Η ανοιχτή εμπλοκή της Τουρκίας στο ζήτημα της Κύπρου έχει την αρχή της στα τέλη Ιουνίου του 1955, όταν η Μεγάλη Βρετανία παίρνει την πρωτοβουλία να καλέσει Ελλάδα και Τουρκία σε τριμερή Διάσκεψη στο Λονδίνο για το Κυπριακό. Μ' αυτή της την πρωτοβουλία η Αγγλία επιδίωκε να κερδίσει χρόνο, να ματαιώσει τη συζήτηση μιας πιθανής νέας προσφυγής της Ελλάδας στον ΟΗΕ για το θέμα, να περιορίσει στο μέγιστο δυνατό τη διεθνή διάσταση του ζητήματος και να το κλείσει στα στενά πλαίσια τριών και μόνο χωρών, όπου ο δικός της ρόλος θα είναι ηγεμονικός και, τέλος, να καταστήσει την Τουρκία ισότιμο συνομιλητή στις υποθέσεις της Κύπρου, αδυνατίζοντας αισθητά την ελληνική θέση. Είναι χαρακτηριστικό επίσης ότι στην πρόσκληση που απηύθυνε σε Ελλάδα και Τουρκία για την τριμερή διάσκεψη του Λονδίνου, το βρετανικό υπουργείο Εξωτερικών δεν έκανε λόγο για το κυπριακό ζήτημα ως θέμα αυτοδιάθεσης του λαού της Κύπρου, αλλά ως μέρος του προβλήματος της άμυνας της ανατολικής Μεσογείου. Ετσι η Μεγαλόνησος εντάχθηκε ουσιαστικά στο πλαίσιο των σχεδιασμών γύρω από τη Νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ.

Η κυβέρνηση του Παπάγου αποδέχτηκε τη βρετανική πρόταση για τριμερή σχεδόν αμέσως. Αλλωστε δεν ήταν στις συνήθειές της να αγνοήσει την πραγματικότητα που δημιουργούνταν, δεδομένου ότι την 1η Ιουλίου του 1955 είχε παρέμβει και το αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών, το οποίο με σαφή και κατηγορηματική δήλωσή του ταυτιζόταν απόλυτα με τις αγγλικές θέσεις, δίνοντας, μεταξύ άλλων, την ευλογία του στην επίσημη και ισότιμη εμπλοκή της Τουρκίας στις κυπριακές υποθέσεις (Σπ. Λιναρδάτου, στο ίδιο, τόμος Β' σελ. 314). Πώς όμως θα κάμπτονταν οι αντιδράσεις, που ομολογουμένως υπήρξαν ισχυρές, τόσο σε Ελλάδα όσο και σε Κύπρο; Επρεπε να τηρηθούν κάποια προσχήματα. Ετσι, ύστερα από πιέσεις και αντιδράσεις ο Παπάγος έδωσε εντολή να κατατεθεί προσφυγή της Ελλάδας στον ΟΗΕ για το Κυπριακό, πράγμα που έγινε στις 25 Ιουλίου.