Μετά την "πειρατική" επιχείρηση για την καταστροφή της Γιουγκοσλαβίας, οι "νικητές" σπεύδουν, μέσα από διασκέψεις, να διαμορφώσουν το νέο τοπίο σε ολόκληρη την περιοχή. Με άλλα λόγια, να επιβάλουν το "δίκαιό" τους. Το περιβόητο Σύμφωνο Σταθερότητας, που προώθησε κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών η γερμανική προεδρία της ΕΕ και υιοθετήθηκε χτες, αναγνωρίζει τον ηγετικό ρόλο του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, αποκλείει και απομονώνει τη Γιουγκοσλαβία και επιχειρεί να οδηγήσει όλες τις χώρες της περιοχής στις "ευρωατλαντικές δομές".

Η "φιλοσοφία" του εγχειρήματος συνίσταται κατ' αρχήν στη διαμόρφωση των όρων συμβίωσης και επιβίωσης των χωρών της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, μετά το τέλος του πολέμου στο Κοσσυφοπέδιο, και δρομολογήθηκε - τυπικά τουλάχιστον - την 1η Απρίλη με πρωτοβουλία του Γερμανού υπουργού Εξωτερικών, Γιόσκα Φίσερ, με μία συνάντηση της "τρόικα" της ΕΕ με τους υπουργούς Εξωτερικών των χωρών της περιοχής. Στη συνέχεια, παρουσιάστηκε "επισήμως" στο Συμβούλιο Υπουργών της ΕΕ, στις 8 Απρίλη, υποστηρίχτηκε ακολούθως ως "ιδέα" από τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στην Ουάσιγκτον στα τέλη Απρίλη και πήρε το ευρωπαϊκό "χρίσμα" από τους υπουργούς Εξωτερικών της ΕΕ, στα μέσα Μάη, στις Βρυξέλλες και τελικά από την "Ομάδα των Οκτώ" (G8) στο Πέτερσμπεργκ, πριν από δύο βδομάδες.

Το "Σύμφωνο Σταθερότητας", ωστόσο, δεν αφορά κυρίως την οικονομική ανασυγκρότηση της περιοχής, για την οποία γίνεται πολύς λόγος, αλλά πρόκειται για τον καθορισμό των "κανόνων του παιχνιδιού" στις σχέσεις μεταξύ των χωρών της περιοχής (απαραβίαστο των συνόρων, καλή γειτονία κλπ.), αλλά και τον εσωτερικό μετασχηματισμό τους (!) (εκδημοκρατισμός, σεβασμός δικαιωμάτων των μειονοτήτων, οικονομία της αγοράς), ως προϋπόθεση, προκειμένου να ενταχθούν στη στρατηγική της σταδιακής ενσωμάτωσής τουςστις λεγόμενες ευρωατλαντικές δομές, για τη μελλοντική ένταξή τους, δηλαδή, στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στο ΝΑΤΟ.

H αναφορά στον όρο "ευρωατλαντικές δομές" έχει προκαλέσει προβλήματα από την πλευρά της Ρωσίας - που βλέπει σε αυτήν την πριμοδότηση της διεύρυνσης της επιρροής του ΝΑΤΟ και της επέκτασης της "Συμμαχίας" - τα οποία δεν έχουν μέχρι στιγμής επιλυθεί.

Για την υλοποίηση του οικονομικού σκέλους της ανασυγκρότησης - η οποία αποτελεί, μαζί με "τον εκδημοκρατισμό και τα ανθρώπινα δικαιώματα" και "τα θέματα ασφαλείας", ένα από τα τρία βασικά αντικείμενα των εργασιών του "Συμφώνου" - επιφορτίζονται η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η Διεθνής Τράπεζα να αναλάβουν την πρωτοβουλία σύγκλησης μιας "Διάσκεψης Δωρητών/Χορηγών", που θα χρηματοδοτήσει το εγχείρημα, το κόστος του οποίου βρίσκεται ακόμα στο χώρο της εικοτολογίας και κυμαίνεται σε "τουλάχιστον 30 δισ. δολάρια", για την επόμενη τριετία. Στο ίδιο το κείμενο, πάντως, δεν υπάρχει αναφορά σε ποσά.

Εκτός "παιδιάς", ως προς το πρόγραμμα της ανασυγκρότησης, βρίσκεται - παρά τους περί του αντιθέτου "εξορκισμούς" - η Γιουγκοσλαβία και θα παραμείνει "όσο ο Μιλόσεβιτς βρίσκεται στην εξουσία", με εξαίρεση την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας, όπως δήλωσε σήμερα ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών Γιόσκα Φίσερ, στην κοινή συνέντευξη Τύπου με τους ομολόγους του της "Ομάδας των Οκτώ".

Αντίθετα, για το Μαυροβούνιο - που συμμετέχει στη Διάσκεψη με τον υπουργό Εξωτερικών, Μπράνκο Πέροβιτς, ως "προσκεκλημένο" της προεδρίας - υπάρχει "ειδική μέριμνα" οικονομικής υποστήριξης, που θα προσαρμοστεί στις πολιτικές εξελίξεις μετά τον τερματισμό του πολέμου...

Στη Διάσκεψη συμμετέχουν οι 15 χώρες της ΕΕ, οι οκτώ "όμορες" χώρες της Γιουγκοσλαβίας - Αλβανία, ΠΓΔΜ, Βοσνία - Ερζεγοβίνη, Σλοβενία, Κροατία, Ουγγαρία, Ρουμανία και Βουλγαρία - οι "ενδιαφερόμενες τρίτες χώρες", όπως οι ΗΠΑ, η Ρωσία και η Τουρκία, τα υπόλοιπα μέλη του "G8", Καναδάς και Ιαπωνία, καθώς και εκπρόσωποι όλων σχεδόν των διεθνών οργανισμών, πολιτικών (ΟΗΕ, ΝΑΤΟ, ΟΑΣΕ, Συμβούλιο της Ευρώπης, διαδικασία Ρουαγιαμόν - SECI, Ισλαμική Διάσκεψη κλπ.) και οικονομικών (Διεθνής Τράπεζα, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανάπτυξης κλπ.).

Μέσα σε όλα αυτά δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητος ένας "νεοτερισμός" που αναφέρεται στο "άμεσο και νόμιμο συμφέρον" κάθε μετέχουσας χώρας για το σεβασμό των αρχών και των δεσμεύσεων του ΟΑΣΕ - όπως, π.χ., η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των μειονοτήτων, η ελευθερία του Τύπου κλπ. - στο εσωτερικό της καθεμίας, δεδομένου, όπως αναφέρεται, ότι αυτά τα ζητήματα "δεν ανήκουν αποκλειστικά στις εσωτερικές υποθέσεις των κρατών, αλλά αποτελούν ένα από τα θεμέλια της διεθνούς τάξης"...

Η οργάνωση του "Συμφώνου Σταθερότητας" ως διαρκούς θεσμού προβλέπεται κατά το πρότυπο της ΔΑΣΕ το 1975 - που μετεξελίχθηκε και μετονομάστηκε σε ΟΑΣΕ - δηλαδή σε τρία θεματολογικά "καλάθια", που ονομάζονται "τραπέζια εργασίας" υπό το γενικό "περιφερειακό τραπέζι της Νοτιοανατολικής Ευρώπης", του οποίου επικεφαλής θα τεθεί μία "ευρωπαϊκή πολιτική προσωπικότητα", με τον τίτλο του "ειδικού συντονιστή", που μένει ακόμη να βρεθεί.

Το πρώτο "τραπέζι εργασίας" αφορά τον εκδημοκρατισμό και τα ανθρώπινα δικαιώματα, το δεύτερο την οικονομική ανασυγκρότηση και τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις και το τρίτο "θέματα ασφαλείας", στα οποία - σύμφωνα με το παράρτημα που επισυνάπτεται - συμπεριλαμβάνονται η καταπολέμηση της εγκληματικότητας, η αντιμετώπιση του προβλήματος των προσφύγων, οι περιφερειακοί περιβαλλοντικοί κίνδυνοι, αλλά και μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης στο στρατιωτικο-αμυντικό τομέα μεταξύ των συμβεβλημένων χωρών.

Ιδιαίτερη έκταση, τέλος, στο Κεφάλαιο V, δίδεται στον επακριβή προσδιορισμό των ρόλων που καλούνται να διαδραματίσουν τα διάφορα συμβαλλόμενα μέρη, δίκην καταμερισμού εργασίας μεταξύ ΕΕ, ΟΑΣΕ, ΟΗΕ, ΝΑΤΟ, ΗΠΑ, Ρωσίας και διεθνών οικονομικών οργανισμών.