Εκατομμύρια παιδιά σε όλο τον κόσμο το μόνο που δεν μπορούσαν χτες - Παγκόσμια Μέρα του Παιδιού - να κάνουν ήταν να γιορτάσουν. Κι αυτό γιατί η φετινή επέτειος τα βρήκε ξανά παγωμένα στους δρόμους της Μόσχας να απλώνουν το χέρι, εξαθλιωμένα στις παραγκουπόλεις του Μεξικού να ψάχνουν στα σκουπίδια για ένα κομμάτι ψωμί, άστεγα στις στοές και στο μετρό της Νέας Υόρκης να γυρεύουν τη δόση τους, εγκλωβισμένα στα εργοστάσια της Ασίας να προσφέρονται φτηνό εργατικό δυναμικό ή πρησμένα απ' τη δίψα και την αφαγία στις χώρες της Αφρικής.

Στη χώρα μας η συγκεκριμένη μέρα ήταν αφιερωμένη στα λεγόμενα «παιδιά των φαναριών», στους μικρούς πιτσιρικάδες που παρά τα ευχολόγια και χτες χαρτομάντιλα πούλησαν, τζάμια αυτοκινήτων καθάρισαν, επαιτεία έκαναν. Και ίσως μερικά απ' αυτά - που γνώριζαν προφανώς πως χθες ήταν η γιορτή τους - να στάθηκαν στην άκρη ενός δρόμου και να 'καναν και τον απολογισμό: Μεγάλα λόγια, ανύπαρκτα έργα και μια μοναξιά που πληγώνει...

Τα στοιχεία, πάντως, που δίνονται απ' τις κοινωνικές οργανώσεις εθελοντικής δράσης - οργανώσεις που ουσιαστικά προσφέρουν άλλοθι στις κυβερνήσεις και στην υποχρέωσή τους να ασκούν κοινωνική πολιτική - μόνο αισιόδοξα δεν είναι. Τα παιδιά του δρόμου σε όλον τον κόσμο αγγίζουν τα 100.000.000, με την πλειοψηφία τους (40 εκατομμύρια) να βρίσκονται στη Λατινική Αμερική. Στην Ευρώπη τα πρωτεία σε άστεγα παιδιά κατέχει σταθερά τα τελευταία χρόνια η Μόσχα, που αγγίζει τις 60.000, ακολουθεί η Βουδαπέστη με 12.500, η Γαλλία με 10.000 άστεγα παιδιά και η Τουρκία με 7.000. Στην Ελλάδα, σύμφωνα με την έρευνα της «Γιούνισεφ» που έγινε για πρώτη φορά στη χώρα μας, τα παιδιά του δρόμου υπολογίζονται στις 6.000 περίπου. Το πιο υψηλό ποσοστό παιδικής φτώχειας υπάρχει στο Μεξικό (26,2%), ακολουθούν οι ΗΠΑ (22,4%), η Ιταλία (20,5%), η Αγγλία (19,8%) και η Τουρκία (19,7%). Το αντίστοιχο ποσοστό για τη χώρα μας είναι 12,3%!

Με αυτά τα συγκλονιστικά νούμερα, αλλά και με τον τηλεμαραθώνιο της αγάπης απ' τη «Γιούνισεφ» έκλεισε ο φετινός εορτασμός των παιδιών. Μόνο που για μια ακόμα χρονιά πουθενά δεν έγινε λόγος για τις αιτίες που προκαλούν αυτά τα φαινόμενα, κανείς δε μίλησε για το σύστημα που θέλει παιδιά χωρίς παιδική ηλικία, για να θησαυρίζει εις βάρος τους, αλλά και για τις ευθύνες που οφείλουν κάποια στιγμή κάποιοι να αναλάβουν...