Associated Press

Οι δυο πρωθυπουργοί, με την πενία επιχειρημάτων που χαρακτηρίζει το «κεντροαριστερό» πολιτικό προσωπικό της άρχουσας τάξης, απέτυχαν παταγωδώς να αποκρύψουν ότι το μόνο, στο οποίο διαφέρουν οι σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις της Ευρώπης από τα κλασικά νεοφιλελεύθερα πολιτικά σχήματα είναι η ρητορική (αν και εδώ οι διαφορές έχουν μειωθεί στο ελάχιστο) που χρησιμοποιούν, για να προωθήσουν τα συμφέροντα των καπιταλιστών.

Αλλωστε, ο κ.Σημίτης, από την εισαγωγή κιόλας της τοποθέτησή του, ήταν σαφής, όσον αφορά την παραπάνω αλήθεια: Οπως ισχυρίστηκε «η σαφής εκείνη διαχωριστική γραμμή, που χώριζε τους καπιταλιστές από τους σοσιαλιστές (σ.σ.: προφανώς εννοεί τους εργάτες ή τα λαϊκά στρώματα υπό την ευρεία έννοια), η κρατική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, δεν έχει πια παρά μικρή αξία».

Κατόπιν αυτής της βασικής παραδοχής του πρωθυπουργού (όχι μόνο δική του, αλλά συνολικά της σοσιαλδημοκρατίας), η οποία συνιστά και τη βασική παραδοχή - ομολογία ότι το μόρφωμα που αποκαλείται στις μέρες μας «κεντροαριστερά» αποτελεί την άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος των διαχειριστών της εξουσίας των μονοπωλίων, ο Κ.Σημίτης επιδόθηκε σε μια απέλπιδα (και πολλές φορές απρόβλεπτης ρηχότητας) προσπάθεια, να ανακαλύψει... διαφορές με τα «συντηρητικά» κόμματα. Ως τέτοιες, λοιπόν, προσκόμισε τη δήθεν «διαφορετική» αντίληψη των μεν και των δε στα ζητήματα της αγοράς (που, όμως, ομολόγησε ότι συνιστά «το κεντρικό εργαλείο πολιτικής και για τα δύο στρατόπεδα»), μίλησε για τις «διαφορές» τους στην αντίληψη περί δημοκρατίας (ο τρόπος που τόσο η κυβέρνηση Σημίτη, όσο και η κυβέρνηση Μητσοτάκη αντιμετώπισαν σε επίπεδο δημοκρατικής συμπεριφοράς τις επισκέψεις των Αμερικανών Προέδρων στην Ελλάδα «πείθει» τους πάντες γι' αυτές τις... «διαφορές»), ενώ εκεί που μάλλον άφησε άφωνους τους ακροατές του ήταν, όταν μεταξύ των άλλων «διαφορών» ενέταξε τη διαφορετική αντίληψη μεταξύ σοσιαλδημοκρατών και φιλελεύθερων στα θέματα της... πολεοδομίας. Βέβαια, δεν παρέλειψε να αναφερθεί στο σήμα κατατεθέν της πολιτικής άποψης περί του γνωστού «κοινωνικού ασφάλειας», που αποτελεί και τη βασική ορολογία της κυβέρνησης κατά την προώθηση της πολιτικής της περιθωριοποίησης των λαϊκών στρωμάτων.

Από την πλευρά του ο Ντ' Αλέμα προσπάθησε να επενδύσει με κοινωνικά χαρακτηριστικά και... προοδευτισμό τη λογική του «μονόδρομου» της καπιταλιστικής διεθνοποίησης. Στα πλαίσια αυτά βρήκε ρόλο και για τη «σύγχρονή αριστερά», όπως την αποκάλεσε, που είναι, όπως είπε, το πάντρεμα της ανταγωνιστικότητας που διακρίνει την οικονομία της αγοράς με την κοινωνική συνοχή. Βέβαια, δεν μπόρεσε να μην ομολογήσει ότι το εγχείρημα αυτό μοιάζει με τον τετραγωνισμό του κύκλου...

Στο ίδιο μήκος κύματος με τον κ.Σημίτη, ο Ιταλός πρωθυπουργός προσδιόρισε το ρόλο της «Αριστεράς» στο να «εκφράζει όχι τόσο πλέον τις παραδοσιακές δυνάμεις», αλλά τα άτομα που, όπως είπε, είναι τα «κύτταρα της κοινωνίας», παραβλέποντας, φυσικά, κάθε έννοια κοινωνικής τάξης. Εξάλλου, όπως ισχυρίστηκε «η φύση της Αριστεράς δεν απορρέει από ιδεολογίες που αποδείχτηκαν φρούδες».

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την κατάπτωση της σοσιαλδημοκρατίας έχει η άποψη που εξέφρασε για το ρόλο του εθνικού κράτους σήμερα, ταυτιζόμενος πλήρως με τη σύγχρονη ιμπεριαλιστική αντίληψη περί εθνικής κυριαρχίας. Συγκεκριμένα, όπως είπε, το εθνικό κράτος υπήρξε ένα εργαλείο που σήμερα δεν αρκεί και υπό τη μορφή άλλοθι και για τη δική του κυβερνητική πρακτική ανέφερε ότι σήμερα «κρινόμαστε για αποφάσεις, που δεν είναι στα χέρια μας», αλλά σε υπερεθνικά όργανα. Το μεγάλο στοίχημα της εποχής μας, πρόσθεσε, είναι να δημιουργήσουμε θεσμούς που θα διακυβερνήσουν την παγκοσμιοποίηση και, κάνοντας σαφές πώς εννοεί τους διαχειριστές της παγκοσμιοποίησης, αναφέρθηκε στον πόλεμο του Κοσσυφοπεδίου, τον οποίο χαρακτήρισε ως τον «πρώτο μεγάλο παγκόσμιο πόλεμο μετά τον ψυχρό πόλεμο». Δικαιολογώντας πλήρως τη ΝΑΤΟική βαρβαρότητα, πιστός στην ιμπεριαλιστική προπαγάνδα, έθεσε το «δίλημμα», αν υπερισχύει η εθνική κυριαρχία από την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για να δώσει την απάντηση ότι τα δεύτερα είναι μεγαλύτερης αξίας. Την ίδια απάντηση, δηλαδή, που έδιναν και οι πιλότοι του ΝΑΤΟ, εφορμώντας από την ιταλική βάση του Αβιάνο κατά της Γιουγκοσλαβίας.

Ο Ντ' Αλέμα, δεν παρέλειψε να συγχαρεί την κυβέρνηση για τη στάση της στο Ελσίνκι και να δηλώσει προκαταβολικά την... ευτυχία του για την όσο το δυνατόν συντομότερη είσοδο της Ελλάδας στο Ευρώ. Ας σημειωθεί, τέλος, ότι μεταξύ των διαφόρων «κεντροαριστερών», που συμμετείχαν στο ακροατήριο των δυο πρωθυπουργών, ήταν και ο... εγνωσμένων «αριστερών» απόψεων Β.Κοντογιαννόπουλος.