Εκλογές έρχονται, οι περιοδείες των επικεφαλής των κομμάτων ξεκίνησαν, το μετεκλογικό πολιτικό τοπίο εμφανίζεται αρκούντως θολό και - σύμφωνα με το δελτίο του Γραφείου Τύπου του ΔΗΚΚΙ - ο Δημήτρης Τσοβόλας... ανέλαβε να το ξεθολώσει. Οχι μόνο λοιπόν δεν απέκλεισε μετεκλογική συνεργασία με το «νέο ΠΑΣΟΚ», αλλά τόνισε πως «την τελική απόφαση, για συνεργασία μετά τις εκλογές και εφόσον το εκλογικό σώμα δε δώσει αυτοδυναμία σε κανένα από τα δύο μεγάλα κόμματα, θα λάβει το ανώτατο όργανο του Κινήματος, δηλαδή η Κεντρική Πολιτική Επιτροπή του ΔΗΚΚΙ». Σε άλλο δε σημείο δήλωσε πως «δεν πρόκειται να ακολουθήσουμε το παράδειγμα του 1989, όπου τότε το ΠΑΣΟΚ, και ο Αντρέας Παπανδρέου, πρότεινε στην παραδοσιακή Αριστερά την Απλή Αναλογική και μια σειρά άλλα πράγματα και εκείνοι έχασαν την ευκαιρία να ικανοποιήσουν αιτήματα δεκαετιών του λαού. Δεν πρόκειται να δημιουργήσουμε πολιτική κρίση».

Να, λοιπόν, κι άλλος «εταίρος» στο προσκήνιο. Το ΔΗΚΚΙ! Που, μη θέλοντας να δημιουργήσει πολιτική κρίση (!), αλλά και να χάσει την ευκαιρία να λύσει λαϊκά αιτήματα δεκαετιών (!) είναι έτοιμο να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ μετεκλογικά, αρκεί αυτό το τελευταίο να «κάνει, δεσμευτικά, αποδεκτές» κάποιες πολιτικές «που υπηρετούν το λαό και τη χώρα». Μα κάνουμε λάθος, αν ισχυριστούμε ότι κάπου το 'χουμε ξανακούσει αυτό το παραμύθι; Δηλαδή, τι παραπάνω ή παρακάτω λέει ο Συνασπισμός για την ενδεχόμενη μετεκλογική συνεργασία του με το ΠΑΣΟΚ; Είναι ή δεν είναι δικαιολογημένη η ανησυχία που θα εκδηλώσει κάθε καλοπροαίρετος πολίτης ότι το ΔΗΚΚΙ ζητά εν λευκώ την ψήφο του ελληνικού λαού για να παζαρέψει στη συνέχεια κομμάτι από την πίτα της εξουσίας και να δικαιολογηθεί με τις «δεσμεύσεις προς το συμφέρον του ελληνικού λαού που δήθεν θα αναλάβει το μετεκλογικό ΠΑΣΟΚ»; Σπέρνει ή όχι την ίδια ακριβώς αυταπάτη με τον ΣΥΝ, όταν υποστηρίζει ότι είναι δυνατόν ένα μικρότερο κόμμα με - ας κάνουμε υπόθεση εργασίας - φιλολαϊκή πολιτική, να σχηματίσει φιλολαϊκή κυβέρνηση με ένα κατά πολύ μεγαλύτερο κόμμα με σαφώς αντιλαϊκή πολιτική, για την οποία μάλιστα έχει δώσει σαφή δείγματα γραφής σαν κυβέρνηση και με το πρόγραμμα συνέχισης της οποίας κατέβηκε στις εκλογές και ζήτησε την ψήφο του λαού;

Και τι σημαίνει η ανακίνηση από μεριάς του ΔΗΚΚΙ, παραμονές εκλογών, τέτοιου ζητήματος; Διαμορφώνει ή όχι το έδαφος για να αρχίσει η άσκηση πιέσεων από διάφορους χώρους προς μια τέτοια κατεύθυνση; Συμβάλλει ή όχι έτσι στο να μένει το θέμα της πιθανής μετεκλογικής συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ στην επικαιρότητα και να θεωρηθεί σαν κάτι το φυσιολογικό η υλοποίησή της; Εχει, δηλαδή, ή όχι ληφθεί ήδη η απόφαση και γι' αυτό άρχισε η προλείανση του εδάφους;

Φυσικά η τέτοιου είδους στροφή προς τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν δυνατό παρά να συνοδεύεται από επίθεση προς το ΚΚΕ. Ξαναθυμήθηκε λοιπόν ο πρόεδρος του ΔΗΚΚΙ την περίφημη πρότασή του για το «μεγάλο προοδευτικό και πατριωτικό κοινωνικό μέτωπο» και την «άρνηση» του ΚΚΕ να προσχωρήσει σ' αυτό. Και αποποιούμενος κάθε ευθύνη για τη μη επίτευξή του, έμμεσα πλην σαφώς έριξε τις ευθύνες στο ΚΚΕ. Ξεχνάει, βέβαια, τη δική του επανειλημμένη άρνηση να ξεκαθαρίσει τουλάχιστον το περιεχόμενο αυτού του περίφημου μετώπου, όταν μάλιστα σ' αυτό καλούνταν δυνάμεις γνωστές για τις σοσιαλδημοκρατικές τους αντιλήψεις και αυτό παρά τις επανειλημμένες οχλήσεις του ΚΚΕ γι' αυτό το ζήτημα. Ευθύνες, επίσης, ρίχνει στο ΚΚΕ και για την προώθηση της Απλής Αναλογικής, υπονομεύοντας έτσι μια διαδικασία κοινής δράσης που βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη και θέλοντας να δημαγωγήσει και να βρει άλλο ένα άλλοθι για την πολιτική ουράς στο ΠΑΣΟΚ.