Γ. ΔΙΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ («ΤΑ ΝΕΑ»): Κυρία Παπαρήγα, στη σημερινή συνέντευξη, συγκρίνοντας από άλλες συνεντεύξεις Τύπου που είχατε δώσει στο παρελθόν, εδώ στον ίδιο χώρο, ίσως το πλέον σημαντικό στοιχείο είναι η παρουσία πολλών ανθρώπων των Γραμμάτων και των Τεχνών και βεβαίως ότι διαβάσατε μια σειρά από κείμενα στήριξης στο κόμμα σας.

Το ερώτημα που τίθεται είναι αν μετά τις εκλογές, σκέπτεστε -ειδικά για το θέμα που θέλετε ν' αναδείξετε σήμερα, δηλαδή της νέας τάξης πραγμάτων στα Βαλκάνια - να συγκροτήσετε, ή να βοηθήσετε στη συγκρότηση ενός συντονιστικού οργάνου, ή μιας συντονιστικής επιτροπής, που θα μπορούσε ν' αναλάβει δράση για μια σειρά από πράγματα, με την πιο απλή μορφή, που να ξεκινάει από μια συναυλία, μέχρι τη συγκέντρωση που είχε γίνει στο Σύνταγμα.

Αν δηλαδή θα θέλατε το κόμμα σας να συμμετάσχει σε μια τέτοιου είδους επιτροπή, με άλλα κόμματα και με άλλους φορείς.

ΑΛ. ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Εγώ θα ξεκινήσω από τις προσπάθειες που έκανε το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, όχι σαν ιδρυτής, αλλά σαν παράγοντας που ήθελε να στηρίξει τέτοιες πρωτοβουλίες που είπατε, ή και παρόμοιες, κατά την περίοδο ιδιαίτερα του πολέμου κατά της Γιουγκοσλαβίας.

Τότε, αν θέλετε και σε πρωτοσέλιδα του «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ», για να φαίνεται, με κεφαλαία γράμματα, είχαμε υπογραμμίσει την ανάγκη να δημιουργηθεί μια μεγάλη πανελλαδική συσπείρωση, στην οποία καλό θα ήταν να συμμετέχουν όλα τα φιλειρηνικά κινήματα - με την έννοια ότι μπορεί να έχουν κάποιες διαφορετικές μορφές οργάνωσης ή έκφρασης - κοινωνικές οργανώσεις, Τοπική Αυτοδιοίκηση, πανεπιστημιακά ιδρύματα.

Ταυτόχρονα υποστηρίζαμε την ανάγκη, σε μια τέτοια συσπείρωση, να εκφραστεί και η πολιτική υποστήριξη των κομμάτων, όσων κομμάτων ήθελαν. Ξεκαθαρίζω, όχι με τη μορφή του «καπέλου». Τα κόμματα από εκεί, οι μαζικές οργανώσεις από εκεί, αλλά και με την πολιτική στήριξη των κομμάτων από κοινού με τις κοινωνικές οργανώσεις.

Και μάλιστα είχαμε προτείνει και στα άλλα κόμματα, αν θέλουμε πραγματικά να δημιουργηθεί ένα τέτοιο κλίμα πανελλαδικό και ένα τέτοιο κλίμα πολιτικής στήριξης, να συμμετάσχουν και επώνυμα στελέχη των κομμάτων. Ξαναλέω: Οχι να ποδηγετήσουν οι διακομματικές συμφωνίες ή να καναλιζάρουν το κίνημα, ή να το ελέγξουν, αλλά σαν εκφραστές κι αυτοί ορισμένων πολιτικών χώρων.

Η πρόταση αυτή είχε εκφραστεί συγκεκριμένα. Γι' αυτό ασκούμε κριτική, γιατί δε βρήκε, θα έλεγα, πρακτική ανταπόκριση. Ανακόπηκαν πάρα πολλά πράγματα με το «Σύμφωνο Σταθερότητας» και τη Συμφωνία «G8», η οποία δεν ήταν συμφωνία ειρήνης, ήταν η συνέχιση του πολέμου με άλλα μέσα.

Αυτό δε σημαίνει ότι εμείς πρόκειται να απογοητευτούμε, να μοιράζουμε δεξιά κι αριστερά ευθύνες και να σταματήσουμε αυτή την προσπάθεια, η οποία έχει έναν απόλυτα αναγκαίο και ζωτικό χαρακτήρα στην Ελλάδα. Διότι το να λέμε ότι το 98% του ελληνικού λαού ήταν κατά του πολέμου, στην ουσία δε λέμε τίποτα. Αυτό πρέπει να εκφραστεί οργανωμένα, συστηματικά, χωρίς φραγμούς και όρια, σαν μια τέτοια ευρύτερη συσπείρωση ή και με συμμετοχή όσων πολιτικών δυνάμεων θέλουν, ή όσων δυνάμεων και απλών ανθρώπων θέλουν, κόντρα και στις ηγεσίες των κομμάτων τους.

Μιλάμε πια για ένα κίνημα που πρέπει να αγκαλιάσει τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Διαφορετικά, δεν πρόκειται να παρεμβάλλουμε εμπόδια σε αυτά που τρέχουν μπροστά μας. Αν θέλετε, η διαδικασία του Μετώπου είναι μια διαδικασία που απαιτεί πολύ περισσότερες συμφωνίες στην κατεύθυνση, έχει άλλες απαιτήσεις στο πολιτικό επίπεδο. Εχει, θα έλεγα, πάρα πολλές δυσκολίες ενδεχομένως, να πάρει μια ευρύτερη διάσταση άμεσα, μετά τις εκλογές. Αλλά σε αυτό εδώ το πεδίο πρέπει να πάρουν θέση οι πάντες και όχι σε κορυφαίες στιγμές, δραματικές, να περιοριζόμαστε απλώς σε μια γενική υποστήριξη των κινημάτων ή σε κάποιες γενικές διακηρύξεις και συγκινητικές ομιλίες. Εδώ χρειάζεται δράση. Δράση των πάντων. Οι κίνδυνοι είναι τεράστιοι, δεν ξέρουμε πώς θα είμαστε σε ένα χρόνο, σε δυο, σε τρία και σε τέσσερα. Εγώ σας είπα και προεκλογικά θα ευχόμαστε - και το λέω ειλικρινά - όσο γίνεται περισσότερα κόμματα, να έπαιρναν σαφείς θέσεις για την ελληνική συμμετοχή, ανεξάρτητα από τις δεσμεύσεις, για τον πόλεμο που γίνεται και να ήταν ένα από τα βασικά ζητήματα της προεκλογικής περιόδου.

Ειλικρινά, δε θα μας στενοχωρήσει καθόλου αν αυτό σημαίνει και εκλογικά κέρδη γι' αυτά τα κόμματα. Γιατί, πάνω από όλα, έχει να κερδίσει ο ελληνικός λαός από μια ευρύτερη δράση και υποστήριξη. Δεν είναι τα μάτια μας αποκλειστικά στραμμένα στην κάλπη. Μας ενδιαφέρει και το από εκεί και πέρα.

Σ. ΣΙΔΕΡΗΣ («ΣΚΑΪ»): Κυρία Παπαρήγα, είπατε ότι η νέα τάξη πραγμάτων είναι αναπόσπαστα δεμένη με νομιμοποίηση στρατιωτικών επεμβάσεων. Σε αυτό εντάσσετε και την εισβολή των Ρώσων στην Τσετσενία και τις φρικαλεότητες που διαβάσαμε εκεί;

Κι αν μου επιτρέπετε και μια ερώτηση εκτός θέματος. Με αφορμή την υπόθεση Κωστόπουλου, διαβάσαμε την άλλη μέρα στο «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ» ότι από τα «παράθυρα» πέρασε ένας εσμός αντικομμουνιστών όπως ο Γιαννόπουλος, ο Κουναλάκης και ο Φαράκος.

Δεδομένου ότι ο κ. Φαράκος υπήρξε Γενικός Γραμματέας του Κόμματος να φτάσουμε στο λογικό συμπέρασμα ότι το ΚΚΕ είχε Γενικό Γραμματέα έναν αντικομμουνιστή; Ευχαριστώ.

ΑΛ. ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Οσον αφορά τον πόλεμο Ρωσίας - Τσετσενίας. Εχουμε τοποθετηθεί σαφώς πάρα πολλές φορές και πρέπει να σας πω, σε αντίθεση με διάφορα που ακούμε, δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να τοποθετηθούμε.

Σαφώς αυτό που γίνεται σήμερα στην περιοχή της Ρωσίας είναι όχι απλώς καθρέφτισμα, αλλά άμεσο δείγμα της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων. Κι αν θέλουμε να πάρουμε και τη χρονολογική σειρά, η διάσπαση της ενιαίας Σοβιετικής Ενωσης και το προχώρημα σε μια νέα τάξη πραγμάτων και στο εσωτερικό της οδήγησαν και στις τοπικές εμφύλιες αναμετρήσεις, από τις οποίες χάνει και ο ρώσικος λαός και ο τσετσενικός λαός, σαφώς.

Κι αν θέλετε, το καθεστώς που υπάρχει σήμερα στη Ρωσία και η ηγεσία της Ρωσίας, ενώ από τη μια μεριά έχει δίκιο να μη θέλει να κατακερματιστεί και θέλει να υποστηρίξει τα σύνορα της χώρας της, από την άλλη μεριά έχει κι εκείνη πάρα πολύ μεγάλη ευθύνη για όλες αυτές τις εξελίξεις. Και γι' αυτό, αν θέλετε, δεν μπορεί να λύσει και να δώσει ουσιαστική λύση στο ζήτημα.

Εμείς θεωρούμε ότι ο πόλεμος Ρωσίας - Τσετσενίας είναι ακριβές δείγμα της νέας τάξης πραγμάτων, κι ένας εμφύλιος πόλεμος, όπως ξέρετε, έχει και όλα αυτά τα οποία ζούμε, ακούμε, βλέπουμε, αφήνοντας ενδεχομένως κατά μέρος και ό,τι μπορεί να είναι κατασκευασμένο.

Επομένως, οι εξελίξεις στην περιοχή της Ρωσίας και της Τσετσενίας, νομίζω επιβεβαιώνουν σε πολλά πράγματα το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Και δυστυχώς, θέλω να προσθέσω και κάτι άλλο: Η αμερικανοκίνητη ελληνοτουρκική συνεργασία, σε επίπεδο κυβερνήσεων, είναι πολύ πιθανό να έχει στόχο τη συμβολή των δυο χωρών με τη μορφή του χωροφύλακα και στην περιοχή αυτή, της Ρωσίας, της Ουκρανίας.

Μην ξεχνάμε, ότι υπάρχει σχεδιασμός και μείωσης της Ρωσίας, αφαίρεσης τμήματος εδάφους της Ρωσίας και δημιουργίας γύρω στα τέσσερα με πέντε κράτη - προτεκτοράτα, τα οποία θα υπηρετούν πιο άμεσα και πιο καθαρά τα συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, μια και μιλάμε για μια περιοχή με το χρυσάφι του πετρελαίου, αλλά και άλλες πρώτες ύλες.

Δεν αρκεί, όμως, να πούμε, καταδικάζουμε αυτό τον πόλεμο, αν δεν πούμε γιατί γίνεται, ποια είναι τα αίτια, ποιος είναι ο στόχος. Ο πόλεμος βεβαίως καταδικάζεται, γιατί είναι ένας πόλεμος που εξυπηρετεί τους ιμπεριαλιστές, αλλά από την άλλη μεριά πρέπει να μιλήσουμε και για την ουσία των γεγονότων.

Και βλέπετε, έχει και κάποιες αναλογίες με την περιοχή της Γιουγκοσλαβίας, αλλά και κάποιες διαφορές. Και εδώ υπάρχει ίσως και πολύ παρασκήνιο, που ίσως αποκαλυφθεί στην πορεία. Ας όψονται αυτοί που χαιρέτισαν τις δήθεν κοσμογονικές αλλαγές του '89-'91. Πού θα πάμε ακόμα...

Τώρα για το δεύτερο ζήτημα. Θέλω να ξεκαθαρίσω ότι όταν το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας μιλάει για αντικομμουνισμό, σε καμία περίπτωση δε συμπεριλαμβάνει στους αντικομμουνιστές, όχι μόνο εκείνους που διαφωνούν με το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, αλλά ούτε εκείνους που θεωρούν τον εαυτό τους αντίπαλο του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας.

Μπορεί να είσαι αντίπαλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας και να μην είσαι αντικομμουνιστής.