«... Σύμφωνα με την ετερόκλητη "παρέα" ενός ιδιότυπου -καθεστωτικού - καθωσπρεπισμού, δεν είναι πρέπον, προοδευτικό και "ουμανιστικό" να λες άει σιχτίρ στους επιδρομείς, να καταριέσαι τους δολοφόνους και να τους ονοματίζεις γκάνγκστερ και συμμορίτες. Και πολύ περισσότερο: Συνιστά φρικώδη ρατσισμό, λέει η "παρέα", να είσαι παθιασμένος αντιαμερικανός και να κραυγάζεις στους δρόμους το σύνθημα "Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι".

Εδώ ο κόσμος καίγεται, θα πεις, η κακουργία των ιμπεριαλιστών μαίνεται και 'μείς εστιάζουμε στον μικρόκοσμο των εφημεριδογραφικών συγκρούσεων; Ναι! Διότι καμιά σύγκρουση -γύρω από έναν πόλεμο - δεν είναι χωρίς ουσία και ενδιαφέρον... Επί της ουσίας τι να πρωτοπείς; Οτι πρέπει να είσαι (ιδεολογικός) συγγενής ή τσιράκι του Ράμσφελντ για να παρακάμπτεις ελαφρά τη καρδία, και θρασύτατα, το πρόσημο του αντιαμερικανισμού; (πολιτική στάση, ενάντια στην ηγεσία της κοσμοκράτειρας και όχι εναντίωση στον αμερικανικό λαό, γενικώς και αορίστως)... Θέλει πολύ μυαλό για να καταλάβεις ότι όλες αυτές οι κακότεχνες φλυαρίες περί "απελευθέρωσης" του Ιράκ είναι προσβλητικές για τη νοημοσύνη; Κι αυτά τα ισοπεδωτικά περί δίδυμης κακουργίας (Μπους / Σαντάμ ή παλιότερα Κλίντον / Μιλόσεβιτς) πόσο αντέχουν σε μια στοιχειωδώς σοβαρή πολιτική προσέγγιση; (το ίδιο και τα περί... ίσων αποστάσεων από την προπαγάνδα των αντιμαχομένων)

Τέλος πάντων, αυτά είναι φυσιολογικό να εκπορεύονται από τους κατ' επάγγελμα ιδεολόγους του αμερικανισμού και από τους απολογητές του καπιταλισμού. Αλλά να τα διαβάζεις σε κείμενο του Δημοσθένη Κούρτοβικ είναι οδυνηρό. Και θλιβερό...». Του Γιάννη Τριάντη από τον χτεσινό «Τύπον των ήλων» της «Ελευθεροτυπίας».