Η αστερόεσσα στη Βαγδάτη προκάλεσε ρίγη ...πατριωτισμού και αισθήματα αγαλλίασης στους εγχώριους υποτακτικούς των Αμερικανών, περισσότερο ίσως απ' ό,τι στις ίδιες τις ΗΠΑ. Προσωρινά είχαν λουφάξει για να μην τους πάρει με τις ντομάτες ο ελληνικός λαός που διαδήλωνε στους δρόμους, τώρα όμως καμαρώνοντας πάνω στο άρμα του «νικητή» επιχειρούν να πάρουν «το αίμα τους πίσω»: Το κλίμα αλλάζει, τα δεδομένα αλλάζουν, προσαρμοστείτε και ξεχάστε τις διαδηλώσεις και τα συλλαλητήρια, είναι το αλαζονικό μήνυμά τους. Η ήττα και ταπείνωση του ιρακινού λαού αποδεικνύει πανηγυρικά πως κανείς δεν μπορεί να τα βάλει με τη μοναδική υπερδύναμη, είναι το συμπέρασμα που θέλουν να κυριαρχήσει...

Ο εξαγνισμός των δολοφόνων των λαών είναι το άλλο καθήκον τους. Οι βομβαρδισμοί ήταν ακριβείας, τα θύματα μεταξύ των αμάχων ελάχιστα, η ανθρωπιστική βοήθεια γενναία, η προσφερόμενη ελευθερία απεριόριστη, είναι τα επιχειρήματα των φερέφωνων...«Ας τα ξεχάσουμε όλα και ας κοιτάξουμε το μέλλον», είναι το σλόγκαν των πλέον συγκαταβατικών. Εννοούν, βέβαια, την προσαρμογή στο νέο αμερικανικό αιώνα, στην πιο σκοτεινή εποχή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Η προειδοποίηση - απειλή του αμερικανικού Πενταγώνου ότι «μπορούμε να πάμε όπου θέλουμε όποτε θέλουμε», δεν αφορούσε μόνο ή κυρίως το λαό της Βαγδάτης. Το μήνυμα απευθυνόταν σε όλους τους λαούς, οι οποίοι θα πρέπει να «προσέχουν» να μην προκαλέσουν το μεγάλο ηγεμόνα...

Είναι πεντακάθαρο ότι θα επιχειρήσουν να μετατρέψουν την πτώση της Βαγδάτης και την εδαφική κατάκτηση του Ιράκ από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό σε ήττα του αντιπολεμικού κινήματος, που αναδείχτηκε μοναδική δύναμη αντίστασης και ελπίδας. Κίνημα που (πρέπει να) έγινε πιο ώριμο: Τα ευχολόγια για ειρήνη δεν αρκούν, ο πόλεμος «παράγεται» από τον καπιταλισμό, η «δικαίωση» θα 'ρθει με λαϊκές κυβερνήσεις που θα έχουν σημαία τους τα φιλειρηνικά συνθήματά του...