Του πονούσαν τα πόδια. Δεν είναι εύκολο στα ογδόντα παρά να στέκεσαι με τις ώρες όρθιος. Δεν ήταν και μόνος. Μαζί με αυτόν, όρθιοι για ώρες, κι άλλοι περήφανοι γέροντες. Μεσήλικες, μανάδες με άνεργους γιους και νέοι χωρίς μπάρμπα στην Κορώνη. Το αδιαχώρητο στο σουβλατζίδικο του Μπαγιάτη, που έγινε εκλογικό κέντρο για τις ανάγκες της «συμμετοχικής δημοκρατίας».

Ο γερο-Αβουλος γυρνούσε το κεφάλι γύρω γύρω, από το ακίνητο σώμα του, σαν περισκόπιο από υποβρύχιο, για να αποτυπώσουν τη φάτσα του, τα τοπικά στελέχια του κόμματος. Το ίδιο κάνανε οι περισσότεροι.

Στη ζωή του δεν είχε σηκώσει το κεφάλι από το μικροσυμφέρον, όμως ήξερε ότι τα αφεντικά ψάχνουν για προσχήματα, γιατί έτσι κι αλλιώς σου κάνουν τη ζωή πατίνι. Οχι, δε θα την πατούσε, όπως ο γείτονάς του ο Ακλόνητος, που δεν πήγε να ψηφίσει το 1946. Ούτε ένα παιδί του, έστω κι εγγόνι, δεν έγινε δημόσιος υπάλληλος. Ενώ αυτός..! Ασ' τα να πάνε στο διάλο, σκέφτηκε μεγαλόφωνα. Κανένας δεν τον πρόσεξε, γιατί όλοι ζητούσαν να τους προσέξουν. Οταν ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα, ο Αβουλος έκανε τον απολογισμό της συνεισφοράς του, μέσω της «συμμετοχικής δημοκρατίας». Για τα ποσοστά που πήρε ο αρχηγός, μπαίνουμε ως κόμμα στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες και ίσως βρεθεί ο τάφος του Τσαουσέσκου γιατί θα τρίζουν τα κόκαλά του. Και του χρόνου!