Πρώτα της μαθαίνουν ότι Παιδεία σημαίνει προνόμιο για λίγους (αφού όταν θα έπρεπε να απορροφήσει γνώση, δούλευε για να πληρώσει τα φροντιστήρια, το φοιτητικό νοίκι, ή και για να συμπληρώσει το οικογενειακό εισόδημα). Μετά της λανσάρουν ως «φυσιολογικό» το να τριγυρνά από τη μια δουλιά, όπου έμεινε για πέντε μήνες, στην επόμενη, όπου θα μείνει για άλλους επτά. Το να υπογράφει στο συμβόλαιό της ότι δε θα κάνει παιδί, ειδάλλως θα μείνει στο δρόμο. Το να φορολογείται, αλλά αυτό να μην την εμποδίζει να ακριβοπληρώνει την απουσία κρατικών βρεφονηπιακών σταθμών. Η ανισοτιμία για τη νέα γυναίκα γίνεται εμφανέστερη όταν εντάσσεται στην παραγωγή, όταν αποκτά οικογένεια...

Το πιο κρίσιμο σημείο που πρέπει να εμπεδώσει είναι το εξής: «Συγκερασμός οικογενειακών και επαγγελματικών υποχρεώσεων..., το να γίνεται η εργαζόμενη δύο κομμάτια: Το ένα δουλεύει για να συμπληρώνει το οικογενειακό ξεροκόμματο της λαϊκής οικογένειας και για να μένει η υπεραξία της στην τσέπη του εργοδότη, και το άλλο καλύπτει τα κενά που αφήνει το "κοινωνικό κράτος"...».

Τα «αυτονόητα» της σταθερής δουλιάς, της δωρεάν Υγείας, της Ασφάλισης και της σύνταξης, «μας τελείωσαν». Οι «φρέσκες προσφορές» που φιγουράρουν προεκλογικά στις βιτρίνες του δικομματισμού υποβάλλουν άλλα «αυτονόητα». Από το να φτάνουν νέοι στα 28 τους χρόνια χωρίς ούτε ένα ένσημο, μέχρι το να «παρέχουν» σε εργοδότες ανασφάλιστη εργατική δύναμη άνεργων μανάδων.

Στα εξαντλητικά ωράρια, στην απουσία ελεύθερου χρόνου, στο πλήθος των υποχρεώσεων με τις οποίες χρεώνεται η νέα γυναίκα, που λειτουργούν ανασταλτικά στην αντίστασή της, έρχεται να προστεθεί η μεγάλη απάτη του «εφικτού»: «Εφικτό είναι ό,τι βολεύει την αγορά. Αυτή σε ταΐζει, και μην της πας κόντρα». Η αμφισβήτηση πρέπει να καμφθεί. «Το δίκιο που πνίγει» την εργαζόμενη, να χαλιναγωγηθεί.

Στις 7 του Μάρτη, είναι η ίδια η πείρα της νέας γυναίκας που θα την κάνει να επιλέξει ψηφοδέλτιο. Η πείρα της εργαζόμενης που, με επτά ώρες ορθοστασία και 20 ευρώ τη μέρα, «προωθεί» τη νέα οδοντόκρεμα της «Κολγκέιτ», της εργαζόμενης που δεν της αναγνωρίζεται ούτε λεπτό ξεκούρασης παρά τους εντατικούς ρυθμούς εργασίας, που θέλει να κάνει οικογένεια αλλά δε «βγαίνει οικονομικά». Η πείρα που φωνάζει πως με τη μοιρολατρία και την ανοχή δίνει πάτημα για το χειρότερο. Οι νέες γυναίκες πρέπει να μπουν αποφασιστικά στο εργατικό και στο λαϊκό κίνημα, να μην εκλιπαρούν για το «μικρότερο κακό», να ξεδιαλύνουν στις συνειδήσεις τους πως «εφικτό» είναι ό,τι υπαγορεύουν οι λαϊκές ανάγκες. Για νέες κατακτήσεις, για να δώσει πιο γρήγορα καρπούς ο σπόρος της προοπτικής.