Μια πρώτη ματιά στα πρόσωπα των υπουργών της κυβέρνησης, που θα πρωταγωνιστήσει στο «δεύτερο κύμα εκσυγχρονισμού», είναι αρκετή για να καταδείξει ότι πρόκειται για σταθμισμένο δείγμα αποφασισμένων διαχειριστών της νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι για τους τομείς, που το επόμενο διάστημα θα σαρώσουν οι περιβόητες «διαρθρωτικές αλλαγές», έχουν τοποθετηθεί πρόσωπα που αγνοούν το πολιτικό κόστος (δηλαδή, τις λαϊκές αγωνίες και αντιδράσεις) και, μάλιστα, εξωκοινοβουλευτικά (ένα βήμα πριν την απευθείας παράδοση της πολιτικής στην αγορά...). Πρόκειται για κυβερνητικά στελέχη, που προ πολλού έχουν ταχθεί αναφανδόν υπέρ της ταχύτατης προσαρμογής στην παγκοσμιοποίηση και την αποδοχή της «μοναδικής σκέψης». Πρόκειται στην κυριολεξία για «γενίτσαρους», έτοιμους να κατασπαράξουν όποιον τολμήσει να αντισταθεί στον τρίτο δρόμο, τύπου Μπλερ και ντ' Αλέμα. Ολοφάνερη είναι και η επιρροή των διαπλεκομένων στη σύνθεση της νέας κυβέρνησης, σε υπουργεία που τα επόμενα χρόνια θα μοιράσουν τεράστια κομμάτια από την πίτα των «μεγάλων έργων» σε επιφανείς εκπροσώπους της κρατικοδίαιτης άρχουσας τάξης. Με λίγα λόγια, το πολιτικό προσωπικό της νέας κυβέρνησης Σημίτη είναι ό,τι καλύτερο διαθέτει ο «εκσυγχρονισμός» κι ό,τι χειρότερο για τα λαϊκά συμφέροντα.