Οταν οι Αμερικανίδες μάνες στρώσουνε τ' άσπρα σεντόνια στα κρεβάτια τους τα βράδια, να σβήσουν τα φώτα. Να μη φαίνεται η ντροπή. Γιατί, στρώνοντας τα άσπρα σεντόνια, για να κοιμηθούνε αυτές και τα παιδιά τους, στερούνε σάβανα από τους ιερούς νεκρούς που άφησαν πίσω τους οι ρομποτοειδείς σύζυγοι και γιοι τους. Και αυτές τώρα δεν κάνουν το ύστατο καθήκον τους: να στείλουν τα σεντόνια τους ραντισμένα με μύρο και δάκρυα βαθιάς συγγνώμης στις μανάδες των σφαγμένων παλικαριών που θέρισαν στο πέρασμά τους οι ανεγκέφαλοι αρσενικοί που κανακεύουν στα σπίτια τους. Κι οι ίδιες να τυλιχτούνε μαύρες τύψεις και να πέσουν σε ύπνο ανήσυχο, με εφιαλτικά όνειρα και ιδρωμένη αγωνία. Και ασταμάτητα να ξεσκίζεται η ακοή τους από τους θρήνους και τις κατάρες των χαροκαμένων.

Κι αφού υποβάλουν τους εαυτούς τους σε σκληρή νηστεία και προσευχή, να πάνε σαν μαινάδες με πυρσούς στα χέρια, στο Ναό του Οργανισμού Ηνωμένων Εξολοθρευτών και να τα κάνουν όλα μαντάρα. Και σ' όλους τους τοίχους εκεί μέσα να γράψουν με αίμα από τις σάρκες τους λέξεις πρωτόγνωρες κι ανήκουστες ως τότε, όπως: Ελεος, Στοργή, Συμπόνια.

Τότε πια, ίσως, να έχουν το δικαίωμα να υποβάλουν αίτηση στη διεθνή κοινότητα να ενταχθούν αυτές και οι δικοί τους στις τάξεις των όντων αυτού του πλανήτη, που λέγονται άνθρωποι και τ' άσπρα τους σεντόνια να γίνουν πάλι του γλυκού ύπνου κι όχι σάβανα θανάτου.