Παίρνοντας αφορμή από την εξόχως «πολιτιστική» ρήση του «μεγάλου τραγουδιστή» περί «άχρηστου κι επιβλαβούς ΚΚΕ», θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τη συγκρότηση της νέας κυβέρνησης, ως επιλογή προσώπων «εύχρηστων» για την αποδοτικότερη εφαρμογή της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής και «επωφελών» για τα συμφέροντα της οικονομικής ολιγαρχίας. Οχι γιατί πρόσωπα της προηγούμενης κυβέρνησης δεν ανταποκρίθηκαν με ζήλο στο πέρασμα της αντιλαϊκής πολιτικής, αλλά γίνεται και επιλογή στελεχών, όπως άλλωστε σε κάθε επιχείρηση. Βεβαίως, δεν αποτελεί το μόνο - ούτε καν το κυριότερο - κριτήριο για την αξιολόγηση της πολιτικής μιας κυβέρνησης, η επιλογή των προσώπων που την απαρτίζουν. Πολλώ μάλλον που έχει προαγγελθεί και σαφώς ξεκαθαριστεί ότι η πολιτική και της νέας κυβέρνησης θα κινηθεί στην ίδια γραμμή πλεύσης, που καθορίζει η συμμετοχή της χώρας μας στην ΟΝΕ. Παρ' όλα αυτά, έχει σημασία να εξετάσουμε την επιλογή των κυβερνητικών διαχειριστών της καθορισμένης πολιτικής, καθότι αυτή σηματοδοτεί τις ιεραρχήσεις και τις προτεραιότητες, καθώς και τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η νέα κυβέρνηση.

Απ' αυτή την άποψη, να επισημάνουμε ότι η επιλογή ενός στελέχους εκδοτικού συγκροτήματος - το οποίο, μάλιστα, ορέγεται ως χώρο επιχειρηματικής εκμετάλλευσης την εκπαίδευση - στη θέση του υπουργού Παιδείας, ούτε τυχαία είναι, ούτε αποτελεί προϊόν της ευθυμίας του πρωθυπουργού για τη νέα εκλογική του νίκη. Ωσαύτως, η επιλογή ενός εξωκοινοβουλευτικού τεχνοκράτη, της ιδίας πολιτικής αντίληψης και ιδιοσυγκρασίας με τον αλήστου μνήμης, επίσης προσωπικό σύμβουλο του Κ. Σημίτη, ως υπουργού Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων, αναδεικνύει σαν κυβερνητική προτεραιότητα την εφαρμογή πολιτικής πλήρους κατάργησης των εργασιακών σχέσεων και κατεδάφισης του κοινωνικού ασφαλιστικού και συνταξιοδοτικού συστήματος. Επιπλέον, η επιλογή του «τολμηρού φιλελεύθερου σοσιαλιστή» του ΠΑΣΟΚ για το υπουργείο Υγείας, υποδηλοί την πρόθεση να προχωρήσει αποτελεσματικά η μεταλλαγή του ΕΣΥ σε τραστ μεγαλοεπιχειρηματιών, που θ' αναλάβουν εργολαβικά το χώρο της περίθαλψης, πουλώντας την ως πανάκριβο εμπορικό προϊόν. Επίσης, η επιλογή ενός εκ των πλέον «απολίτιστων», ως προς την πολιτική του συμπεριφορά, στελεχών του κυβερνώντος κόμματος, για το υπουργείο Πολιτισμού, επισημοποιεί τις δεσμεύσεις της νέας κυβέρνησης προς τα μεγάλα συμφέροντα που διαπλέκονται μαζί της, ενεργοποιούμενα επιχειρηματικώς στον πολιτισμό της «ελίτ», στην κατασκευή των έργων για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και στις μεγάλες ανώνυμες εταιρίες του αθλητισμού.

Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι η εκλογική νίκη του Κ. Σημίτη, υποδηλώνει την, εκ των προτέρων, λαϊκή έγκριση για την επέκταση και εμβάθυνση της πολιτικής «εκσυγχρονισμού» σε όλους τομείς κοινωνικής ευθύνης του κράτους. Οτι, δηλαδή, η νέα κυβέρνηση έχει το «πράσινο φως» για εμπορευματοποίηση των υπηρεσιών στην Παιδεία, στην Υγεία, στην Πρόνοια, στην κοινωνική ασφάλιση, στον Πολιτισμό, στον Αθλητισμό. Εκτός, όμως, του γεγονότος ότι τέτοιο «πράσινο φως» δε δόθηκε - ας θυμηθούμε τις προεκλογικές δεσμεύσεις του πρωθυπουργού για περισσότερο και καλύτερο «κοινωνικό κράτος» - ας μην ελπίζουν οι κυβερνώντες ότι η επιχείρηση κατεδάφισης των κοινωνικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων θα προχωρήσει άνευ λαϊκών αντιδράσεων. Ακόμα κι εκείνοι που δεν έχουν αντιληφθεί το μέγεθος των επιπτώσεων από την εφαρμογή αυτής της πολιτικής, όταν θα δουν τ' αποτελέσματά της θ' αντιδράσουν. Και πάντως θ' αντιδράσουν τα λαϊκά στρώματα και οι κομμουνιστές μαζί τους. Εξάλλου, δεν είναι δα και λίγοι οι 380.000 ψηφοφόροι του, κατά Πάγκαλον, «άχρηστου κι επιβλαβούς ΚΚΕ», που πολύ θα ήθελε να μην υπήρχαν, όπως και η δυναμική της πολιτικής του ΚΚΕ, που δυστυχώς γι' αυτόν, υπάρχουν ακόμα και θα κάνουν ό,τι μπορούν για να μην περάσει «αβρόχοις ποσί» το «δεύτερο κύμα εκσυγχρονισμού» στην Ελλάδα...