Οι κινήσεις του Γιώργου Παπανδρέου προδίδουν ότι η ήττα του ΠΑΣΟΚ στις 7 του Μάρτη ίσως δε μείνει στα όρια μιας απλής εκλογικής αποτυχίας. Ηδη κάποιοι στη Χαριλάου Τρικούπη δεν κρύβουν τον κίνδυνο να αποτελέσει την απαρχή μιας ήττας στρατηγικού χαρακτήρα. Ιδωμεν...

***

Σε κάθε περίπτωση το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών είναι σίγουρο ότι θα σηματοδοτήσει εξελίξεις. Ισως όχι αμέσως, αλλά εφόσον η διαφορά από τη ΝΔ είναι μεγαλύτερη από 6-7 μονάδες, τότε (όπως υποστηρίζουν οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ) στο συνέδριο που θα ακολουθήσει θα υπάρχουν «κλυδωνισμοί». Αλλά ακόμα και αν ο Παπανδρέου επιτύχει αυτό που θέλει - ένα «δικό του» ΠΑΣΟΚ δηλαδή - και πάλι οι παρενέργειες δε θα είναι λιγότερες.

***

Αν περιοριστούμε στην περιγραφή της παρούσας φάσης που διανύει το ΠΑΣΟΚ, αναγκαστικά γυρίζουμε στο σλόγκαν του Παπανδρέου στις βουλευτικές: «Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω κάτι (τις) το ωραίο», έλεγε τότε... Εκτοτε, η εικόνα του ΠΑΣΟΚ θυμίζει μια «ωραία» βάρκα, που πάει σε ένα «ωραίο» άγνωστο, με μια «ωραία» ελπίδα...

Το πιο «ωραίο» της υπόθεσης, πάντως, είναι οι αντιφάσεις αυτού του «ταξιδιού». Ο Παπανδρέου ισχυρίζεται ότι θέλει να φτιάξει κάτι «νέο». Αυτό εξηγείται: Το ΠΑΣΟΚ είναι ένα κόμμα που υπηρέτησε τόσο πιστά την ολιγαρχία. Που ταυτίστηκε πλήρως με τους Αμερικάνους. Που έφτυσε κατάμουτρα τους «μη προνομιούχους» για να επιδοθεί σε τζίρους δισεκατομμυρίων στη Σοφοκλέους. Επομένως, δεν έχει περιθώρια να υποδύεται ότι κάνει αντιπολίτευση κατά τα πρότυπα του 1990-'93.

***

Ως εκ τούτου πουλάει «ανανέωση». Αλλά οι μέθοδοι αυτής της «ανανέωσης» είναι βγαλμένες από το χρονοντούλαπο του... «ανδρεοπαπανδρεϊσμού».

Εντούτοις, ούτε οι εποχές είναι ίδιες, ούτε ο Γιώργος - πολύ περισσότερο - είναι Αντρέας. Επομένως, τα «αποφασίζομεν και διατάσσομεν», όπως συνέβη με τη συγκρότηση του ευρωψηφοδελτίου του ΠΑΣΟΚ, και παρά τα ηχηρά περί «συμμετοχικής δημοκρατίας», εκπέμπουν δύο τινά:

Πρώτον, μια εσωκομματική σκουριά, που αποτελεί προϊόν ενός απαράλλαχτα αντιλαϊκού ταξικού προσανατολισμού και η οποία θα έρχεται στο προσκήνιο με εκκωφαντικό τρόπο, όσες επικλήσεις «νεότητας» κι «ανανέωσης» κι αν υπάρξουν.

Δεύτερον, μια πορεία που η κομματική «βιτρίνα» των «νέων προσώπων» θα είναι έτσι διακοσμημένη ώστε να απευθύνεται σε μια κοινωνία στο πιο... «αμερικανιζέ» της. Κοινωνία που μπορεί να αρέσει στον κ. Παπανδρέου, αλλά που όμως δεν έχει καμία σχέση με την ελληνική.

***

Ανεξάρτητα από το πώς όλα αυτά θα αποτυπωθούν στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, οι επερχόμενες εξελίξεις εμπεριέχουν μια ορατή δυνατότητα: Τον απεγκλωβισμό λαϊκών στρωμάτων από την πολιτική απάτη και αυταπάτη περί ενός «σοσιαλιστικού» ΠΑΣΟΚ.