Συστηματικά προσπαθούν να επιβάλλουν την άποψη ότι η ΕΕ είναι η Ευρώπη και το αντίστροφο. Ανακατεύουν δηλαδή στο ίδιο τσουβάλι λαούς και πλουτοκρατία, την εξουσία των μονοπωλίων με τα συμφέροντα των λαών.

Πρέπει να τιμωρηθούν, γιατί τρομοκρατούν το λαό ότι δεν μπορεί να αντισταθεί, ότι δεν μπορεί να αναμετρηθεί στην πορεία με τις επιλογές της ΕΕ, ότι δεν μπορεί να ανατρέψει τη σημερινή κατάσταση πραγμάτων, στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.

Η εκλογική μάχη, βέβαια, δε θα λύσει αυτό το ζήτημα. Ομως μπορεί να δώσει τη δυνατότητα από καλύτερες θέσεις το λαϊκό κίνημα να προετοιμαστεί για τη νέα λαίλαπα μέτρων που έρχεται.

Η εκλογική μάχη δίνει την ευκαιρία για να αναπτυχθεί ο προβληματισμός και για το αύριο.

Χωρίς πυξίδα για το αύριο, δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις το σήμερα.

Η απειθαρχία, η ανυπακοή είναι το ελάχιστο που μπορεί να γίνει σήμερα.

Η απαγκίστρωση, η αποδέσμευση, το αδυνάτισμα και η διάλυση της ΕΕ πρέπει να είναι στόχος και σκοπός των λαών.

Ο πανευρωπαϊκός αγώνας θα εκφυλιστεί αν δεν αναπτυχθεί κόντρα στη φιλοσοφία και την πρακτική του μονόδρομου, αν δεν κρατήσει σταθερή και διακριτή διαχωριστική γραμμή με τις δυνάμεις που υπηρετούν το ευρωπαϊκό κεφάλαιο και την κοινή δράση της ΕΕ με τις ΗΠΑ και τις άλλες ιμπεριαλιστικές ενώσεις.

Το πανευρωπαϊκό κίνημα θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τις μπόρες και τις επιθέσεις, στο βαθμό που το κίνημα της κάθε χώρας νιώσει την ιδιαίτερη δική του ευθύνη να διαμορφώσει ένα ανατρεπτικό συσχετισμό δύναμης, να διασφαλίσει τη μέγιστη δυνατή διεθνή υποστήριξη. Τότε η μικρότερη ή μεγαλύτερη νίκη στην κάθε χώρα θα αλλάζει την ατμόσφαιρα και τους συσχετισμούς πανευρωπαϊκά.

Κι από αυτήν την άποψη δεν είναι καθόλου τυχαίο, αντίθετα είναι σκόπιμο, αυτό που υποστηρίζεται σήμερα, από ορισμένες δυνάμεις οι οποίες στην Ευρώπη υψώνουν τα λάβαρα της ανανέωσης, ότι δεν υπάρχει δυνατότητα πραγματοποίησης κατακτήσεων, ότι δεν υπάρχει δυνατότητα νίκης του λαϊκού κινήματος σε μια χώρα, αν δεν επιτευχθεί ταυτόχρονη νίκη παντού.

Αυτό, αν δεν είναι συνειδητή παραίτηση, είναι έτσι και αλλιώς αφοπλισμός.

Η διεθνοποίηση της πάλης δεν καταργεί το εθνικό πεδίο, αντίθετα, το προϋποθέτει!

Απέναντι στην πραγματικότητα της ΕΕ, υπάρχει και η πραγματικότητα των συμφερόντων των λαών της Ευρώπης, που δεν έχουν κανένα σημείο - ούτε της παραμικρής - επαφής με την ΕΕ, το ευρωσύνταγμα.