"Δεν μπορεί να απομονωθεί το αγροτικό πρόβλημα από το συνολικό πολιτικό πρόβλημα της χώρας, την καπιταλιστική κρίση που οξύνεται, την κυριαρχία του μονοπωλιακού κεφαλαίου, την εξάρτηση και ενσωμάτωση στις διακρατικές ενώσεις των πολυεθνικών", επισήμανε η Αλέκα Παπαρήγα. Και συνέχισε: "Τα προβλήματα της αγροτικής οικονομίας και της μικρομεσαίας αγροτιάς είναι συστατικό στοιχείο και αντανάκλαση όλων των προβλημάτων της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας. Γι' αυτό χρειάζονται γενικότερες και ριζικές αλλαγές. Χρειάζεται μια πολιτική που θα συγκρούεται καθημερινά με τα μονοπώλια και θα περιορίζει τη δράση και τη δύναμή τους μέχρι να τα καταργήσει. Μια πολιτική που θα αντιστέκεται στους περιορισμούς και στα πρόστιμα συνυπευθυνότητας, όσο θα είμαστε στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Μόνο στα πλαίσια μιας τέτοιας πολιτικής μπορούν να διεκδικούνται μέτρα για τη διασφάλιση του αγροτικού εισοδήματος, τη μείωση του κόστους παραγωγής, την εξουδετέρωση των μειονεκτημάτων του μικρού και πολυτεμαχισμένου κλήρου, τη λύση του διαρθρωτικού προβλήματος, την προσαρμογή της παραγωγής στις διεθνείς και εσωτερικές ανάγκες, τη δημιουργία κλίματος σιγουριάς και ασφάλειας στον Ελληνα μικρομεσαίο αγρότη.Μόνο μια άλλη κυβερνητική, πολιτική εξουσία μπορεί να εγγυηθεί ότι θα παλέψει σθεναρά για την αγροτιά. Αυτή που εκφράζει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των μικρομεσαίων λαϊκών στρωμάτων. Μια κυβέρνηση που δε βλέπει την αγωνιζόμενη αγροτιά σαν εχθρό της, που δε μιλά για κατάλυση της δημοκρατίας όταν οι αγρότες παλεύουν. Το αντίθετο, εκτιμά τους αγώνες αυτούς σαν ένα στήριγμα, σαν ένα πολύτιμο σύμμαχο, ώστε να τα βγάλει πέρα με τα εσωτερικά και εξωτερικά διεθνή εμπόδια.

Δε σημαίνει ότι η αγροτιά πρέπει να καθίσει με σταυρωμένα τα χέρια, περιμένοντας ότι κάποτε θα έρθει η σωτηρία.

Μέσα από την πάλη και τη δράση της είναι δυνατόν να βάλει κάποιο φρένο στην επίθεση που δέχεται, να περιορίσει κάποιες συνέπειες και κυρίως να βάλει τις βάσεις για ριζική αλλαγή του πολιτικού συσχετισμού.

Σημαντική προϋπόθεση σήμερα, αλλά και αύριο, είναι να στηριχτούν οι αγώνες της αγροτιάς από το εργατικό και γενικότερο λαϊκό κίνημα. Ο αγώνας για την ελληνική αγροτική οικονομία δεν είναι αποκλειστική υπόθεση της αγροτιάς. Αφορά τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού και τη νεολαία. Η τύχη της αγροτιάς αφορά και τον εργάτη - εργάτρια και τον μικρομεσαίο των αστικών κέντρων, όπως και η τύχη του εργάτη - εργάτριας και μικρομεσαίου αφορά τον αγρότη - αγρότισσα".

Στη συνέχεια η Αλέκα Παπαρήγα ανέφερε συγκεκριμένες θέσεις - προτάσεις του ΚΚΕ για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της αγροτιάς. Αναλυτικά ανέφερε:

Αντιπαλεύουμε την κυβερνητική θέση ότι δεν έχει υποχρέωση το κράτος, η κυβέρνηση, να εγγυηθεί το αγροτικό εισόδημα. Αποδεικνύει περίτρανα την επιλογή της κυβέρνησης και γενικότερα της ΕΕ να θέλει και να μπορεί να εγγυηθεί μόνο το εισόδημα των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των μεγαλεμπόρων, των τραπεζιτών, των μεγαλομετόχων, των τοκογλύφων, του μεγάλου κεφαλαίου γενικά.

Η αγροτιά έχει υποχρέωση να ζητά το δικαίωμα εγγύησης του εισοδήματός της, γιατί παράγει και προσφέρει και για έναν πρόσθετο λόγο: Γιατί οι ζημιές που έχει οφείλονται ακριβώς και μόνο στην πολιτική που ακολουθείται. Εγγύηση του εισοδήματος όχι μόνο μέσα από τη μείωση του κόστους παραγωγής και της εξασφάλισης της διάθεσης, αλλά και με:

Α. Σύστημα τιμών και επιδοτήσεων που θα συμβάλει στην κάλυψη του κόστους του μικρομεσαίου αγρότη, αλλά και θα προωθεί - εκεί που χρειάζεται - την αναδιάρθρωση της παραγωγής και θα αποτελεί κίνητρο για την αύξηση της ποσότητας και τη βελτίωση της ποιότητας της παραγωγής.

Β. Απαλλαγή από φόρους συνυπευθυνότητας των μικρών, αλλά και μεσαίων παραγωγών, που το καθαρό εισόδημά τους δεν υπερβαίνει τα 4 εκατομμύρια, όσο θα υπάρχουν περιορισμοί.

Γ. Διαφοροποίηση των μηχανισμών στήριξης, έτσι που να ωφελούνται οι μικροί και μεσαίοι αγρότες. Η στήριξη να γίνεται σε αυτούς που την έχουν ανάγκη.

Το ΚΚΕ δε συμφωνεί με το σκοπό που υπηρετεί η μονόπλευρη τοποθέτηση, ότι το θέμα είναι να γίνουν ανταγωνιστικά και πιο φθηνά τα ελληνικά αγροτικά προϊόντα. Πολλά ελληνικά προϊόντα, όπως ομολόγησε ο πρωθυπουργός στην ομιλία του στο ΣΑΠ, δεν έχουν πρόβλημα κόστους και ποιότητας. Το κόστος και η ποιότητα δεν πετυχαίνονται εκεί που υπάρχει πρόβλημα, όταν το "πάνω χέρι" στην παραγωγή και το εμπόριο το έχουν οι πολυεθνικές.

Με τη μονόπλευρη και γενική προβολή αυτού του επιχειρήματος, έξω από τις συγκεκριμένες διεθνείς σχέσεις και δεσμεύσεις, γίνεται ακριβώς η προσπάθεια να επιβληθεί η αλλαγή καλλιεργειών, η εκτόπιση αγροτικών χεριών, το ξεκλήρισμα για ένα μεγάλο μέρος μικρών καλλιεργητών, η συγκέντρωση γης. Είναι πασίγνωστο ότι με την κυριαρχία των νόμων της αγοράς, αυτοί που μπορούν να παράγουν ανταγωνιστικά προϊόντα είναι αυτοί που αρπάζουν το χρήμα, τη γη, τα προνόμια.

Το πρόβλημα του μεγέθους του κλήρου είναι υπαρκτό, αλλά τελικά συσκοτίζεται η ουσία του με βάση τις θέσεις της κυβέρνησης και των άλλων κομμάτων. Επίσης αποκρύπτονται σκόπιμα οι λόγοι του γιατί στην Ελλάδα υπάρχει μεγάλος αριθμός σχετικά μικρού κλήρου. Το ανάγουν έτσι σε πρόβλημα ευθύνης ή ιδιοτροπίας των ίδιων των αγροτών ή το πολύ σε κάποιες λαθεμένες πολιτικές.

Κατ' αρχήν η έκταση της γης δεν μπορεί να είναι το μοναδικό κριτήριο για την απόδοση και την παραγωγικότητα, ούτε για την κατάταξη στους μικρομεσαίους και στους μεγάλους.

Χάρη στο μικρό κλήρο έγινε δυνατό να αντληθούν τεράστια υπερκέρδη από τους επιχειρηματίες, οι οποίοι - για μια σειρά λόγους που σχετίζονται με το πώς αναπτύχθηκε ο ελληνικός καπιταλισμός - δεν είχαν ενδιαφέρον να επενδύσουν στην ελληνική ύπαιθρο. Το υπαρκτό αυτό πρόβλημα πάνε να το λύσουν με τη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση της γης σε βάρος της μικρομεσαίας αγροτιάς και μάλιστα με βίαιο και δραματικό τρόπο, με διάφορες μορφές εξαγοράς, εκμίσθωση κλπ.

Το ΚΚΕ βλέπει τον παραγωγικό συνεταιρισμό ως βασικό φορέα ανάπτυξης που συνδέεται και με το πρόβλημα του κόστους και του μικρού κλήρου. Με την προϋπόθεση ότι έχει προνομιακό καθεστώς δράσης σε αντίθεση με τη δράση του μεγάλου κεφαλαίου. Βασικό μέτωπο ενταγμένο στον αγώνα για αλλαγή πολιτικής. Σημειώνουμε προκαταβολικά ότι η θέση μας αυτή δεν έχει καμία σχέση με τον συνεταιρισμό που γνώρισε ο Ελληνας αγρότης, που έχασε το κύρος στα μάτια του και δικαιολογημένα. Τονίζουμε ότι το ΚΚΕ, όταν μιλάει για συνεταιριστικό κίνημα, δε συνηγορεί σε καμία περίπτωση σε αυτό που υπάρχει σήμερα.

Οσο ακολουθείται αυτή η πολιτική, ο συνεταιρισμός δεν μπορεί να επιβιώσει, γιατί γίνεται βορά στην αδηφαγία του μεγάλου ιδιωτικού κεφαλαίου. Τον ήθελαν ως ένα σημείο, για να τον αρμέγουν, ενώ τώρα ευνοούνται άλλες μορφές συνένωσης πιο αποδοτικές και προσοδοφόρες: Ανώνυμες εταιρίες, ομάδες παραγωγών κλπ.

Για τη σημερινή κατάσταση στο συνεταιριστικό κίνημα ευθύνονται όλες οι κυβερνήσεις και πολιτικές, που το χρησιμοποίησαν, ειδικά μετά το 1981, για να περάσουν χωρίς πολιτικό κόστος την αντιαγροτική δική τους πολιτική και της ΕΕ. Ομως δεν είναι άμοιρες ευθυνών και οι διοικήσεις των οργανώσεων αυτών. Οχι μόνο γιατί συνήργησαν σ' αυτήν την πολιτική, αλλά και γιατί υπήρξαν και κακοδιαχειριστές και ρουσφετολόγοι. Σε πολλές περιπτώσεις ενήργησαν με αδιαφάνεια. Ετυχαν όμως ιδιότυπης ασυλίας, για την προσφορά τους στις κυβερνητικές επιδιώξεις.

Το ΚΚΕ υποστηρίζει όλες τις μορφές συνεταιριστικής καλλιέργειας και εκτροφής ζώων μέχρι την ανώτερη μορφή που είναι ο παραγωγικός συνεταιρισμός. Μόνο μέσα από τέτοιες μορφές λύνεται και το διαρθρωτικό πρόβλημα. Με τη συνένωση των μικρών κλήρων ανεβαίνει η παραγωγικότητα της γης και της ανθρώπινης εργασίας, συμπιέζεται το κόστος παραγωγής με την ορθολογική χρήση τεχνολογικού και μηχανικού εξοπλισμού, εφαρμόζονται τα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνικής, αποφεύγονται άναρχες και περιττές επενδύσεις. Δημιουργούνται έτσι μεγάλες παραγωγικές μονάδες που μπορούν να καθετοποιούν την παραγωγή, να δημιουργούν θέσεις εργασίας σε γυναίκες και νέους.

Οι ομάδες παραγωγών που προωθεί η ΕΕ υπονομεύουν και διαλύουν τους συνεταιρισμούς, στοχεύουν στην έξοδο μεγάλου μέρους μικρομεσαίων αγροτών από την παραγωγή.

Για να παίζει το συνεταιριστικό κίνημα θετικό ρόλο στην παραγωγική διαδικασία της αγροτικής οικονομίας, πρέπει να αλλάξει ριζικά προσανατολισμό, λειτουργία και δράση.

• Να παλεύει κατά του ασφυκτικού κυβερνητικού εναγκαλισμού, να έχει κατοχυρωμένη την αυτοδιοίκηση, αυτοδιαχείριση, αυτοέλεγχο, τη δημοκρατική λειτουργία.
• Να διεκδικεί την αναγνώριση της κοινωνικής του προσφοράς έμπρακτα και όχι στα λόγια.
• Να εξασφαλίζει κίνητρα για τη δημιουργία υποδομών και δική του οικονομική και επιχειρηματική οντότητα υποταγμένη κάθε φορά στα συμφέροντα των συνεταίρων και της κοινωνίας και όχι στα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου και της κάθε φορά μικροκομματικής και ψηφοθηρικής σκοπιμότητας της κυβέρνησης.
• Να συνεργάζεται με όλους τους λαϊκούς φορείς και ιδιαίτερα την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Να εκπονεί και να υλοποιεί προγράμματα τοπικής ή περιφερειακής ανάπτυξης. Να αξιοποιεί τοπικούς φυσικούς πόρους.

• Ο περιορισμός και το χτύπημα της ασυδοσίας και των υπερκερδών των πολυεθνικών που εφοδιάζουν τους αγρότες με τα απαραίτητα για την παραγωγή τους μέσα και υλικά.
• Η αύξηση των δημοσίων επενδύσεων για έργα υποδομής, αρδευτικά, αντιπλημμυρικά, αντιπαγετικά κλπ. Διεκδίκηση, για όσο διάστημα η Ελλάδα μετέχει στην ΕΕ, πόρων σε αυτή την κατεύθυνση. Στόχος η αύξηση της παραγωγικότητας και η ασφάλεια της παραγωγής.
• Φθηνή και επαρκής χρηματοδότηση στους αγρότες και συνεταιρισμούς. Επιτόκια που θα είναι πολύ κοντά στον πληθωρισμό.
• Μείωση της φορολογίας του πετρελαίου για γεωργική χρήση, ώστε να το παίρνουν συνεταιρισμοί και αγρότες σε τιμή τράνζιτ.
• Νομοθετική ρύθμιση του ενοικίου της γης, με παράλληλα μέτρα για το πέρασμα της ιδιοκτησίας της σ' αυτούς που την καλλιεργούν οι ίδιοι και στους συνεταιρισμούς. Αυτό μπορεί να γίνει με τη θέσπιση αντικινήτρων (υψηλή φορολογία) για όσους αγοράζουν γη για να την ενοικιάζουν και όχι να την καλλιεργούν οι ίδιοι, ενώ για τους αυτοκαλλιεργητές να δίνονται κίνητρα. (Χαμηλότοκα δάνεια και μέχρι ένα όριο να απαλλάσσονται από τη φορολογία). Παρόμοια κίνητρα στους Συνεταιρισμούς για αγορά της γης και συνεταιριστική καλλιέργεια.
• Καθιέρωση 8% του ΦΠΑ για τα γεωργικά μηχανήματα, καύσιμα, φάρμακα κλπ εφόδια.

• Ανοδο του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων της πόλης και του χωριού για να έχουν αγοραστική δύναμη.
• Βελτίωση των συνθηκών εμπορίας με χτύπημα της αισχροκέρδειας των μεγαλεμπόρων και μεσαζόντων (υπερτιμολογήσεις, τεχνητές ελλείψεις κλπ) και έλεγχο της ψαλίδας των τιμών παραγωγού - καταναλωτή.
• Διάρθρωση της παραγωγής σύμφωνα με τις ανάγκες της διεθνούς και εγχώριας αγοράς. Ορος απαραίτητος γι' αυτό είναι η διεκδίκηση και από την ΕΕ κατάργησης των περιορισμών στην παραγωγή και ειδικά στα προϊόντα που η ΕΕ είναι ελλειμματική, με την εφαρμογή της Κοινοτικής προτίμησης που υπάρχει μόνο στα χαρτιά.

• Με τον εκσυγχρονισμό του νομοθετικού πλαισίου των ΕΛΓΑ και την ουσιαστική συμμετοχή των αγροτών στη διοίκηση και στις επιτροπές εκτιμήσεων.
• Με την έγκαιρη εκτίμηση των ζημιών και τη γρήγορη καταβολή των αποζημιώσεων σε ολόκληρη την εκτιμούμενη ζημιά.
• Με τη συμμετοχή του κράτους στα έσοδα των ΕΛΓΑ και την κάλυψη ασφαλιστικών και άλλων αντικειμένων (μηχανημάτων, κλπ), που σήμερα ασφαλίζονται σε ιδιωτικές εταιρίες.

Προϋποθέσεις γι' αυτό υπάρχουν, όχι μόνο με το να ενθαρρυνθούν συνεταιριστικές μορφές παραγωγής (όπως η "Δωδώνη") και αξιοποίησης των κτηνοτροφικών προϊόντων, αλλά και στην εκτροφή ζώων. Μ' ένα γρήγορο και αποτελεσματικό πρόγραμμα βελτίωσης του γενετικού υλικού και μεγαλύτερες και ποιοτικά ανώτερες αποδόσεις.

Ενθάρρυνση της καλλιέργειας παραγωγής κτηνοτροφικών φυτών, που και αυτό οι φυσικές συνθήκες της χώρας το ευνοούν. Να κατασκευαστούν σύγχρονα σφαγεία και να εφαρμοστεί πρόγραμμα προληπτικής υγιεινής των ζώων. Τέλος, να στηριχτεί το εισόδημα του Ελληνα κτηνοτρόφου.

Δεν είναι επιτρεπτό μια χώρα σαν την Ελλάδα να κάνει εισαγωγές αλιευμάτων για να καλύψει τις ανάγκες της αγοράς. Ούτε μπορούμε να εναποθέτουμε τις ελπίδες της ανάπτυξης στους Κοινοτικούς κανονισμούς, που στόχο έχουν να μετατραπεί και αυτή η δραστηριότητα σε καπιταλιστικές επιχειρήσεις, στέλνοντας στην ανεργία όλους τους μικρούς αλιείς. Απαιτείται άμεσα να εκδημοκρατιστεί το νομικό πλαίσιο και να δημιουργηθεί σύγχρονη επιστημονικοτεχνική υποδομή, ερευνητικά κέντρα, βελτιωτικά έργα, ιχθυόσκαλες κρατικές και ιχθυαγορές σύγχρονες. Και μόνο η αξιοποίηση των λιμνοθαλασσών είναι ικανή να καλύψει τις ανάγκες και να δημιουργήσει προϋποθέσεις για εξαγωγές αλιευμάτων ποιότητας. Οι ιχθυοκαλλιέργειες να χωροθετούνται έτσι που να μη δημιουργούν προβλήματα στο περιβάλλον και να συμμετέχουν στο χωροθετικό σχεδιασμό οι φορείς της ΤΑ, των αλιευτικών συνεταιρισμών, με ουσιαστική παρέμβαση και όχι μόνο για γνώμη.

• Με τη ριζική αναμόρφωση της δασικής νομοθεσίας στην κατεύθυνση πραγματικής προστασίας της δασικής περιουσίας από καταπατήσεις. Κατάρτιση του Δασικού Κτηματολογίου, πριν αρχίσουν άλλες ενέργειες για το Εθνικό Κτηματολόγιο.
• Η δασοπροστασία να αποτελέσει έργο οργανωμένης υπηρεσίας (ενιαίος φορέας) και όχι έργο συντονισμού κάποιων φορέων και αυτό όταν εκδηλώνεται το φαινόμενο μόνο.
• Ταχύρυθμο πρόγραμμα αναδάσωσης. Να κηρύσσεται αυτοδίκαια αναδασωτέα κάθε περιοχή που το δάσος καταστρέφεται από πυρκαγιά ή άλλη αιτία και σ' όλη την έκταση που έγινε η καταστροφή.

• Με πόρους στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, που, σε συνεργασία με άλλους κοινωνικούς φορείς (Πολιτιστικοί, Αγροτικοί Σύλλογοι, Συνεταιρισμοί) θα αναπτύξει δραστηριότητες, για την αναγέννηση της υπαίθρου με την κατασκευή χώρων άθλησης, αίθουσες πολιτισμού, βιβλιοθήκες, χώρους πρασίνου, Παιδικών Σταθμών.
• Με τη βελτίωση των υπηρεσιών υγείας. Στελέχωση των Κέντρων Υγείας με ειδικευμένους γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό και λειτουργία όλων των αγροτικών ιατρείων με το απαραίτητο προσωπικό. Σύγχρονα νομαρχιακά νοσοκομεία.
• Με την κατασκευή σχολικών κτιρίων στην ύπαιθρο και κάλυψη όλων των κενών θέσεων των εκπαιδευτικών. Να δρομολογηθούν σχολικά λεωφορεία για τη μεταφορά των παιδιών στα σχολεία, για να μην αναγκάζονται πολλά αγροτόπαιδα να εγκαταλείπουν ακόμη και την εννιάχρονη εκπαίδευση.
• Με τη βελτίωση των παρεχομένων υπηρεσιών, όπως συγκοινωνιών, επικοινωνιών, ύδρευσης, αποχέτευσης και προστασίας του περιβάλλοντος.

Εξασφάλιση ανθρώπινης σύνταξης στους απόμαχους της δουλιάς με δική τους προσφορά και κρατική επιχορήγηση του Ταμείου, έτσι ώστε κανένας αγρότης ή αγρότισσα να μην αναγκάζεται να μείνει ανασφάλιστος λόγω υπερβολικών εισφορών, όπως θα συμβεί με το νέο νόμο που προωθεί η κυβέρνηση. Εάν διατηρηθεί η σημερινή επιχορήγηση στον ΟΓΑ και ο κάθε αγρότης συνεισφέρει στο Ταμείο του περίπου 50 χιλιάδες δρχ. το χρόνο, είναι δυνατό σε ένα χρονικό διάστημα να μπορεί ο αγρότης να παίρνει ανθρώπινη σύνταξη.

Μια διαφορετική πολιτική από αυτήν που γνωρίζει η αγροτιά μπορεί να βοηθήσει στην παραμονή του αγροτικού πληθυσμού και στην ηλικιακή ανανέωση των απασχολουμένων με την αγροτική οικονομία.

Τέλος, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ υπογράμμισε ότι απαιτείται η εξασφάλιση επαρκούς επιστημονικής και τεχνικής βοήθειας στους αγρότες με την αναβάθμιση των κρατικών ιδρυμάτων, την αξιοποίηση του επιστημονικού προσωπικού, των γεωτεχνικών επιστημών και την εκπαίδευση των αγροτών.