"Στο σχεδιασμό των έργων (αντιπλημμυρικών, υποδομής, αναπτυξιακά) υπάρχει η λογική πρόβλεψη για την αντιμετώπιση οποιωνδήποτε φαινομένων, μεταξύ των άλλων και θεομηνιών, όμως κάθε λογική πρόβλεψη έχει ένα όριο εντός του οποίου κινείται... Δυστυχώς, τα καιρικά φαινόμενα ξεπέρασαν κάθε εκτίμηση που μπορούσε να γίνει... Οι συνέπειες είναι αυτές, ώστε να έχουμε λίγα ευτυχώς ανθρώπινα θύματα... Μπορούμε να πούμε ότι υπήρξε μια ικανοποιητική και περισσότερο από ικανοποιητική κινητοποίηση των δυνάμεων του κράτους"! Οι παραπάνω φράσεις ακούστηκαν χτες από το βήμα του κυβερνητικού εκπροσώπου. Και γι' αυτό έχουν σημασία. Επειδή αποτυπώνουν, όχι τις απόψεις κάποιου προσώπου, αλλά την ποιότητα της πολιτικής μιας ολόκληρης κυβέρνησης. Επειδή καταδεικνύουν το περιεχόμενο αυτής της πολιτικής. Και επειδή - κυρίως - εξηγούν τα αίτια της καταστροφής που, κάθε φορά με άλλο πρόσωπο, έρχεται να πλήξει αυτόν τον τόπο. Μέσα, λοιπόν, από τα παραπάνω λόγια, μπορούμε με ακρίβεια να προσδιορίσουμε:

Πρώτον, πόσο ζυγίζει η ζωή του απλού πολίτη στη ζυγαριά εκείνων, που, από τη μια πλάστιγγα, κρατούν τα συμφέροντα μιας χούφτας μεγαλοεργολάβων και επιτήδειων κατασκευαστών και, από την άλλη, τις ανάγκες και τα προβλήματα διαβίωσης εκατομμυρίων ανθρώπων. Σύμφωνα με την κυβέρνηση, το "έργο" των πρώτων είναι τόσο "σπουδαίο", ώστε να βρίσκεται στην "ευχάριστη" θέση να μιλήσει για "λίγα ανθρώπινα θύματα"! Αλήθεια, "λίγα" για ποιους; Μέτρησε η κυβέρνηση τις ανθρώπινες ψυχές που χάθηκαν και κατέληξε ότι ήταν "λίγες"; Ηταν λίγες για τους ανθρώπους τους, που οι πνιγμένοι άφησαν πίσω; Αλήθεια, στους "πόσους" πνιγμένους αρχίζει να ενεργοποιείται "λίγη" από τη ...χειμαρρώδη κυβερνητική ευαισθησία;

Δεύτερον, μπορούμε να προσδιορίσουμε το μέγεθος της "υπευθυνότητας" των κρατικών ιθυνόντων. Πρόκειται για "υπευθυνότητα" και "ευθιξία", που είναι αδύνατο να ...εκτιμηθεί. Το πιστοποιεί η εγκυρότητα των κυβερνητικών λόγων, που, περίπου ως αθωωτική απόφαση, απεφάνθησαν ότι δε φταίει κανείς... Αλλωστε, μέχρι και οι θεομηνίες είχαν προβλεφτεί, αλλά μέχρι ένα ορισμένο ..."όριο", όπως εξήγησε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. Τι γίνεται πέρα από αυτό το "όριο" της αυθαιρεσίας; Κατά τους κυβερνώντες, δε γίνεται τίποτα σπουδαιότερο από την έναρξη της καταμέτρησης των θυμάτων και των ξεκληρισμένων... Απλά πράγματα. Για την ακρίβεια, ...τεχνοκρατικά.

Τρίτον, μπορούμε να αντιληφθούμε τον ένοχο. Αφού δε φταίει η κυβέρνηση. Αφού δε φταίει το κράτος. Αφού δε φταίνε οι εργολάβοι, στους οποίους ανατίθενται τα έργα. Αφού δε φταίνε "οι περισσότερο από ικανοποιητικά κινητοποιηθέντες" (!) ταγοί του έθνους, τότε δεν μπορεί, φταίει το κακό το ριζικό μας, φταίει η μοίρα... Πού ξέρεις; Μπορεί να φταίνε και αυτοί που πνίγηκαν, αυτοί που ξεκληρίστηκαν! Γιατί όχι, άλλωστε; Μια κυβέρνηση, που με τόση ευκολία αναζητεί την ευθύνη του πνιγμού όσων πνίγονται στη θάλασσα στους ίδιους τους πνιγμένους - όπως στην περίπτωση του "Δύστος" - δε χρειάζεται πολλή προσπάθεια να κατηγορήσει ως ...ένοχους του θανάτου τους και εκείνους που πνίγονται στη στεριά... Πρόκειται για "νέα" και "πνιγηρά" ήθη.