Τον Οκτώβρη του 1994 ήταν η Αττική, πριν πενήντα μέρες ήταν η Ξάνθη, προχτές την Κυριακή ήταν η Κόρινθος και η Φθιώτιδα και αύριο ποιος ξέρει ποια περιοχή θα πνιγεί πάλι και θα θρηνήσει θύματα, από μια νεροποντή. Η μικρή αναφορά στις καταστροφικές πλημμύρες που έγιναν τον τελευταίο καιρό, δείχνει σαφώς ότι ολόκληρη η χώρα είναι ανοχύρωτη και εύκολα μπορεί να καταποντιστεί έστω και με μια βροχή δυο ωρών. Το δραματικό αυτό γεγονός το έχουν συνειδητοποιήσει πλέον όλοι όσοι, ζουν σε ευπαθείς περιοχές, γι' αυτό, κάθε φορά που βλέπουν τον ουρανό να σκοτεινιάζει, αρχίζει να τρέμει το φυλλοκάρδι τους για το τι μέλλει να τους συμβεί. Τα μπαζωμένα ρέματα, τα φρακαρισμένα φρεάτια των αγωγών (όπου υπάρχουν), οι αδιαμόρφωτες κοίτες των ποταμών και πάνω απ' όλα η παντελής έλλειψη αντιπλημμυρικών έργων, αφήνουν κυριολεκτικά όλους αυτούς τους ανθρώπους στο έλεος των στοιχείων της φύσης. Αρχίζει η βροχή και δε γνωρίζουν, όταν θα έχει τελειώσει η νεροποντή, αν θα έχει καταστραφεί το σπίτι τους, αν θα έχει πλημμυρίσει το χωράφι τους ή ακόμη αν θα ζουν και οι ίδιοι. Το μόνο βέβαιον είναι ότι και μετά την καταστροφή όλοι οι αρμόδιοι και υπεύθυνοι γι' αυτές τις τραγωδίες θα είναι στις θέσεις τους και θα μιλούν για "θεομηνία" θέλοντας να κουκουλώσουν έτσι τις τεράστιες ευθύνες τους. Η, με την ίδια αδιαντροπιά θα εξαγγέλλουν προγράμματα "θωράκισης" από τις πλημμύρες στις πληγείσες περιοχές (προγράμματα τα οποία ουδέποτε θα υλοποιηθούν). Η, τέλος θα κάθονται και θα συνεδριάζουν για να καθορίσουν αν θα είναι 100.000 δραχμές ή κάτι παραπάνω η "βοήθεια" προς τους πλημμυροπαθείς!

Αυτή δυστυχώς είναι η συμπεριφορά όσων μας κυβερνούν. Εγκληματικά αδιάφοροι για όσα υποχρεούνται να σχεδιάσουν και να πράξουν, ώστε να θωρακίσουν με σοβαρά έργα τη χώρα. Εξοργιστικά ανεύθυνοι για όποιο έργο αποφασίζουν, με χίλια ζόρια, να κατασκευάσουν. Σκορπάνε τα λεφτά σε ημέτερους και παραλαμβάνουν χάρτινες κατασκευές. (Ετσι ακριβώς εξηγείται που είδαμε και χτες να βουλιάζουν δρόμοι και να πέφτουν γέφυρες). Και σαν να μην φτάνει που μας αφήνουν ανυπεράσπιστους σε κάθε κακοκαιρία, μας εμπαίζουν κι από πάνω, αν τυχόν μας συμβεί το κακό. Αρχίζουν τα κροκοδείλια δάκρυα για τους νεκρούς (που τους έχουν πάρει κυριολεκτικά στο λαιμό τους) και για τους παθόντες γενικότερα και εξαγγέλλουν, όπως είπαμε και πριν, έργα που έχουν εξαγγείλει χίλιες φορές και ουδέποτε πρόκειται να εκτελέσουν. Σιγά μην ανοίξουν τον κρατικό κορβανά να δώσουν λεφτά για τις φτωχογειτονιές της Ελευσίνας και των Λιοσίων ή για τα χωριά της Ξάνθης και της Φθιώτιδας. (Υπάρχουν χωριουδάκια στην Ξάνθη, που πενήντα μέρες μετά τις πλημμύρες εκεί, ακόμη περιμένουν τα μηχανήματα των υπηρεσιών για να ξελασπώσουν τους δρόμους). Ε, όχι δα να κάθεται κοτζάμ κράτος και να σκέφτεται τους πληβείους και τους χωρικούς. Βρε δεν παν να πνιγούν, καρφάκι δεν του καίγεται!

Αυτή ακριβώς η πανάθλια τακτική των κυβερνώντων είναι η βασική αιτία των καταστροφών και των θυμάτων, που θρηνούμε σε κάθε πλημμύρα. Κι αν θέλαμε να χρησιμοποιήσουμε τον χαρακτηρισμό "θεομηνία" δε θα τον χρησιμοποιούσαμε για το ξέσπασμα των στοιχείων της φύσης, αλλά για όσους ολετήρες έχουμε κάθε φορά στο κεφάλι μας. Αυτοί ναι, είναι πράγματι "θεομηνία" διότι οι δικές τους συμφορές είναι τρις χειρότερες από εκείνες, που μπορούν να επιφέρουν ο άνεμος, ο υετός ή και ο κεραυνός!