Η σημερινή κατάληξη της υπόθεσης Οτσαλάν, αλλά και όλη η εξέλιξή της έδειξε ότι δεν έχει εγκαινιαστεί απλώς μια εγκληματική στάση απέναντι σε πολιτικά πρόσωπα, καθώς και στα ανθρώπινα δικαιώματα, για τα οποία κόπτεται, πρώτα απ' όλα, ο μεγαλύτερος σύγχρονος τρομοκράτης και εγκληματίας των λαών (το κράτος τρομοκράτης, το κράτος εγκληματίας ανά την υφήλιο, οι ΗΠΑ), αλλά εφαρμόζεται η αδίστακτη ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα. Και, μάλιστα, με τη συμβολή, τη συμμετοχή και τη συνυπευθυνότητα κυβερνήσεων κρατών, που υποτίθεται ότι μέχρι σήμερα αντιμετώπιζαν το δράμα και την τύχη του κουρδικού λαού, κλίνοντας σ' όλες τις πτώσεις τα θέσφατα του αστικού πολιτισμού, τη δημοκρατία, την ελευθερία, τη δικαιοσύνη. Αλλά, για μια ακόμη φορά, αποδεικνύεται ο χαρακτήρας αυτού του αστικού πολιτισμού, του κράτους της φαρισαϊκής "ευαισθησίας" και της αντιλαϊκής αναισθησίας, που μπορεί να χρησιμοποιεί ακόμη και την πολιτική εξορία και προσφυγιά ενός λαού, προκειμένου να προωθεί τους σκοπούς και τα συμφέροντα των πλουτοκρατών.

Στην προκειμένη περίπτωση και ανεξάρτητα από το πρόσωπο, αλλά στη βάση χειρισμών και την κατεύθυνση ενεργειών, που έγιναν ή δεν έγιναν, κυβερνήσεων, μη εξαιρουμένης και της ελληνικής, προκειμένου, υποτίθεται, να μην "πέσει στα χέρια" της τουρκικής κυβέρνησης ο Οτσαλάν, τελικά τον "έριξαν" στους διώκτες του. Ο Οτσαλάν ζήτησε πολιτικό άσυλο και από την ιταλική κυβέρνηση αρχικά, αλλά στη συνέχεια και από την ελληνική. Βεβαίως, ποτέ δεν του δόθηκε. Αντίθετα, από την πρώτη στιγμή που βγήκε στην επιφάνεια το πρόβλημα, και παρά το γεγονός ότι ήταν πολιτικό πρόσωπο, ανεξάρτητα από το αν συμφωνεί κανείς ή όχι με την πολιτική και την τακτική του, με το ρόλο του, καθόλου δεν ευαισθητοποίησε ούτε τις κυβερνήσεις της ΕΕ (και πώς, άλλωστε, αφού η Γερμανία για τους δικούς της λόγους ζητούσε την έκδοσή του;), αλλά ούτε και την ελληνική.

Δε δόθηκε, λοιπόν, πολιτικό άσυλο, γιατί, όπως ομολόγησε διά στόματος υπουργού Εξωτερικών η κυβέρνηση, το πρόβλημα εντασσόταν στις ελληνοτουρκικές αντιθέσεις και θα δημιουργούσε, όχι απλώς μια ακόμη εμπλοκή, αλλά τη μεγαλύτερη ως τώρα. Η συνέχεια είναι γνωστή. Σημασία δεν έχουν πλέον οι λεπτομέρειες. Γιατί και εμπλοκή, αντικειμενικά, έχει δημιουργηθεί και ο Οτσαλάν βρίσκεται στα χέρια των διωκτών του και των διωκτών του κουρδικού λαού. Αλλά είναι τυχαίο ότι οι εν κρυπτώ ενέργειες με τη γνωστή κατάληξη δικαιολογούνται στο όνομα των ελληνοτουρκικών διαφορών; Η, μήπως, αυτές δεν είναι ενταγμένες στα πλαίσια της "νέας τάξης"; Κρίσιμη σημασία, επίσης, έχουν τα νέα πολιτική ήθη στη διεθνή σκηνή και η προέκτασή τους για κάθε λαό, για κάθε αγωνιζόμενο λαϊκό ηγέτη, που θέλει και μπορεί να αγωνίζεται για το λαό του. Και εδώ ακριβώς βρίσκεται και η ουσία. Η εξέλιξη των γεγονότων είναι τραγική, όχι τόσο για τη σύλληψη, όσο για το ότι η "νέα τάξη πραγμάτων" στην περιοχή καραδοκεί. Οι εγκληματικές ευθύνες της κυβέρνησης, αλλά και της Ευρωπαϊκής Ενωσης δεν μπορούν και δεν πρέπει να αφήνουν κανέναν ήσυχο. Ο πέλεκυς της σφαγής των λαών κρατιέται από όλα τα χέρια των διαχειριστών της ολιγαρχίας, ανεξαρτήτως εθνικότητας και κυνηγιού της λείας. Και εδώ δε χωρά άλλη απάντηση από το δυνάμωμα της πάλης ενάντια στον ιμπεριαλισμό και όσους τον στηρίζουν και τον διαχειρίζονται.