Αδιάβαστους χαρακτήρισε τους δημοσιογράφους χτες ο υπουργός Εξωτερικών Θ. Πάγκαλος, στην προσπάθειά του να δικαιολογήσει την άρνηση της κυβέρνησης να δώσει πολιτικό άσυλο στον Α. Οτσαλάν. Ο υπουργός Εξωτερικών ισχυρίστηκε ότι σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία η Ελλάδα δε θα μπορούσε να βοηθήσει τον Οτσαλάν ακόμα κι αν το ήθελε η κυβέρνηση, επειδή εκείνος υπέβαλε για πρώτη φορά αίτηση για παροχή ασύλου στην Ιταλία, με αποτέλεσμα να μην μπορεί άλλο κράτος - μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης να εξετάσει το ίδιο αίτημα. Το εμπόδιο κατά τον υπουργό Εξωτερικών τίθεται από τις συμβατικές υποχρεώσεις της χώρας μας.

Από μια και μόνο ανάγνωση της σύμβασης του Δουβλίνου που ρυθμίζει τις διαδικασίες παροχής ασύλου, αποδεικνύεται καθαρά ότι "κάθε κράτος - μέλος δικαιούται να εξετάσει αίτηση παροχής ασύλου ενός αλλοδαπού, έστω και εάν δεν είναι αρμόδιο βάσει των κριτηρίων που προβλέπονται από την παρούσα σύμβαση, εφ' όσον συμφωνεί και ο αιτών" (άρθρο 3 παρ. 4). Με άλλα λόγια αν ο Οτσαλάν ήθελε να εξετάσει η Ελλάδα την αίτηση παροχής ασύλου, η χώρα μας μπορούσε ακόμα και με βάση τη σύμβαση του Δουβλίνου να μην του αρνηθεί αυτό το δικαίωμα. Η σύμβαση του Δουβλίνου κυρώθηκε από τη χώρα μας το 1991, αλλά τέθηκε σε εφαρμογή το 1997, όταν κυρώθηκε από όλα τα συμβαλλόμενα μέρη. Εχει δε ισχυρότερη αξία ακόμη και από τη συμφωνία Σένγκεν, αφού τα κράτη Σένγκεν, είχαν συμφωνήσει από το 1994 βάσει ενός πρωτοκόλλου που είχαν υπογράψει τότε. Το πρωτόκολλο αυτό προέβλεπε ότι οι διατάξεις της συμφωνίας Σένγκεν περί ασύλου δεν είναι ουσιαστικές, είναι διαδικαστικές και αφορούν μόνο τα κριτήρια ανάληψης της ευθύνης για την εξέταση του ασύλου. Η ίδια η σύμβαση του Δουβλίνου τέλος επικαλείται τα δικαιώματα των προσφύγων, όπως αυτά έχουν διατυπωθεί στη διεθνή σύμβαση της Γενεύης το 1951 και το πρωτόκολλο της Νέας Υόρκης το 1967.