"Οι δημοκρατίες έχουν περισσότερη ζωή, περισσότερο μίσος, σφοδρότερη λαχτάρα εκδίκησης. Η θύμηση της παλιάς τους ελευθερίας δεν τους αφήνει, μήτε μπορεί να τους αφήσει ήσυχους, γι' αυτό το ασφαλέστερο μέσο είναι να τις εξοντώσεις ή να πας να τις κατοικήσεις..."

"Ηγεμόνας", Ν. Μακιαβέλι

Ο πόλεμος δεν είναι μια παρά φύσιν βαρβαρότητα του καπιταλισμού, που με σωστή διαχείριση μπορεί να σταματήσει. Ο πόλεμος είναι η ίδια βάρβαρη φύση του. Είναι η ανώτερη έκφραση της καθημερινής κτηνωδίας, που συγκαλύπτεται πίσω από το πολύχρωμο φθοριούχο ντουμάνι του θεάματος, που κρύβεται κάτω από τα ευτελή συναισθήματα των οικονομικών συναναστροφών, κάτω από το κυνήγι της ζωής, μέσα στις αυταπάτες μιας μικροευτυχίας που αγγίζει τους τέταρτους ορόφους μιας μίζερης επιβίωσης.

Είναι το πολύχρωμο φθοριούχο ντουμάνι, που πίσω του κρύβεται η υπεραξία που τσακίζει κόκαλα, η συσσώρευση κεφαλαίου που γεννάει ανελέητες κρίσεις, η κρίση που γεννάει τη φτώχεια, όπως η φωτιά τη στάχτη.

Αυτοί που δολοφονούν με τους ιμάντες των οχτάωρων στην ειρήνη, δολοφονούν με τους πυραύλους τους αυτούς που κάθε μέρα σκοτώνουν εν ειρήνη. Δεν υπάρχει συγχώρεση γι' αυτούς που θεωρούν την ανθρώπινη ζωή εμπόρευμα. Κανένα έλεος γι' αυτούς που κάνουν τη γη που μας μεγάλωσε χάρτη οικονομικών και πολεμικών επιχειρήσεων. Κανένα έλεος γι' αυτούς που στο όνομα της ειρήνης εγκληματούν σε βάρος όλης της ανθρωπότητας.

Από το 1768, που στο Νότιγχαμ της Αγγλίας ο Καρτράιτ ανακάλυψε τα πρώτα μηχανοκίνητα κλωστήρια μπαμπακιού έχουν περάσει 231 χρόνια.

Παντού ο καπιταλισμός αναπτύχθηκε, πέρα για πέρα πάνω στα δεινά και τις συμφορές όλης της ανθρωπότητας. Συγκλόνισε εκατομμύρια ανθρώπους με τις κρίσεις του και τους πολέμους, αφήνοντας παντού στο πέρασμά του βουνά από πλούτη και αβύσσους εξαθλίωσης.

Ενα μεγάλο ποτάμι από αίμα και ιδρώτα ανθρώπινης εργασίας. Με τον ατμό και τον ηλεκτρισμό, με το computer και το Ιnternet, με τη φωτιά και το μαχαίρι σώριασε όλα τα σινικά τείχη.

Πρέπει ιδιαίτερα εμείς να καταδείχνουμε πόσο άχρηστη και σαρκοβόρα είναι η αστική τάξη. Και σε λίγο μόνο εμείς. Εμείς είμαστε ένα διαφορετικό έθνος μέσα στο ιεραρχημένο έθνος των αστών και των μικροαστικών καταλοίπων της καπιταλιστικής κρίσης.

Εμείς είμαστε το πρόσωπο του καιρού μας.

Αυτό που μπορεί να συντρίψει την οργανωμένη σε κράτος ομάδα ιδιοκτητών είναι η οργανωμένη, σε κίνημα ανατροπής, μάζα των καταπιεσμένων. Στη βίαιη κρατική εξουσία των καπιταλιστών, την εξουσία των "Κρουζ" και των "Τόμαχοκ" πρέπει να αντιτάξουμε την οργανωμένη αντιιμπεριαλιστική δράση των μαζών. Η εποχή μας είναι το θαμπό λυκαυγές των νέων καιρών.

Ολοι θα ρωτηθούμε μια μέρα:

Τι έκανες εσύ στα χρόνια της βαρβαρότητας;

Τι έκανες εσύ τα χρόνια που για να ζήσει κάποιος έπρεπε να είναι έτοιμος να σκοτώσει;

Τι έκανες εσύ τα χρόνια που ο πόλεμος ήταν το τελευταίο καταφύγιο της οικονομίας;

Τι έκανες εσύ όταν το ψέμα έπρεπε να ξεσκεπαστεί; Οταν η καταπίεση φορούσε τη μάσκα της ελευθερίας;

Οταν ο πόλεμος, φορούσε το μανδύα της ειρηνοφιλίας; Οταν η εκμετάλλευση κρύβονταν πίσω από συμβάσεις αβίαστης συμφωνίας των εκμεταλλευομένων;

Τι κάνατε εσείς τα χρόνια που πέθαιναν οι γιοι σας και οι κόρες σας από ηρωίνη, από αηδία, από τον πόλεμο;

Τόνους χαρτιών θ' ανασκάψουν οι γενιές του μέλλοντος με απορία για μια μόνο απάντηση. Την εποχή της PAX AMERICANA, υπήρχαν επαναστάτες;

Παύλος ΡΟΥΦΑΣ