Ακόμα και την ύστατη στιγμή της αποχώρησής του από το υπουργείο Ναυτιλίας, ο κ. Βουλγαράκης επέλεξε να προκαλέσει, κάνοντας για μια ακόμα φορά επίδειξη αλαζονείας. Οι εργαζόμενοι των 680 ευρώ και οι συνταξιούχοι των 400 ευρώ, θα πρέπει, όπως περίπου ισχυρίστηκε, να τον μακαρίζουν διότι η οικονομική του ευμάρεια ήταν μια ασπίδα υπέρ του δημόσιου συμφέροντος. Και γιατί; Επειδή, όπως άφησε να εννοηθεί, τα διάφορα συμφέροντα δεν μπορούσαν να τον δωροδοκήσουν καθότι ο ίδιος πλούσιος...

*

Σημειωτέον ότι οι απόψεις αυτές διατυπώθηκαν ανήμερα της «Παγκόσμιας ημέρας του κοινοβουλευτισμού», όπως έχει οριστεί η χτεσινή.

*

Αν όμως κριτήριο της τιμιότητας ενός υπουργού είναι τα πλούτη του και το μέγεθος του θησαυροφυλακίου του, τότε το ζήτημα της «χρηστής διαχείρισης» στον έρμο τούτο τόπο είναι απλό να λυθεί:

Ας πάρουν τον Λάτση κι ας τον κάνουν υπουργό Οικονομίας. Ας πάρουν τον Βαρδινογιάννη κι ας τον κάνουν υπουργό Αμυνας. Ας πάρουν τον Μπόμπολα κι ας τον κάνουν υπουργό ΠΕΧΩΔΕ. Ας πάρουν τον Βγενόπουλο κι ας τον κάνουν υπουργό Ναυτιλίας. Πλούσιοι είναι όλοι αυτοί, κι αν δεχτούμε τη συλλογιστική του κ. Βουλγαράκη, ποιος μιζαδόρος θα τολμήσει να τους πλησιάσει...

Αλήθεια, το εισηγείται αυτό ο κ. Βουλγαράκης και οι ομοϊδεάτες του; Πιστεύουν ότι εδώ έχουν οδηγηθεί τα «κοινοβουλευτικά ήθη» στην Ελλάδα του δικομματισμού; Να χρησιμοποιείται ο πλούτος ως «ατού» για την είσοδο του ενός εκάστου εκ των ταγών μας στην πολιτική; Πάντως, μια ανάλογη εκδοχή ακολουθήθηκε παλιότερα στη Ρώμη, οπότε και όσο πιο πλούσιος ήταν κάποιος, τόσο ευκολότερο ήταν να γίνει Συγκλητικός. Μιλάμε φυσικά για την περίοδο της ρωμαϊκής παρακμής...