«Το Σύνταγμα με την προτεινόμενη αναθεώρηση γίνεται πιο αντιδραστικό και απειλητικό για τα λαϊκά συμφέροντα», υπογράμμισε χτες η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, στην ομιλία της στη Βουλή κατά τη διάρκεια της συζήτησης για την αναθεώρηση του Συντάγματος, δηλώνοντας ταυτόχρονα ότι το ΚΚΕ θα καταψηφίσει τα αντιδραστικά άρθρα της προτεινόμενης αναθεώρησης.

Ολόκληρη η ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα έχει ως εξής:

«Η κυβέρνηση - τόνισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ - με πολύ πάθος διακηρύσσει ότι η σημερινή αναθεώρηση του Συντάγματος αποτελεί το πιο σπουδαίο θεσμικό διάβημα που έχει γίνει στη χώρα μας ύστερα από την αναθεώρηση του 1975.

Εμείς δυστυχώς δεν μπορούμε να συμμεριστούμε μια τέτοια άποψη. Εμείς έχουμε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το νέο Σύνταγμα αναθεωρείται επί το αντιδραστικότερο, και γι' αυτό για μας το μικρότερο κακό θα ήταν να μείνει ως έχει.

Η αναθεώρηση δε θίγει τα κακώς κείμενα σήμερα στην οικονομική και πολιτική ζωή του τόπου. Αντίθετα, νομιμοποιεί τα χειρότερα που έχουν συντελεστεί. Προσφέρει νομιμότητα στους σχεδιασμούς και στις προθέσεις που υπάρχουν να μη μείνει όρθιο κανένα δικαίωμα εργατικό, λαϊκό, που κατακτήθηκε με αμέτρητες θυσίες».

Δύο είναι τα βασικά κριτήρια με τα οποία το ΚΚΕ κρίνει την αναθεώρηση, το προτεινόμενο Σύνταγμα κάθε φορά στις επικρατούσες συνθήκες, όπως τόνισε η Αλέκα Παπαρήγα. Αυτά είναι:

«Εμείς με δύο βασικά κριτήρια κρίνουμε τα αστικά Συντάγματα. Πρώτο, αν δίνονται στοιχειώδη δικαιώματα στο λαό, στους χώρους εργασίας πριν απ' όλα, ώστε αυτός να μπορεί να αντιπαλεύει την ταξική εκμετάλλευση και την αδικία, για να αποσπάσει κάποιες κατακτήσεις που βελτιώνουν τη ζωή του. Δεύτερο, αν θέτει περιορισμούς, έστω και τυπικούς νομικούς, στη δράση της ολιγαρχίας του πλούτου, του διεθνούς κεφαλαίου, αν θέτει κάποιους προστατευτικούς κανόνες στη διαφύλαξη και ανάπτυξη του πλούτου της χώρας, των πρώτων υλών που διαθέτει, των πλουτοπαραγωγικών πηγών, των παραγωγικών της γενικότερα μέσων.

Αν διαβάσει κανείς τις αναθεωρημένες διατάξεις, ως λέξεις και μόνο, δίχως να ψάξει την ουσία που κρύβεται πίσω τους, αν δηλαδή περιοριστεί στις κομψές διπλωματικές διατυπώσεις, είναι ίσως δύσκολο να βγάλει το συμπέρασμα ότι το κοινωνικό και πολιτικό του περιεχόμενο είναι ιδιαιτέρως αντιδραστικό. Η πραγματικότητα είναι ότι κατοχυρώνει ακόμα πιο στέρεα, τα δικαιώματα μιας κοινωνικής τάξης αγρίων εκμεταλλευτών, σε βάρος του εργαζόμενου. Προσφέρει ακόμα μεγαλύτερη νομιμότητα στην προσπάθεια να γίνει όλο και πιο φθηνό εμπόρευμα η εργατική δύναμη. Αμεσα ή έμμεσα στέκεται εντελώς εχθρικό και περιφρονητικό σε κάθε έννοια λαϊκού θεσμού, δηλαδή σε κάθε θεσμό που μπορεί να γεννιέται στην πορεία της πάλης του λαού».

«Τα όποια θεσμικά όργανα - συνέχισε η ομιλήτρια - κατοχυρώνονται με την αναθεώρηση, είναι όργανα σε βάρος της λαϊκής κυριαρχίας, όργανα νομιμοποίησης της εξουσίας των λίγων. Περιέχονται και άρθρα που ανοιχτά βάζουν νέους περιορισμούς στη συνδικαλιστική δράση των δημοσίων υπαλλήλων.

Το ίδιο πνεύμα υπάρχει και στα άρθρα περί της λεγόμενης αποκέντρωσης και ανεξαρτησίας της ΤΑ. Αποκέντρωση γίνεται, το θέμα είναι ότι αποκεντρώνεται η αντιλαϊκή πολιτική και οι αντίστοιχοι θεσμοί, με αποτέλεσμα η ΤΑ να αποτελεί επίσημα ένα μηχανισμό προώθησης και διάχυσης της νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Η μόνη σύνδεση με το λαό είναι οι εκλογές ή κάποιες εκδηλώσεις που γίνονται κυρίως για το μακιγιάζ της πολιτικής. Οι αγωνιστικές θετικές πρωτοβουλίες που αναλαμβάνονται από τοπικές αρχές συνήθως υπονομεύονται και υποσκάπτονται. Πιο δύσκολα από χτες μπορεί να διαμορφωθούν όμορφες νησίδες σε ένα τόσο γκρίζο και μουντό περιβάλλον.

Εμείς με την ευκαιρία ξεκαθαρίζουμε ότι στηρίζουμε, υπολογίζουμε σοβαρά, πριν απ' όλα εκείνους τους θεσμούς που αναδείχνει ο λαός με την πάλη του. Ειδικά σήμερα έχουμε ανάγκη από λαογέννητους θεσμούς. Αυτοί αναδεικνύονται μέσα από τη λαϊκή πρωτοβουλία σε συνθήκες ανεβασμένης κοινωνικής και πολιτικής αναμέτρησης. Υποστηρίζουμε θεσμούς εργατικού, κοινωνικού ελέγχου».

Η Αλέκα Παπαρήγα τόνισε πως το Σύνταγμα εκφράζει συγκεκριμένα ταξικά συμφέροντα, συμφέροντα συγκεκριμένης πολιτικής εξουσίας, αναφέροντας συγκεκριμένα:

«Κατ' αρχήν το Σύνταγμα, σε οποιεσδήποτε συνθήκες, δεν είναι ένα κείμενο, μια συνθήκη που κατοχυρώνει όλα τα δικαιώματα, όλων ανεξαίρετα, αλλά μόνο τα δικαιώματα εκείνων που εξουσιάζουν και κυριαρχούν. Κατοχυρώνει τα δικαιώματα της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας, της κρατικής πολιτικής που αποτελεί συστατικό μέρος της. Αν εξουσιάζει και κυριαρχεί ο λαός, τότε το Σύνταγμα έχει ανάλογη γραφή, ανάλογο περιεχόμενο, προφανώς προστατεύει το λαό από κάθε φορέα ή ενέργεια που αποβλέπει στην παλινδρόμηση, διασφαλίζει την παρέμβασή του, τον εργατικό και κοινωνικό γενικότερα έλεγχο. Προφανώς ένα Σύνταγμα για το λαό, ξεκινάει από το πρώτο, ότι οι εργαζόμενοι δημιουργούν τον πλούτο, άρα σε αυτούς ανήκει αποκλειστικά.

Το σημερινό Σύνταγμα εκφράζει πλήρως - θα ήταν περίεργο να συνέβαινε αλλιώς - τα συμφέροντα και τους μελλοντικούς σχεδιασμούς της ολιγαρχίας του πλούτου και της κρατικής της εξουσίας. Ολα όσα διακηρύσσει περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων και περί ισότητας των πολιτών απέναντι στο νόμο είναι φενάκη, αφού καταπιεζόμενοι και εκμεταλλευόμενοι πολίτες δεν μπορεί να γίνουν ίσοι με τους καταπιεστές τους, επειδή έτσι το λέει το γράμμα του νόμου. Ούτε όλοι, ανεξάρτητα κοινωνικής προέλευσης, έχουν τη δυνατότητα να αξιοποιήσουν την όποια διακηρυγμένη ισότητα. Ακόμα πιο δύσκολα είναι τα πράγματα για τους μετανάστες που ζουν στη χώρα μας, οι οποίοι αποτελούν και επίσημα τον παρία της αναθεώρησης. Τα πράγματα γίνονται χειρότερα τώρα, αφού ορισμένα από τα άρθρα που αναθεωρούνται προβλέπουν με κομψό τρόπο την απαγόρευση ελευθεριών που κάποτε ήταν τυπικά κατοχυρωμένες, όπως το δικαίωμα στην απεργία.

Δε χρειάζεται να πούμε πολλά, απλώς να σκεφτούμε ότι γύρω μας γίνονται τόσες πολλές κοινωνικές αδικίες, ενώ το Σύνταγμα, το κάθε Σύνταγμα που είχαμε, διακήρυσσε τα δικαιώματα των πολιτών, την ισονομία».

Η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ ανέδειξε και μια άλλη πλευρά του προβλήματος, όπως υπογράμμισε: «Υπάρχει και μια άλλη πλευρά του προβλήματος, που βεβαίως συνήθως και παγίως θεωρείται εκτός πεδίου της συζήτησης για το Σύνταγμα. Η απάντηση στο ερώτημα αν η κρατική πολιτική εξουσία, αλλά και όλα τα όργανα εξουσίας που υπάρχουν, σεβάστηκαν το Σύνταγμα. Δε χρειάζεται να κάνουμε πολύ αναλυτική συζήτηση. Αρκεί να θυμηθούμε ότι και το παρόν Σύνταγμα παραβιάστηκε και τυπικά στην περίπτωση της συμμετοχής της χώρας μας στον εγκληματικό πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας, με την παροχή στρατιωτικών διευκολύνσεων, με την έξοδο Ελλήνων στρατιωτικών και φαντάρων εκτός συνόρων, και μάλιστα σε γειτονική χώρα, με προφανή σκοπό να συνδράμουν ως στρατός κατοχής.

Η ύπαρξη πυρηνικών όπλων στη χώρα μας, η χρήση τους και μάλιστα η δήλωση άγνοιας αν υπάρχουν, πόσο εναρμονίζεται με το ισχύον Σύνταγμα; Με την αναθεώρηση η κυβέρνηση ξεμπερδεύει, αφού θέτει πάνω απ' όλα το διεθνές δίκαιο των ιμπεριαλιστών.

Μετά την αναθεώρηση του 1975, που υποχρεωτικά συμπεριέλαβε ορισμένες μεταρρυθμίσεις, που βέβαια δεν έθιγαν τον πυρήνα των ιερών και οσίων του συστήματος, ακολούθησε μια περίοδος που πάμε από το κακό στο χειρότερο. Δεν είναι κάτι το ανεξήγητο. Το Σύνταγμα επικυρώνει εκ των υστέρων την αρνητική γενική πορεία των εξελίξεων στη χώρα μας και διεθνώς. Προηγείται η λήψη και εφαρμογή αντιλαϊκών μέτρων, προηγείται η εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, η υπογραφή και συμμετοχή στο νέο δόγμα του ΝΑΤΟ, προηγείται η υπογραφή και συμμετοχή στον πόλεμο, η προμήθεια και χρήση βλημάτων με μη εμπλουτισμένο ουράνιο, προηγείται η ληστεία της γης, των ακτών, των λιμανιών σε βάρος του λαού και του περιβάλλοντος, η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων στην πράξη, η μεθοδική κλοπή των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων, και μετά έρχεται η νομιμοποίηση. Προηγείται η γιγάντωση του επιχειρηματικού τομέα της υγείας και της παιδείας και μετά έρχεται η νομιμοποίηση».

«Σίγουρα - συνέχισε η Αλέκα Παπαρήγα - θα σπεύσει η κυβέρνηση να πει ότι αρνήθηκε την πρόταση της ΝΔ για ιδιωτικά κερδοσκοπικά πανεπιστήμια. Αλλά δε μας πείθει ότι η πολιτική της είναι εναντίον της ιδιωτικής παιδείας, ακόμα και στη βαθμίδα της ανώτατης. Αλλωστε η ανώτατη παιδεία λειτουργεί εν πολλοίς υπέρ του ιδιωτικού τομέα, μέσω των κοινοτικών κονδυλίων, μέσω των ερευνών που κάνει για λογαριασμό του ΝΑΤΟ και επιχειρηματικών ομίλων. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να λειτουργεί ο ιδιωτικός τομέας, να αποκτά υπεροχή ακόμα και χωρίς τη συνταγματική αναγνώριση. Αλλωστε η διολίσθηση στην εφαρμογή του Συντάγματος είναι σταθερό φαινόμενο. Επομένως κάθε άρνηση στη ΝΔ δε σήμαινε άρνηση προς τα ιδιωτικά συμφέροντα.

Πρόσθετη απόδειξη είναι το σχεδιαζόμενο Μάαστριχτ στην παιδεία που προβλέπει ιδιωτικά πανεπιστήμια που η κυβέρνηση θα τα προωθήσει με βάση άλλο άρθρο του Συντάγματος που αναφέρεται στην υπεροχή του κοινοτικού δικαίου».

Η ομιλήτρια αναφέρθηκε και σε ορισμένα αναθεωρούμε άρθρα, όπου εντοπίζεται η ουσία της αναθεώρησης. Τόνισε επ' αυτού:

«Η σημερινή αναθεώρηση καλύπτει ένα σχετικά ευρύ φάσμα άρθρων, η ουσία όμως βρίσκεται σε ορισμένα κυρίως άρθρα:

Οπως το άρθρο 28 που νομιμοποιεί την υπερίσχυση του διεθνούς δικαίου, δηλαδή της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας με όλες τις μορφές που αυτή εμφανίζεται, "ειρηνικές" ή πολεμικές, οικονομικές, πολιτικές κλπ. Αλλά και το άρθρο 24 που αφορά τις δασικές εκτάσεις αποτελεί ιδιαίτερο στόχο.

Γενικότερα η ουσία της αναθεώρησης βρίσκεται στη νομιμοποίηση κάθε είδους εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων στο βωμό των κερδών του κεφαλαίου. Με το νέο Σύνταγμα νομιμοποιείται κάθε ξεπούλημα περιουσίας, που τυπικά έστω αναγνωριζόταν ως δημόσια».

Συνεχίζοντας η Αλ. Παπαρήγα σημείωσε: «Είναι ευκαιρία για άλλη μια φορά να εκθέσουμε τις απόψεις μας στο μείζον θέμα των συνεργασιών και συμμαχιών μιας χώρας, στο πώς εμείς βλέπουμε τη διεθνοποίηση, η οποία σημειωτέον δεν είναι μονόδρομος. Καθορίζεται από το συσχετισμό δύναμης, από το ποιες κοινωνικοοικονομικές και πολιτικές δυνάμεις κυριαρχούν, σε τελευταία ανάλυση καθορίζεται από το ποιο κοινωνικοοικονομικό σύστημα κυριαρχεί παγκόσμια.

Βεβαίως ζούμε σε περίοδο αυξανόμενης διεθνοποίησης, η οποία όμως δεν αναιρεί το εθνικό κράτος αλλά προϋποθέτει τη συνεργασία των εθνικών κρατών, προϋποθέτει διακρατικές αποφάσεις και συμφωνίες με όρους βεβαίως κυριαρχίας και ανισότητας. Οι συμφωνίες που κλείνονται στο όνομα του διεθνούς συμφέροντος αποτυπώνουν τα συμφέροντα των ηγετικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.

Η τάση είναι όχι να καταργηθεί το εθνικό κράτος, αλλά να περιορίζονται και να καταργούνται τα συμφέροντα των λαών. Η τάση είναι να εντείνεται η ανισοτιμία δικαιωμάτων ανάμεσα στα εθνικά κράτη υπέρ των ισχυρότερων, όμως κανένα εθνικό κράτος δεν πρόκειται να καταργηθεί. Και στο κάτω - κάτω ποιος αποφασίζει χάριν ποιου διεθνούς συμφέροντος, αξίζει να καταθέσουν οι λαοί θυσίες;

Αν οι λαοί αποφάσιζαν ελεύθεροι για το παρόν και το μέλλον τους, είναι βέβαιο ότι θα οικοδομούσαν στενές και σταθερές σχέσεις διεθνούς συνεργασίας. Θα εμφανίζονταν ανώτερες μορφές συνεργασίας, διεθνούς οργάνωσης. Κανένας λαός, κανένας προοδευτικός άνθρωπος δε διαλέγει την εθνική απομόνωση. Αυτό όμως, δε σημαίνει ότι πρέπει στο όνομα της ΕΕ να εκχωρεί δικαιώματά του στην ολιγαρχία της χώρας του, και στις διακρατικές ενώσεις που συγκροτούν οι ολιγαρχίες των καπιταλιστικών χωρών».

«Οι ενώσεις που συγκροτούνται - υπογράμμισε εν συνεχεία - και που εμφανίζονται ως απόδειξη της μεγάλης διεθνοποίησης, δεν είναι απόλυτες ενώσεις, ούτε ως μορφή (και κυρίως ως περιεχόμενο και στόχο), είναι νομοτελειακές. Είναι και παραμένουν διακρατικές, είναι ενώσεις που προωθεί το ιμπεριαλιστικό σύστημα, είναι ενώσεις σε βάρος των λαών. Κατοχυρώνουν και αναπαράγουν την ανισομετρία ανάπτυξης, την εθνική καταπίεση, τον ανταγωνισμό ποια δύναμη, ποιος επιχειρηματικός όμιλος θα υπερισχύσει σε βάρος του άλλου και όλοι μαζί σε βάρος των λαών. Βασίζονται στις σχέσεις συνεργασίας και οξύτατου ανταγωνισμού.

Ακριβώς γι' αυτό το λόγο το εθνικό πεδίο πάλης παραμένει καθοριστικό και χωρίς εθνικό πεδίο πάλης δεν μπορεί να υπάρξει και διεθνής παρέμβαση και συνεργασία υπέρ των λαών.

Οσοι υποστηρίζουν ότι αποτελεί προοδευτικό φαινόμενο να υποτάσσεται το εθνικό συμφέρον στο διεθνικό (όπου ως εθνικό εννοούν την εγχώρια ολιγαρχία και διεθνικό τη συμμετοχή της στους διεθνείς οργανισμούς, ΝΑΤΟ κ.ά), συνειδητά - ή έστω άθελα ορισμένοι - υπερασπίζονται την ιμπεριαλιστική πολιτική που έχει συγκεκριμένα γνωρίσματα, τη μετακίνηση κεφαλαίων με στόχο τη ληστεία σε βάρος των λαών, την αρπαγή και εκμετάλλευση των πηγών πρώτων υλών, των πηγών ανάπτυξης. Που είναι πολιτική επεκτατισμού, καταπίεσης, εκμετάλλευσης. Αναπόφευκτα επιλέγουν, ή με την αδράνειά τους αφήνουν να αναπτύσσεται ελεύθερα η στρατιωτικοποίηση, η επέμβαση στο εσωτερικό των χωρών, τα εγκλήματα πολέμου κλπ.

Επομένως τίποτε δε νομιμοποιεί την εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, που η αναθεώρηση φθάνει ως το σημείο να καταργεί και τυπικές κοινοβουλευτικές διαδικασίες, προκειμένου να μην αξιοποιηθούν αυτές για να μπουν εμπόδια».

Σε ό,τι αφορά στο Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής η Αλέκα Παπαρήγα υπογράμμισε: «Ας δούμε και το Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής. Αποτελεί ψέμα, ως θέση, ότι η εξωτερική πολιτική και μάλιστα σε συνθήκες διεθνοποίησης, σε συνθήκες συμμετοχής της χώρας σε ιμπεριαλιστικές ενώσεις, χαράζεται μέσα από ευρύτερη συνεννόηση. Είναι γεγονός ότι στην εξωτερική πολιτική της χώρας που σήμερα αποκρυσταλλώνεται στη λογική του νέου δόγματος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, ασκούν επίδραση και άλλες πολιτικές δυνάμεις. Εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις που συναινούν στη γενική γραμμή πλεύσης. Με αυτήν την έννοια το Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής μπορεί να παίξει ρόλο ενός συναινετικού θεσμού. Οσο όμως πιο συναινετικά δουλεύει, τόσο πιο επικίνδυνα θα είναι τα αποτελέσματα αυτής της συναίνεσης.

Από τυχόν συμμετοχή μας δεν έχουμε να κερδίσουμε ούτε καν την πληροφόρηση. Μήπως, δηλαδή, αν υπήρχε, θα μαθαίναμε για το ότι ρίχτηκε μη εμπλουτισμένο ουράνιο;».

Συνεχίζοντας η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ έθιξε το μείζον ζήτημα της προστασίας των ατομικών δεδομένων, σημειώνοντας: «Η ουσία βρίσκεται στη συζήτηση περί των ατομικών δικαιωμάτων, στην προστασία της ελευθερίας με βάση τις σύγχρονες εξελίξεις. Δεν υπάρχει σήμερα κόμμα ή πολιτικός που να μην υποστηρίζει ότι υπάρχει κίνδυνος κακής χρησιμοποίησης προσωπικών δεδομένων σε βάρος συγκεκριμένων προσώπων. Δεν υπάρχει κόμμα ή πολιτικός που να μη σκέπτεται ότι για διάφορους λόγους, πολύ διαφορετικούς μεταξύ τους, μπορεί να κινδυνεύσει από την ηλεκτρονική παρακολούθηση. Επομένως είναι γενική ανάγκη να βρεθούν τρόποι προστασίας. Εδώ και αν κυριαρχεί η υποκρισία! Πώς εμείς ως ΚΚΕ μπορεί να εμπιστευτούμε την κυβέρνηση, ή κόμματα και πολιτικούς που με το ένα χέρι ψηφίζουν τη ΣΕΝΓΚΕΝ, το ΕΣΕΛΟΝ, υιοθετούν την επιχειρηματολογία περί τρομοκρατίας, ότι θα πάρουν μέτρα ακύρωσης των νόμων που οι ίδιοι ψηφίζουν;

Εμείς επαναλαμβάνουμε, ότι δεν υπάρχουν τρόποι που διασφαλίζουν τα ατομικά δικαιώματα. Και αν βρεθούν, δε θα αφορούν τους αγωνιστές, τους μαχητές που θέλουν βαθιές αλλαγές στη χώρα, σε βάρος της πλουτοκρατίας.

Τα δημοκρατικά δικαιώματα θα διευρύνονται μόνο στο πεδίο της πάλης, με ταυτόχρονη αγνόηση των νομικών περιορισμών και δεσμεύσεων που αφορούν τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των αγωνιζόμενων λαϊκών δυνάμεων».

Μιλώντας για την αναθεώρηση του άρθρου 24, η Αλέκα Παπαρήγα τόνισε: «Η ουσία επίσης βρίσκεται στο άρθρο 24 που επιδιώκει να περιορίσει, να εκμηδενίσει κάθε δυνατότητα να παρεμποδιστεί ο αποχαρακτηρισμός δασών και δασικών εκτάσεων προς όφελος των καταπατητών.

Η κυβέρνηση ήπιε πικρό ποτήρι μερικές φορές, καθώς βρέθηκε αντιμέτωπη με αποφάσεις του Συμβουλίου Επικρατείας και τώρα θέλει να εκμηδενίσει ανάλογους κινδύνους. Τα δάση και οι δασικές εκτάσεις ανήκουν στο λαό, αποτελούν δημόσια περιουσία, επομένως δεν μπορεί να αναγνωρίζεται καμιά συνταγματική νομιμότητα».

«Μια πλευρά των πραγματικών προθέσεων της αναθεώρησης αποτελεί η στάση στο θέμα της εκλογής της ηγεσίας της Δικαιοσύνης -συνέχισε η ομιλήτρια - είναι ενδεικτική η τάση της κυβέρνησης, αλλά και της ΝΔ, να κόψουν το δρόμο σε κάθε χαραμάδα, σε κάθε δυνατότητα που μπορεί να υπάρξει στις σημερινές συνθήκες ώστε να παρεμβαίνει η Δικαιοσύνη σε κραυγαλέες παραβιάσεις και παρατυπίες. Μάλλον η κυβέρνηση δεν μπορεί να ξεχάσει την τίμια στάση δικαστικών στη διάρκεια του πολέμου κατά της Γιουγκοσλαβίας, ή τον προβληματισμό που υπάρχει σε ένα τμήμα των ανθρώπων της Δικαιοσύνης όσον αφορά τη χρήση όπλων μη εμπλουτισμένου ουρανίου και την παραμονή ελληνικών στρατιωτικών σωμάτων εκτός ελληνικών συνόρων. Δεν πιστεύουμε ότι υπάρχει σήμερα έδαφος για πραγματική ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, αν και αντίθετα πιστεύουμε σε δικαστικούς που δε θα πειθαρχούν τυφλά. Το νομικό, θεσμικό καθεστώς υποχρεώνει δικαστές να έρχονται αρκετές φορές αντιμέτωποι με τη συνείδησή τους. Υποστηρίζουμε την εκλογή της ηγεσίας της Δικαιοσύνης από ευρύτερο εκλεκτορικό σώμα, του οποίου οι αποφάσεις πρέπει να είναι δεσμευτικές για την κυβέρνηση».

Για τις διατάξεις που αφορούν στην ΟΚΕ, η Αλέκα Παπαρήγα έκανε το εξής σχόλιο: «Είμαστε αντίθετοι με τη συγκρότηση των επιτροπών, όπως γενικά επιτροπών με ανεξάρτητη δράση εκτός Βουλής.

Υπάρχει ένας λόγος που μπορεί να φαίνεται τυπικός, όμως δεν είναι καθόλου έτσι. Αυτές ή και άλλες επιτροπές όταν λειτουργούν είτε ως ανεξάρτητες αρχές, είτε ως όργανα διακομματικής ή κοινωνικής συνεννόησης, μεταφέρουν εκ των πραγμάτων εκτός Βουλής κανονικές διαδικασίες, ενισχύουν την τάση συρρίκνωσης της λειτουργίας της Βουλής. Βεβαίως ο δημοκρατισμός της Βουλής δεν αρχίζει και δεν τελειώνει με τη διαδικασία λειτουργίας της, δίχως να σημαίνει ότι αδιαφορούμε και για τα ζητήματα λειτουργίας της. Ομως η Βουλή και με τα σημερινά δεδομένα δίνει περισσότερες ευκαιρίες πρόσβασης -ενημέρωσης για όσους θέλουν και το επιθυμούν, παρά οι ανεξάρτητες ή εξωκοινοβουλευτικές επιτροπές.

Αλλά ας δούμε την ουσία του προβλήματος.

Η ΟΚΕ ένα σκοπό υπηρετεί: Να δώσει αληθοφάνεια και νομιμότητα στην πολιτική εκείνη που θέλει να εμφανίσει τους εργοδότες ως ισότιμους εταίρους με τους εργατοϋπάλληλους, με εκείνους δηλαδή που τους εκμεταλλεύονται και τους χρησιμοποιούν ως εμπόρευμα. Η κυβέρνηση και η εργοδοσία, κάθε αστική πολιτική δύναμη, ενδιαφέρεται πάση θυσία να προωθεί τη λεγόμενη ταξική συνεργασία. Και μόνο γι' αυτό το λόγο μια τέτοια επιτροπή δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή από το ΚΚΕ».

Επικίνδυνη υποκρισία και αυταπάτη τα περί της διαφάνειας των οικονομικών των κομμάτων, στις δοσμένες συνθήκες

Για το μείζον ζήτημα των οικονομικών των κομμάτων, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ υπογράμμισε: «Και ενώ το Σύνταγμα με τις γενικές του αρχές στοχεύει να νομιμοποιήσει την καπιταλιστική εκμετάλλευση, την εργοδοτική τρομοκρατία, τη ληστεία του πλούτου, όλη η ανησυχία εξαντλείται στο πρόβλημα της διαφάνειας των οικονομικών των κομμάτων, που ανάγεται σε πεμπτουσία της ηθικής και της δημοκρατίας.

Μακάρι η συζήτηση που γίνεται και τα μέτρα που ήδη παίρνονται για τον περίφημο έλεγχο των κομμάτων να ήταν μόνο ζήτημα υποκρισίας και συγκάλυψης των σχέσεων που υπάρχουν ανάμεσα στα αστικά κόμματα με το μεγάλο κεφάλαιο. Δυστυχώς όμως η συζήτηση περί των οικονομικών των κομμάτων δεν προκύπτει μόνο από την υποκρισία. Περικλείει και άλλες σκέψεις και δόλους. Και αυτά είναι που μας ενδιαφέρουν. Ανάλογα με τις συνθήκες μπορεί το θέμα των οικονομικών των κομμάτων να αποτελέσει μέσο εξόντωσης ανταγωνιστών, αλλά και μέσο πολιτικής δίωξης σε βάρος κομμάτων που δε βολεύονται με τη σημερινή κατάσταση, δε συναινούν, με όποιο κόστος.

Ορισμένοι εκπλήσσονται γιατί εμείς επιμένουμε ότι ο έλεγχος των οικονομικών των κομμάτων από εισαγγελέα και γενικότερα από μια ελεγκτική αρχή θίγει την ίδια τη δημοκρατία. Μας κατηγορούν ότι διακατεχόμαστε από συμπλέγματα του παρελθόντος, ή από αδικαιολόγητη φοβία και απαισιοδοξία για τις εξελίξεις. Εμείς το λέμε καθαρά, δεν εμπιστευόμαστε αυτή τη δημοκρατία, γιατί λειτουργεί μόνο σε βάρος του λαού, αλλά και γιατί χρόνο με το χρόνο αυξάνει η κρατική καταστολή και η βία, γιατί υπάρχει ο τρομονόμος, γιατί υπάρχει η υλική βάση για κατάργηση και τυπικών δημοκρατικών ελευθεριών».

Αναφορικά με το ΕΡΣ και τον έλεγχο στην ιδιοκτησία των ΜΜΕ, η Αλέκα Παπαρήγα υπογράμμισε: «Πιστεύω ότι είναι κάτι παραπάνω από κραυγαλέο ότι η κυβέρνηση και με την αναθεώρηση θέλει να κατοχυρώσει ένα ραδιοτηλεοπτικό συμβούλιο στην υπηρεσία των επιχειρηματιών και της πολιτικής της. Κατανοητό αλλά όχι δεκτό. Εμείς υποστηρίζουμε ότι το ραδιοτηλεοπτικό συμβούλιο πρέπει να συγκροτείται με ευρύτερη κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Η προτεινόμενη αναθεώρηση αφήνει ανοιχτά πολλά παράθυρα και πόρτες. Στο θέμα της ιδιοκτησίας δεν είναι καθαρή, αφού δεν αναφέρεται σαφώς ότι δεν μπορεί ένας ιδιοκτήτης μέσου ενημέρωσης να έχει δεύτερο. Δεν κατοχυρώνει επίσης απαγορευτικά τη μη δυνατότητα να διαθέτει μέσο ενημέρωσης, να έχει δηλαδή συχνότητα επιχειρηματίας που έχει πάρει δημόσια έργα και κρατική προμήθεια.

Δεν έχουμε αυταπάτες ότι τα ΜΜΕ μπορεί να λειτουργήσουν υπέρ της δημοκρατικής πληροφόρησης του λαού όταν π.χ. ένας ισχυρός επιχειρηματίας, με διακλαδική μάλιστα δραστηριότητα, έχει μόνο ένα μέσο ενημέρωσης ως ιδιοκτήτης. Οτι όσο περισσότεροι επιχειρηματίες αποκτήσουν συχνότητες θα διασφαλίσουν τάχα και πλουραλισμό, την ισοτιμία σε όλες τις απόψεις, και σε αυτές που έρχονται κόντρα στα συμφέροντά τους. Στα μεγάλα θέματα της οικονομίας, στα κοινωνικά προβλήματα, στις διεθνείς σχέσεις, στην εξωτερική πολιτική, όλοι οι ιδιοκτήτες επιχειρηματίες έχουν την ίδια γλώσσα. Οι διαφορές τους μπορεί να αφορούν τη στάση απέναντι στο ένα ή το άλλο κόμμα εξουσίας, στον ένα ή τον άλλον πολιτικό παράγοντα, μπορεί να είναι φιλοκυβερνητικά ή αντικυβερνητικά χωρίς να έχουν πολιτικές διαφορές στη γενικότερη πολιτική, στη γραμμή πλεύσης. Το θέμα της πληροφόρησης είναι θέμα συσχετισμού δύναμης πριν απ' όλα. Αν προτείνουμε ό,τι προτείνουμε, είναι γιατί δεν ανεχόμαστε να υπάρχει γενική ασυδοσία, χωρίς εμπόδια μάλιστα από το λαό. Παίζεται που παίζεται το παιχνίδι σε βάρος του λαού, να παίζεται με όσο γίνεται πιο ανοιχτά χαρτιά, δηλαδή να γίνεται γνωστό δημόσια, ποιος είναι ο πραγματικός ιδιοκτήτης, το φυσικό πρόσωπο, ποιος ενημερώνει και για ποιο σκοπό».

«Οσον αφορά τον εκλογικό νόμο - τόνισε η Αλ. Παπαρήγα - η αναθεώρηση το μόνο που προβλέπει είναι να μην αλλάζει το εκλογικό σύστημα με σκοπιμότητα στις επόμενες εκλογές. Καλό αυτό, αλλά πολύ λίγο. Αυτό που έχει σημασία είναι αν το εκλογικό σύστημα είναι δίκαιο και αν έχουμε εκλογικό σύστημα μόνιμα δίκαιο, που σημαίνει συνταγματική κατοχύρωση της απλής αναλογικής, κάτι που δε γίνεται για γνωστούς και χιλιοειπωμένους λόγους».

Για το χωρισμό της εκκλησίας από το κράτος η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ ανέφερε: «Η κυβέρνηση εμφανίζεται διατεθειμένη να κάνει όλες τις αναπροσαρμογές που υποτίθεται ότι απαιτούν οι σημερινές συνθήκες. Ομως δεν τόλμησε, όταν ξεκίνησε η διαδικασία για τη συνταγματική αναθεώρηση, να φέρει θέμα διαχωρισμού εκκλησίας από το κράτος. Το "κράτα με να σε κρατώ" την ενδιαφέρει και τη συμφέρει. Μπορεί η κυβέρνηση να προβληματίζεται για τις πολιτικές βλέψεις της ηγεσίας της εκκλησίας, όμως δε θέλει να διαχωριστεί από ένα ιδεολογικό και πολιτικό στήριγμα του συστήματος».

Τα Συντάγματα αλλάζουν...

Καταλήγοντας η Αλέκα Παπαρήγα υπογράμμισε εμφατικά πως «ο λαός δεν πρέπει να περιβάλλει με κύρος το νέο Σύνταγμα, ούτε να νιώθει δέος για τη δύναμή του. Συντάγματα αλλάζουν, όχι γιατί αλλάζουν τα μυαλά των νομοθετών, αλλά γιατί αλλάζει ο συσχετισμός. Προς τα εκεί, λοιπόν, πρέπει να κατευθύνονται οι ενέργειες. Ο λαός δεν είναι υποχρεωμένος να πειθαρχεί σ' αυτούς που βλέπουν στην πειθαρχία μια όψη, τη δικαίωση της κοινωνίας της αδικίας, της εκμετάλλευσης, της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας.

Το ΚΚΕ θα καταψηφίσει τα αντιδραστικά άρθρα της προτεινόμενης αναθεώρησης».