***

Η μια άποψη στους κόλπους του ΠΑΣΟΚ - που βασικός εκφραστής της αυτό το διάστημα είναι ο Α.Τσοχατζόπουλος - διατείνεται ότι το κόμμα Αβραμόπουλου αποτελεί τη βασική ύλη για τη συγκρότηση της λεγόμενης «κεντροδεξιάς», που, όπως εκτιμούν θα μπορέσει να απευθυνθεί σε ευρύτερα στρώματα από ό,τι η ΝΔ μόνη της και επομένως να αναρριχηθεί στην κυβερνητική εξουσία.

Κατά τους ίδιους παράγοντες, απέναντι σε αυτό το «κεντροδεξιό» σχήμα που διαμορφώνεται εν δυνάμει και μπορεί να πάρει (μετ)εκλογική έκφραση, το ΠΑΣΟΚ πρέπει να απαντήσει με την επιτάχυνση των διεργασιών για τη συγκρότηση της λεγόμενης «κεντροαριστεράς». Το οξύμωρο, εν προκειμένω, βρίσκεται στο γεγονός ότι ενώ υπέρμαχος της «κεντροαριστεράς» υπήρξε στο παρελθόν ο πρωθυπουργός, σήμερα ο πιο ένθερμος θιασώτης αυτής της αντίληψης, την οποία αρχικά λοιδόρησε, φαίνεται να είναι ο βασικός του αντίπαλος για τη διεκδίκηση της πρωθυπουργίας, Α.Τσοχατζόπουλος.

Ο τελευταίος, μάλιστα, που δηλώνει «δικαιωμένος» διότι «εγώ πρώτος» - όπως αναφέρει - μίλησε για τον «κίνδυνο Αβραμόπουλου», θεωρεί εαυτόν «προνομιακό» συνομιλητή εκ μέρους του ΠΑΣΟΚ, με εκείνες τις δυνάμεις που θα μπορούσαν να συναπαρτίσουν το «κεντροαριστερό» σχήμα. Συνεπώς, αν ο Τσοχατζόπουλος είναι ο «ιδανικότερος» να εγγυηθεί τη συνεύρεση του ΠΑΣΟΚ με τις υπόλοιπες δυνάμεις της «κεντροαριστεράς» και αν η «κεντροαριστερά» είναι το μοναδικό όχημα που εξασφαλίζει τη διατήρηση για το ΠΑΣΟΚ των πρωτοκλασάτων θώκων, τότε - όπως με νόημα σημειώνουν οι φίλοι του υπουργού Αμυνας - «ο Ακης είναι και ο "ιδανικότερος" ηγέτης για το ΠΑΣΟΚ» στο ανασυντιθέμενο πολιτικό σκηνικό...

***

Η παραπάνω προσέγγιση - με έντονα ξαναλέμε τα στοιχεία των «προσωπικών στρατηγικών» των φορέων της - δε μένει φυσικά αναπάντητη από εκείνους που κρατούν τα «κλειδιά» της κυβέρνησης και της Χαρ. Τρικούπη.

Η βασικότερη αιχμή που απευθύνουν στον Α.Τσοχατζόπουλο είναι ότι παρουσιάζει μια υστέρηση... 20 χρόνων στον τρόπο με τον οποίο εκτιμά τα κοινωνικά και πολιτικά πράγματα της χώρας. «Το 2001 δεν είναι 1981», λένε χαρακτηριστικά και συνεχίζουν ότι όποιος μιλά σήμερα για «κεντροαριστερά», θα πρέπει να λάβει υπόψη και τη σχετική ευρωπαϊκή εμπειρία καθώς και τα δεδομένα που έχουν διαμορφωθεί στην Ελλάδα, από τότε που ρίχτηκε για πρώτη φορά η «ιδέα της κεντροαριστεράς»:

Πρώτον, ότι το ΚΚΕ δεν είναι το κόμμα εκείνο που μπορεί το ΠΑΣΟΚ να το εντάξει στα «κεντροαριστερά» σχήματα, αλλά ούτε καν να το ακυρώσει πολιτικά και κοινωνικά μέσα από τη συγκρότηση ενός «κεντροαριστερού» εγχειρήματος, στο οποίο φυσικά το ΚΚΕ δε θα συμμετέχει.

Δεύτερον, ο ΣΥΝ, εκείνο δηλαδή το κομμάτι του που έχει τη σφραγίδα του κόμματος και θέτει τους δικούς του «όρους» για τη σύμπλευση με το ΠΑΣΟΚ, λένε ότι φέρεται σαν ένα κόμμα «γαλουχημένο από τα διαπλεκόμενα συμφέροντα» (!) και μάλιστα «από εκείνα τα διαπλεκόμενα συμφέροντα που βρίσκονται σε κόντρα με τα διαπλεκόμενα συμφέροντα που στηρίζουν το ΠΑΣΟΚ»! Συνεπώς, πώς θα υπάρξει συμπόρευση;

Τρίτον, εκτιμούν ότι τη στιγμή που επιχειρείται να αναβιώσει και να κυριαρχήσει στην πολιτική προπαγάνδα η θεωρία του «κέντρου», το ΠΑΣΟΚ πρέπει να είναι παρόν στη διαφήμιση της ιδεοληψίας περί «άμβλυνσης των διαχωριστικών γραμμών "Αριστερά - Δεξιά"», γιατί αυτό του δίνει τη δυνατότητα να «παίζει» και προς τα Αριστερά και προς τα Δεξιά.

Αυτή είναι, καταλήγουν, και η τακτική που μπορεί να διασφαλίσει στο ΠΑΣΟΚ, ως κόμμα «χωνευτήρι», την πρωτοκαθεδρία στο σύστημα της πολιτικής εκπροσώπησης της ολιγαρχίας. Τελικά, υποστηρίζουν, το ΠΑΣΟΚ πρέπει να είναι «ένα κόμμα που θα πηγαίνει με όλα», από το ΣΥΝ και τις παραφυάδες του, μέχρι τον Σουφλιά και τον Αβραμόπουλο ακόμα, που σημαίνει ότι η πολιτική που ακολουθεί θα προωθείται σταθερά (κάτι με το οποίο, βέβαια, ούτε ο Α.Τσοχατζόπουλος διαφωνεί), αλλά με μια «συγκρατημένη» φρασεολογία περί «κοινωνικής ευαισθησίας», που δε συνάδει με κορόνες περί «φιλελεύθερης πολιτικής» (σ.σ.: όπως την είχε αποκαλέσει ο Τσοχατζόπουλος προ καιρού σε συνέντευξή του) και συνακόλουθα «δε θα κλείνει τις πόρτες» σε κανένα αστικό πολιτικό μόρφωμα ή προσωπικότητα.

***

Το ερώτημα, όμως, είναι τι σημαίνουν όλα αυτά για τον ελληνικό λαό. Από αυτή τη σκοπιά, τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων, πρέπει να θεωρείται ως «ένα το κρατούμενο» το εξής: Ούτε οι μεν ούτε οι δε, εντός του ΠΑΣΟΚ, θέτουν φυσικά ζήτημα αλλαγής πολιτικής. Αυτό δεν περνά καν από το μυαλό τους και δε θα μπορούσε, άλλωστε. Εκείνο που τους απασχολεί είναι το πώς ως κόμμα θα διατηρήσουν (ή ως άτομα θα αποκτήσουν) το «πάνω χέρι» στο πολιτικό σύστημα για την προώθηση της ίδιας και ολοένα εντεινόμενης αντιλαϊκής πολιτικής.

Με άλλα λόγια, η σοσιαλδημοκρατία και «οι δύο τακτικές της» (και στη χώρα μας), συνεχίζουν και στα νέα δεδομένα των αρχών του 21ου αιώνα, να έχουν την ίδια στόχευση όπως και στις αρχές του 20ού αιώνα: Την απρόσκοπτη εφαρμογή της πολιτικής της άρχουσας τάξης.