Με την ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ, οι τραπεζίτες, αποθρασύνθηκαν εντελώς. Ενώ στην προΟΝΕ εποχή, κρατούσαν, έστω, τα προσχήματα και τόκιζαν τις καταθέσεις ανεξαρτήτως ποσού (ίσχυαν επιτόκια για καταθέσεις από την 1η δραχμή και μάλιστα αρκετά μεγαλύτερα του πληθωρισμού), αμέσως μετά την ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ, η μια μετά την άλλη οι τράπεζες, καθιέρωσαν τα ΜΗΔΕΝΙΚΑ επιτόκια για μικρά ποσά καταθέσεων. Και όταν λέμε «μικρά ποσά καταθέσεων», εννοούμε - ανάλογα με την τράπεζα - για ποσά από 50.000 ή 100.000 ή και 500.000 δραχμές.

Γεννιέται, όμως, το εξής, εύλογο ερώτημα: Με ποιο σκεπτικό και με ποιο δικαίωμα οι τραπεζίτες δίνουν ΜΗΔΕΝΙΚΑ επιτόκια για «μικρά» ποσά καταθέσεων, αλλά για τα καταναλωτικά και άλλα δάνεια, χρεώνουν τα τοκογλυφικά επιτόκια ανεξαρτήτως ποσού (δηλαδή χρεώνουν το ίδιο επιτόκιο για 10.000 ή 1.000.000 δραχμές);

Γιατί; Να περιμένουμε άραγε κάποια - λογική - απάντηση από το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης ή τη διοίκηση της Τράπεζας της Ελλάδας ή μήπως ισχύει το γνωστό «τέτοια ώρα τέτοια λόγια»;