Στο θέμα «Παγκοσμιοποίηση και Πόλεμος» ήταν επικεντρωμένη η ομιλία του Θανάση Παφίλη, εκτελεστικού γραμματέα του Παγκόσμιου Συμβουλίου Ειρήνης (ΠΣΕ), στη διεθνή διάσκεψη που διοργάνωσε η ΟΣΠΑΑΛ - οργάνωση που είναι μέλος του ΠΣΕ - στη Μαδρίτη στις 18 - 20 Μάη του 2001. Παραθέτουμε στη συνέχεια την ομιλία του εκτελεστικού γραμματέα.

«Αγαπητοί φίλοι,

Είναι πράγματι πολύ σημαντική και εξαιρετικά επίκαιρη η σημερινή διάσκεψη που πραγματοποιεί η ΟΣΠΑΑΛ και θα ήθελα εκ μέρους του Παγκόσμιου Συμβουλίου Ειρήνης να ευχαριστήσω τους οργανωτές και ιδιαίτερα τον πρόεδρο κ. Μπαλεστέρο, για τη δυνατότητα που μας δίνει να συμμετάσχουμε. Αλλωστε από τον περασμένο Μάη, η ΟΣΠΑΑΛ αποτελεί μέλος του ΠΣΕ και μάλιστα με ιδιαίτερη συμμετοχή και δραστηριότητα.

Οπως εκτίμησε και η γραμματεία του ΠΣΕ, η οποία συνήλθε στην Αθήνα στις 11 και 12 Μάη, το χαρακτηριστικό των εξελίξεων είναι η αυξανόμενη επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού σε παγκόσμιο επίπεδο και σε όλους τους τομείς (οικονομικό, πολιτικό, ιδεολογικό και στρατιωτικό), με αποτέλεσμα την όξυνση όλων των προβλημάτων. Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι υπάρχει αναζωογόνηση και ανάπτυξη του κινήματος κατά της¨"νέας τάξης πραγμάτων" σε ολόκληρο τον κόσμο. Αναπτύσσονται πολύμορφοι αγώνες, δημιουργούνται νέες οργανώσεις και κινήματα.

Ενα από τα σημαντικά θέματα που τίθεται είναι η αντίσταση κατά της πολιτικής που εφαρμόζεται στο όνομα της παγκοσμιοποίησης. Ωστόσο, επειδή διογκώνεται η λαϊκή αγανάκτηση στον κόσμο, επειδή αναζητούνται μορφές οργάνωσης και δράσης, επιχειρείται από δυνάμεις που συμμετέχουν, στηρίζουν ή και πρωταγωνιστούν σε αυτή την πολιτική, να αποπροσανατολιστεί, να συγκρατηθεί και να εκτονωθεί η αγωνιστική διάθεση σε ανώδυνους αγώνες, σε ένα κίνημα κορυφών, με επιφανειακά αιτήματα, που δε θα αμφισβητούν την ουσία και το βάθος των αιτιών και των υπευθύνων για την τραγική για τους λαούς κατάσταση που διαμορφώνει η προσωρινή κυριαρχία του κεφαλαίου και των πολυεθνικών.

Προβάλλονται μάλιστα και "νέου τύπου" ηγέτες, οι οποίοι προσπαθούν να καλλιεργήσουν νέες υποτίθεται αντιλήψεις για τον αγώνα, που στην πράξη οδηγούν σε συμβιβασμό και υποταγή. Αλλωστε, αυτές οι αντιλήψεις αποτελούν συνέχεια και συνέπεια εκείνων των απόψεων που μυθοποιούν και μυστικοποιούν τον όρο "παγκοσμιοποίηση" και προβάλλουν ένα σύστημα αντιλήψεων, σύμφωνα με τις οποίες οι διάφορες ενώσεις, οργανισμοί και συνασπισμοί του ιμπεριαλισμού φέρουν τα χαρακτηριστικά του μονόδρομου. Με αυτόν τον τρόπο προσπαθούν να εκφυλίσουν και να περιορίσουν τη λαϊκή αντίσταση και να αφαιρέσουν από τους λαούς την άλλη προοπτική, το όραμα για μια κοινωνία δίκαιη για τα λαϊκά συμφέροντα.

Στην τελική Διακήρυξη του παγκόσμιου συνεδρίου κινημάτων ειρήνης του ΠΣΕ στην Αθήνα σημειώνεται πως, "κάτω από το όνομα της παγκοσμιοποίησης επιβάλλεται στους λαούς μια διεθνής τάξη που εξυπηρετεί μόνο τα κέρδη των πολυεθνικών εταιριών". Συστατικό στοιχείο και ταυτόχρονα συνέπεια της προσπάθειας επιβολής αυτής της "τάξης", αποτελεί η επέκταση των εστιών τοπικών πολέμων, η αύξηση των κινδύνων γενικευμένων πολεμικών συρράξεων.

Αξίζει, κατά τη γνώμη μου, να σημειώσουμε ορισμένες πλευρές που σχετίζονται με την παγκοσμιοποίηση και τον πόλεμο.

- Είναι γνωστή η απόφαση των ΗΠΑ για την υλοποίηση της "Εθνικής Πυραυλικής Αμυνας" (NMD), που θέλει να εδραιώσει την παγκόσμια κυριαρχία των ΗΠΑ μέσω της πυρηνικής τρομοκρατίας. Στην προπαγανδιστική εκστρατεία των ΗΠΑ αυτό το τρομακτικό σχέδιο προβάλλεται σαν αναγκαιότητα για την οικοδόμηση ενός δήθεν παγκόσμιου συστήματος άμυνας, μιας δήθεν παγκοσμιοποιημένης άμυνας, ώστε να παραπλανηθούν οι λαοί. Είναι χαρακτηριστικό ότι ορισμένες κυβερνήσεις, όπως πχ. η ελληνική, διαφοροποιούνται μεν ως προς την NMD, αλλά ταυτόχρονα προβάλλουν υποκριτικά την άποψη πως δε θα είχαν αντίρρηση για τη συμμετοχή σε τέτοιο πρόγραμμα, αν συμπεριληφθούν η Ρωσία και η Κίνα στα πλαίσια ενός παγκοσμιοποιημένου τέτοιου συστήματος.

- Η σταδιακή αλλαγή του στρατιωτικού δόγματος του ΝΑΤΟ, η επέκτασή του και η εφαρμογή του στον πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας έγινε με το πρόσχημα της παγκοσμιοποίησης. Η ανατροπή του διεθνούς δικαίου με τη διατύπωση στο νέο στρατιωτικό δόγμα του ΝΑΤΟ της θέσης ότι μπορεί να επεμβαίνει εκτός ορίων δράσης του, δηλαδή παντού, θεμελιώθηκε στην αντίληψη πως σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης "τα συμφέροντα κατά της συμμαχίας μπορεί να επηρεάζονται από την απειλή διακοπής φυσικών πόρων, τρομοκρατικών πράξεων κλπ.". Βασιζόμενη στην ίδια λογική τεκμηριώθηκε και τεκμηριώνεται η θεωρία της προληπτικής επέμβασης και η ονομαζόμενη πολιτική της "διαχείρισης των κρίσεων", η οποία είναι το πρόσχημα της επέμβασης και σε ορισμένες περιπτώσεις της κατοχής, π.χ. Βοσνία. Προβάλλοντας δε την ανάγκη της ασφάλειας σε έναν "παγκοσμιοποιημένο" κόσμο, το ΝΑΤΟ σχεδιάζει την επέκτασή του σε Μέση Ανατολή, Ασία, Αφρική και Λατινική Αμερική, ώστε να μετατραπεί σε "παγκοσμιοποιημένο" κατακτητή, που θα στηρίζει και θα προωθεί με τη δύναμη των όπλων τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

- Στο όνομα της παγκοσμιοποίησης και των κινδύνων που προέρχονται από το εμπόριο των ναρκωτικών, σχεδιάζεται η ποικιλόμορφη έως και ανοιχτή στρατιωτική επέμβαση στην Κολομβία. Στο όνομα της δήθεν προστασίας του πλανήτη από τα ναρκωτικά, επιχειρείται η συγκρότηση νέων πολυεθνικών στρατιωτικών δυνάμεων στη Λατινική Αμερική.

- Με τη γνωστή πια εφεύρεση των κινδύνων για την ανθρωπότητα που προέρχονται, π.χ. από το Ιράκ, την Κορέα, συνδυασμένη και με τις διάφορες θεωρίες περί αναταράξεων του διεθνούς περιβάλλοντος, που μπορεί να προέλθουν από τους πληθυσμούς της Ασίας, οι ΗΠΑ δυναμώνουν τη στρατιωτική τους παρουσία στην περιοχή και ταυτόχρονα δημιουργούν ένταση και ψυχροπολεμικό κλίμα. Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότερες εμπορικές αμερικάνικες ταινίες καθαγιάζουν τις επεμβάσεις και τους πολέμους των Αμερικανών, προβάλλοντας τη δήθεν προστασία της "παγκοσμιοποιημένης" ανθρωπότητας.

- Κάτω από τη σημαία της παγκοσμιοποίησης και των δήθεν συμφερόντων της ανθρωπότητας, νομιμοποιείται όχι μόνο το δικαίωμα της επέμβασης π.χ. Γιουγκοσλαβία, αλλά και το δικαίωμα πλήρους στρατιωτικής, οικονομικής και πολιτικής κατοχής. Το χαρακτηριστικότερο ίσως παράδειγμα είναι το "Σύμφωνο Σταθερότητας για τη Νοτιοανατολική Ευρώπη" (Βαλκάνια), το οποίο αποτελεί συμφωνία - μνημείο σύγχρονης υποδούλωσης μιας ολόκληρης περιοχής. Οι όροι που επιβάλλονται στα κράτη και στους λαούς των Βαλκανίων με αυτό το Σύμφωνο και με πρόσχημα τη σταθερότητα που δήθεν θα εξασφαλίσει μια "παγκοσμιοποιημένη" ειρήνη, ξεπερνούν ακόμα και την αποικιοκρατία. Καθορίζουν με λεπτομέρεια το καθεστώς, την οικονομική πολιτική, τις διεθνείς σχέσεις των κρατών και ταυτόχρονα ορίζουν εγγυητή τα "ειρηνευτικά" στρατεύματα του ΝΑΤΟ, τα οποία σημειωτέον χρησιμοποίησαν πυρηνικά όπλα, δολοφόνησαν αμάχους, βομβάρδισαν ακόμη και νοσοκομεία και σχολεία.

Εκτός όμως από τους πολέμους που γίνονται από τους ιμπεριαλιστές στο όνομα της "παγκοσμιοποίησης" και που προκαλούν φυσικά ανθρώπινα θύματα, υπάρχει και ο καθημερινός αόρατος πόλεμος. Σαράντα χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν καθημερινά από την πείνα. Παίρνοντας υπόψη πως η ατομική βόμβα της Χιροσίμα δολοφόνησε 120.000 ανθρώπους, πρέπει να θυμίσουμε, ιδιαίτερα σε αυτούς που προσποιούνται ότι το ξεχνούν, πως ο ιμπεριαλισμός στην "παγκοσμιοποιημένη" οικονομία "ρίχνει" κάθε τρεις μέρες μια ατομική βόμβα, δολοφονώντας με όπλο την πείνα, την εξαθλίωση και τις αρρώστιες όσους σε μια μέρα βέβαια σκοτώθηκαν στη Χιροσίμα από την ατομική βόμβα.

Είναι προφανές πως δε χρειάζονται άλλα παραδείγματα για να τεκμηριώσουν τη θέση πως ο πόλεμος, με τη μία ή την άλλη μορφή, είναι συστατικό στοιχείο και αποτέλεσμα της "νέας ιμπεριαλιστικής τάξης". Το πραγματικό δίλημμα με το οποίο βρίσκονται αντιμέτωποι οι λαοί είναι αντίσταση και ανατροπή ή υποταγή και υποδούλωση. Οσοι καλλιεργούν αυταπάτες πως μπορεί στα πλαίσια της κυριαρχίας των πιο επιθετικών για τα δικαιώματα των λαών δυνάμεων, μπορούν να βρεθούν λύσεις σε όφελος των λαών, στην πραγματικότητα τους καλούν να συμβιβαστούν, δηλαδή να συρθούν στην υποταγή. Η οξύτητα των προβλημάτων, η γενικευμένη αγανάκτηση απαιτούν τη συμπόρευση και το συντονισμό όλων των κινημάτων που αντιστέκονται και που αρνούνται τη βαρβαρότητα της "νέας τάξης πραγμάτων". Είναι καθήκον και ιστορική υποχρέωση να συμβάλουμε, στο μέτρο των δυνάμεών μας, ώστε να γίνει πιο αποτελεσματική η παγκόσμια πάλη των λαών, να αποκτήσει όραμα και προοπτική, ώστε να μην πάθει ασφυξία, προσπαθώντας να αναζητήσει λύσεις μέσα στο βασίλειο της βαρβαρότητας που οικοδομεί η "νέα τάξη πραγμάτων".

Το Παγκόσμιο Συμβούλιο Ειρήνης συνεχίζοντας τις ιστορικές παραδόσεις του και ανταποκρινόμενο στις απαιτήσεις των καιρών, θα συμβάλει αποφασιστικά σ' αυτή την κατεύθυνση».