Ετσι απλά ο Αγαμέμνονας θυσίασε τη μονάκριβη κόρη για να πνεύσει ο ούριος άνεμος, για τα μάτια μιας άλλης κόρης, της Ελένης.

Καμιά ανάγκη δεν υπήρχε για αποικίες, νέα εργαλεία (διάβαζε δούλους), έλεγχο θαλάσσιων οδών και πλουτοπαραγωγικών πηγών, δρόμων εμπορίου. Ετσι απλά χιλιάδες νεκροί εκατέρωθων για τα μάτια της ωραίας Ελένης, των παρορμητικών ορέξεων του Πάρη.

Ετσι απλά. Η επιχείρηση του Μπους, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ (όλων δηλαδή πλην Λακεδαιμονίων) «διαρκής ελευθερία» ενάντια στην «τρομοκρατία», το Ισλάμ, το Αφγανιστάν και όχι μόνο, για τα μάτια της ωραίας κόρης της «ελευθερίας και των ευκαιριών», της δικαιοσύνης, της ειρήνης και βάλε. Τότε ενάντια στην Τροία, τον Εκτορα, τον Πρίαμο, που στέγασαν τον Πάρη, τώρα ενάντια στους Νεοτρώες, το Ισλάμ και μια πλειάδα χωρών που φιλοξένησαν τον νέο Πάρη, τον «περίφημο» Μπιν Λάντεν που οι ίδιοι εξέθρεψαν.

Καμιά ανάγκη λοιπόν για την επιχείρηση «διαρκής ελευθερία» για έλεγχο των οδών πετρελαίου και φυσικού αερίου, πλουτοπαραγωγικών πηγών, φθηνών εργατικών χεριών. Μόνο που τώρα, για να πνεύσει ούριος άνεμος στην αρμάδα του ΝΑΤΟικού στόλου, θυσιάστηκαν χιλιάδες αθώοι. Ο νέος Αγαμέμνονας δεν είχε το σθένος να θυσιάσει καμιά από τις μονάκριβες κόρες του.

Πάντοτε και τώρα μπροστά από την ουσία των συγκρούσεων, των πολέμων τους, μια αφορμή, ένα επιφαινόμενο για να κρύβεται η ουσία, για να συγκινούνται οι λαϊκές συνειδήσεις και να οδηγούνται ευκολότερα στη σφαγή.

Ετσι απλά, τα συμφέροντα της κάθε φορά κυρίαρχης τάξης να χάνονται κι εμείς να συζητάμε με τους όρους μιας ελληνοτουρκικής βεντέτας, μιας κρητικής βεντέτας και τώρα με τους όρους μιας τζιχάντ, της Αγίας Γραφής, του Κορανίου. Ολα στο όνομα μιας ωραίας Ελένης.

Τίποτα από όλα αυτά δεν υπήρξε, δεν υπάρχει. Απλά υπήρξαν και συνεχίζουν να υπάρχουν κάποιοι καλοί, αρκετοί κακοί, ενίοτε εμφανίζονταν και εμφανίζονται κάποιοι «τρελοί» και «παράφρονες» που βασάνιζαν την ανθρωπότητα. Η ζωή για την ανθρωπότητα χιλιάδες χρόνια τώρα κύλησε χωρίς αιτίες, μόνο με αφορμές...

Κοντολογίς, στο δουλοκτητικό κοινωνικοπολιτικό σχηματισμό δεν υπήρχαν δουλοκτήτες και δούλοι, γαιοκτήμονες, έμποροι και δουλοπάροικοι. Στα εμπορικά και στις τριήρεις δεν κωπηλατούσαν δούλοι. Στα μεταλλεία του Λαυρίου δεν έσκαβαν δούλοι. Ο Ηφαιστος με το φυσερό του έκανε την εξόρυξη. Τα μάρμαρα στον Παρθενώνα τα πελεκούσε και τα κουβαλούσε από την Πεντέλη η Αθηνά. Στο δουλοκτητικό σύστημα παραγωγής όλα τα κινούσε το φύσημα του Αιόλου και του Ποσειδώνα. Ετσι απλά, η ζωή κυλούσε ανάμεσα σε ποιήματα, θεατρικά δρώμενα και Λαΐδες. Και ενίοτε εμφανίζονταν κάποιοι «κακοί» ολιγαρχικοί και «καλοί» δημοκρατικοί, κάποιοι εκ του εξωτερικού «βάρβαροι» που τάραζαν την ησυχία.

Στη σημερινή διευρυμένη καπιταλιστική παραγωγή δεν υπάρχουν κεφαλαιοκράτες, πολυεθνικές, γαιοκτήμονες, εργάτες, μικρομεσαίοι αγρότες, μεσοστρώματα. Η καπιταλιστική παραγωγική διαδικασία κινείται έτσι, από μόνη της. Κανένας καπιταλιστής δεν ενδιαφέρεται για ενεργειακά αποθέματα, για πρώτες ύλες, για φθηνό εργατικό δυναμικό. Η παραγωγική διαδικασία εκπληρώνεται όπως και τότε «μ' ένα φύσημα του αέρα». Ολοι οι καπιταλιστές ενδιαφέρονται μόνο για την ελευθερία, τη «δικαιοσύνη», την ειρήνη, τις Τέχνες και τα Γράμματα. Οπως και τότε στην πληθώρα των καλών εμφανίζονται και κάποιοι κακοί, για να ταράξουν την ησυχία.

Στη ναζιστική Γερμανία, για παράδειγμα, δεν υπήρχαν οι πολυεθνικές της Μπάγερν, της Κρουπ και άλλων, απλά υπήρξε ένας παράφρονας, που μακέλεψε τον κόσμο. Ετσι και τώρα η επιχείρηση «διαρκής ελευθερία» είναι μία προσφορά στη δημοκρατία, στην ελευθερία. Ετσι απλά, όπως τότε, οι καλοί από δω και κάποιοι κακοί από κει.

Δεν τρώνε οι άνθρωποι εκεί; Τι τρώνε; Δεν υπάρχει παραγωγική βάση, εργοστάσια, βιοτεχνίες; Δεν καλλιεργείται η γη; Ποιος την κατέχει; Δεν υπάρχει εμπόριο; Ποιος διεκπεραιώνει τις μεταφορές; Δεν υπάρχουν σχολεία, νοσοκομεία; Τα πετρέλαια, που πλούσια τα ελέη του Αλλάχ υπάρχουν στα υπεδάφη πολλών χωρών του Ισλάμ, έτσι από μόνα τους τρέχουν και μπαίνουν στα βαρέλια; Πάλι τα ίδια. Οι τριήρεις, τα μεταλλεία χωρίς δούλους τότε, τώρα η καπιταλιστική παραγωγική διαδικασία διεκπεραιώνεται χωρίς εργάτες, μηχανικούς, μεταφορές. Ολα με το «φύσημα» του Αλλάχ όπως τότε με του Ποσειδώνα.

Δεν είναι δυνατό να μην υπάρχει παραγωγική διαδικασία σε αυτές τις χώρες, μέσα παραγωγής και κατ' επέκταση παραγωγικές σχέσεις. Στις χώρες αυτές ποιος κατέχει τα μέσα παραγωγής; Ποιος κατέχει τη γη, τις πετρελαιοπηγές; Στο Πακιστάν, π.χ. ποιος κατέχει τη γη, τις βιομηχανίες, τις βιοτεχνίες που παράγουν ξακουστά είδη ρουχισμού, χαλιά, αθλητικά είδη και στις οποίες, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ «αξιοποιείται» αγρίως η παιδική εργασία; Γιατί δε λέμε Πακιστάν με καπιταλιστική παραγωγική διαδικασία και θρήσκευμα μουσουλμανικό και λέμε ισλαμική χώρα;

Στην Υεμένη, στην Ελλάδα, στη Λιβύη, στη Γαλλία, στην Αλγερία, στην Κορέα, στο Τσατζικιστάν, στη Ρωσία, όπου Γης δηλαδή, μια αλληλοσχέση είναι αντικειμενική: παραγωγικές δυνάμεις - παραγωγικές σχέσεις. Ποιος δηλαδή τι. Αυτή η σχέση δεν ίσχυε στην πρωτόγονη κοινοτική κοινωνία και δε θα ισχύει στον κομμουνισμό. Μέχρι τότε θα πορευόμαστε μέσα σ' αυτή την αντικειμενική αλληλοσχέση. Αλληλοσχέση που καθορίζει τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής όπως τον ζούμε, αλληλοσχέση που καθόρισε το σοσιαλιστικό τρόπο παραγωγής όπως τον ζήσαμε με τις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού. Διαλέγετε και παίρνετε. Προτιμάμε τον δεύτερο, παλεύουμε γι' αυτόν, για το σοσιαλισμό. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει.

Δεν υπάρχουν «κοινωνίες των πολιτών», όπως ισχυρίζεται ο ΣΥΝ. Δεν υπάρχουν κοινωνίες ισλαμιστών, χριστιανών και βάλε. Οι κοινωνίες είναι ταξικές, διαστρωματωμένες, ανεξάρτητα αν υπάρχει συνείδηση της τάξης ή του στρώματος που αντικειμενικά ανήκει ο καθένας. Τα συμφέροντα, λοιπόν, της τάξης, του στρώματος που διακυβεύονται πρέπει να μας προσανατολίζουν στην πάλη και όχι γενικώς τα συμφέροντα του Ισλάμ, του χριστιανισμού, της Ελλάδος, της Αμερικής κτλ. Η Ελλάδα της εργατικής τάξης ή η Ελλάδα της κεφαλαιοκρατίας; Το Πακιστάν της φτωχολογιάς ή το Πακιστάν των τσιφλικάδων και των βιομηχάνων; Το Αφγανιστάν των γαιοκτημόνων ή το Αφγανιστάν των φτωχών εργατών γης; Η μεταφυσική παρουσίαση του Ισλάμ βοηθάει τη μεταφυσική του Ιμπεριαλισμού, μπαίνει στην υπηρεσία του και αντίστροφα.

Η ιστορία διδάσκει ότι όταν επικαλούνται ωραίες Ελένες ή άλλα ποικιλόμορφα σκιάχτρα, πρέπει να σκέπτεσαι και να προσπαθείς να δεις πίσω από αυτά, να δεις την ουσία. Ωραίες Ελένες δεν επικαλούνται ποτέ οι δυνάμεις που τραβάν στον αγώνα για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Για παράδειγμα, ο Σπάρτακος δεν είχε ανάγκη από καμιά ωραία Ελένη, για να ξεσηκώσει τους δούλους. Ηταν αρκετά τα βάσανά τους, βαριές οι αλυσίδες που έπρεπε να σπάσουν. Ο Δαντών, ο Μαρά, ο Ροβεσπιέρος δεν είχαν ανάγκη από ωραίες Ελένες. Αρκούσε το «παντεσπάνι» της Μαρίας Αντουανέτας, για να ορμήσουν οι μάζες στη Βαστίλλη. Ο Λένιν και οι Μποσλεβίκοι δεν είχαν ανάγκη από ωραία Ελένη. Ηταν η γνώση, η συνείδηση της θέσης της εργατικής τάξης σαν της μόνης παραγωγικής δύναμης που όλα της ανήκουν που έφερε το αποτέλεσμα.

Δεν έχουμε ανάγκη ούτε από ωραίες Ελένες, ούτε από σκιάχτρα. Μάθαμε, διδαχτήκαμε. Στον ιμπεριαλιστικό καθρέφτη να μη βλέπουμε τις τεχνικές αντανακλάσεις άλλοτε της Ελένης και άλλοτε κάτι άλλο. Σταθερά πίσω απ' τα είδωλα που έντεχνα προβάλλουν εμείς διακρίνουμε τον ιμπεριαλισμό το ΝΑΤΟ, την ΕΕ, τον Μπους, τον Σρέντερ, τον Σολάνα και άλλους. Η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό με όρους ταξικού μαζικού λαϊκού κινήματος, προσανατολίζει τη δράση μας και τις παρεμβάσεις μας.

-----------------

(1) Τελικά οι Ελληνες στο όνομα της Ελένης ισοπέδωσαν την Τροία. Κατά τον Ευριπίδη η Ελένη ουδέποτε έφτασε εκεί. «Η ηρωίδα μας διηγείται την ιστορία της. Λοιπόν: δεν είναι αυτή που ηρπάγη από τον Πάρη όπως τότε επιστεύθη από όλην την Ελλάδα. Φάντασμα ομοιάζον προς αυτή ετοποθέτησεν η Ηρα στην αγκάλη του Πάριδος. Και λοιπόν ενώ η Ελένη - φάντασμα εταξίδευσεν προς την Τροία, η αληθινή ευρίσκετο εις την Αίγυπτο και απαραβίαστη έζησε εκεί ενώ πόλεμοι τοξοτών και δορατοφόρων γύρω από την ψεύτικη Ελένη εγίνοντο εις την Τροία.» (Ευριπίδης ΕΛΕΝΗ. Πρόλογος Εκδόσεις ΦΕΞΗ 1912 παραμονές του Α` Παγκοσμίου Πολέμου).

Τούτες τις ώρες η Αμερική, η ΕΕ, το ΝΑΤΟ και άλλες χώρες τραβάνε κατά την Ασία κυνηγώντας την τρομοκρατία. Είναι σίγουρο ότι πρόκειται για το είδωλό της. Λέγεται, ίσως να είναι και σίγουρο ότι «ζει και βασιλεύει» εις την Αμερικήν. Η ιστορία βέβαια δεν επαναλαμβάνεται, αυτό είναι σίγουρο. Δεν υπάρχει όμως αμφιβολία ότι διδάσκει και ό,τι μάθαμε από την ιστορία μάς οδηγεί στο συμπέρασμα να βροντοφωνάξουμε: ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ που κλιμακώνεται, ΚΑΜΙΑ ΕΜΠΛΟΚΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΑΣ ΣΕ ΑΥΤΌΝ.