Ο σ. Ρολάν Λερουά, ηγετικό στέλεχος του γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος και για πολλά χρόνια διευθυντής της πράσινης «Ουμανιτέ», προσφωνώντας το προσωπικό του «Ριζοσπάστη» κατά την επίσκεψή του στα γραφεία της εφημερίδας μας, είχε πει: «Είναι μεγάλη τιμή να είναι κανείς κομμουνιστής δημοσιογράφος και μάλιστα κομμουνιστής δημοσιογράφος του Ριζοσπάστη».

Και η ρήση αυτή του διακεκριμένου Γάλλου πνευματικού, κοινωνικού και πολιτικού παράγοντα εκφράζει απόλυτα την προσωπικότητα του ακριβού μας συντρόφου Τάκη Μαμάτση, που τόσο αδόκητα έφυγε πρόσφατα από κοντά μας.

Και την τιμή αυτή ο Τάκης την εκπλήρωσε ακέραια στα εξήντα χρόνια της κομματικής του πορείας, είτε στον επαναστατικό Τύπο, που ήταν ο άνθρωπός του, είτε σε άλλα μετερίζια του αγώνα, που το Κόμμα μας, το ηρωικό ΚΚΕ, τον έστειλε να δώσει τη μάχη.

* * *

Σαν αρχή συντάκτης του «Ριζοσπάστη», επί μια 5ετία, από τη νόμιμη επανέκδοσή του, από το 1974 μέχρι '79, που αποχώρησα για να επανασυνταξιοδοτηθώ, μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά τον καθοδηγητή με το οξύτατο πολιτικό κριτήριο, τον κομμουνιστή δημοσιογράφο - διευθυντή με τη σπάνια ικανότητα να συλλαμβάνει τον παλμό του αναγνωστικού κοινού, τον καλοσυνάτο και πρόσχαρο συνάδελφο, πάντα έτοιμο, να βοηθήσει μια πληθώρα νέων δημοσιογράφων, που ήρθαν να μαθητεύσουν στη μεγάλη του «Ρ» δημοσιογραφική σχολή, πολλοί από τους οποίους... «φιγουράρουν» σήμερα στον αστικό Τύπο και τα άλλα αστικά μέσα ενημέρωσης.

Υπήρξε για μια δεκαετία, η ψυχή της εφημερίδας, αφιερώνοντας όλο σχεδόν το 24ωρο γι' αυτήν. Είναι σα να τον βλέπω τώρα με το αχώριστο μπλοκάκι στο χέρι να περιέρχεται τα διάφορα τμήματα της εφημερίδας, να σβήνει δουλιές και καθήκοντα, που είναι εκτελεστά και να προσθέτει καινούρια.

Και το μπλοκάκι αυτό «άναβε κυριολεκτικά φωτιές» κατά τις συσκέψεις της Συντακτικής Επιτροπής για την προετοιμασία του φύλλου της επόμενης μέρας.

Παρά το γεγονός, ότι στην προμετωπίδα της εφημερίδας δεν αναγράφονταν το όνομά του, ήταν ο πραγματικός διευθυντής της.

Και από αυτή τη θέση έδινε καθημερινά - χωρίς εντυπωσιασμούς, αλλά με το σεμνό κομματικό του ήθος, τη δική του μάχη για την εκπλήρωση των στόχων της εφημερίδας, για να γίνεται ο «Ρ» όλο και καλύτερος διαφημιστής και οργανωτής της πάλης των εργαζομένων και του λαού μας σε κείνες τις συγκεκριμένες δύσκολες συνθήκες της Μεταπολίτευσης, καθώς και της δεκαετίας του '80.

Με τη δική του προσωπική σφραγίδα, που έβαλε στο «Ρ», αλλά και με τη βοήθεια ενός επιτελείου από άξιους και διακεκριμένους δημοσιογράφους, η εφημερίδα μας δεν άργησε να φθάσει στην κορυφή του αθηναϊκού Τύπου τα πρώτα χρόνια μετά τη μεταπολίτευση, κατακτώντας - από άποψη κυκλοφορίας - την πρώτη θέση από τις πρωινές αθηναϊκές εφημερίδες.

* * *

Στην εξηντάχρονη και πλέον δημοσιογραφική μου πορεία, το μεγαλύτερο μέρος της οποίας ανήκει στον Επαναστατικό Τύπο, είχα την τύχη και την τιμή να συνεργαστώ σαν αρχισυντάκτης με όλους τους διευθυντές του ΕΑΜικού και κομματικού Τύπου: Από τον Κώστα και το Στάθη Καραγιώργη ως τους διευθυντές της προδικτατορικής «Αυγής». Μπορώ λοιπόν, αβίαστα να πω, ότι η πολύχρονη συνεργασία με τον Τάκη Μαμάτση ήταν η πιο γόνιμη και δημιουργική.

* * *

Αυτός ήταν ο ακριβός μας σύντροφος, συνάδελφος και φίλος, που τον χάσαμε ξαφνικά. Ο χαρισματικός καθοδηγητής, ο δημοσιογράφος με το οξυμένο αισθητήριο της κοινής γνώμης. Ο κομμουνιστής «άνθρωπος - μάλαμα» (για να χρησιμοποιήσω το χαρακτηρισμό του αγαπητού συναδέλφου Ριζαριώτη, αλλά και για να προσθέσω: όχι απλά «μάλαμα» αλλά «μάλαμα 24 καρατίων»).

Με την απώλειά του η δημοσιογραφία γίνεται φτωχότερη. Ο κομματικός Τύπος χάνει τον πιστό και αφοσιωμένο του άνθρωπο. Εκείνοι που τον γνώρισαν χάνουν έναν ακριβό και ειλικρινή φίλο.

***

Αξέχαστε Τάκη,

Τα 92 μου χρόνια δε μου επέτρεψαν να 'ρθω στη Ραψάνη για να σου πω το στερνό αντίο. Γι' αυτό και στο φιλόξενο και ιερό θεσσαλικό χώμα που σε σκεπάζει, αποθέτω τους θαυμάσιους τούτους στίχους του Ανδρέα Κάλβου:

«Ας μη βρέξει το σύννεφον

κι ο άνεμος, σκληρός, ας μη σκορπίσει

το μακάριον τούτο χώμα, που σε σκεπάζει.

Ας το δροσίζει πάντα με τ' αργυρά της δάκρυα

η ροδόπεπλος κόρη κι εκεί ας ξεφυτρώνουν

αιώνια τ' άνθη».