Ηταν καλοκαίρι, θυμάμαι, προς τα τέλη της δεκαετίας του '70. Μπαίνοντας στο «Ριζοσπάστη» βλέπω στο μικρό, χαμηλό γραφείο του πρώτου δωματίου αριστερά, έναν καινούριο σύντροφο. Μόλις που τον χωρούσε το γραφειάκι. Φορούσε κοντομάνικο, ανοιχτόχρωμο πουκάμισο, είχε πλούσια φουντωτά μαλλιά κι ένα παιδιάστικο, στρογγυλό πρόσωπο. Μου χαμογέλασε στιγμιαία και συνέχισε να γράφει. Ηταν ο Τάκης Μαμάτσης.

Την άλλη μέρα, στην καθιερωμένη σύσκεψη των συντακτών, μας τον σύστησαν. Τον καλωσορίσαμε κι εκείνος μας ευχαρίστησε σεμνά. Στο «Ρ» την εποχή εκείνη δουλεύαμε ανελλιπώς όλες τις μέρες της βδομάδας. Τις Κυριακές νωρίς το απόγευμα,ώσπου να συγκεντρωθεί η ύλη, είχαμε λίγο χρόνο ελεύτερο για κουβέντα. Κάποια απ' αυτές τις ώρες της ανεμελιάς, του είπα ότι κι εγώ είχα επισκεφτεί τις περισσότερες Λαΐκές Δημοκρατίες. Εδειξε ενδιαφέρον. Ετσι ξεκίνησε η συζήτηση ανάμεσά μας. Μου μίλησε για την οικογένειά του, για τα χρόνια της προσφυγιάς, τη λαχτάρα που είχε πάντοτε να γυρίσει στην πατρίδα. Μου είπε για τις σπουδές του, τις διάφορες πανεπιστημιακές σχολές που τέλειωσε δουλεύοντας, γιατί έπρεπε να συνδράμει τους δικούς του, για τις εντυπώσεις του από την πατρίδα και τις προσδοκίες του. Πάνω απ' όλα, αναφέρθηκε στα επιτεύγματα του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ και τις άλλες Δημοκρατίες, στο νέο τύπο ανθρώπου που προσπαθούσαν να δημιουργήσουν, στα μεγαλόπνοα προγράμματά τους, που είχαν ήδη δρομολογηθεί.

Από τότε, όποτε είχα απορίες ιδεολογικού χαρακτήρα, το σύντροφο Μαμάτση ρώταγα. Βαθύς γνώστης του μαρξισμού - λενινισμού, καθώς και της επιστήμης αλλά και της τέχνης τηςδιαλεκτικής, ήξερε πώς να ξεκαθαρίζει τις συγχύσεις και να λύνει τις απορίες μας. Τον εμπιστευόμασταν και τον θαυμάζαμε. Ηξερε και από ποίηση, πεζογραφία, ιστορία, θέατρο. Κάθε φορά που κουβεντιάζαμε ο σύντροφος Μαμάτσης ήταν πηγή ανεξάντλητη γνώσεων. Ητανε και σπουδαίος αρθρογράφος. Πέρασαν τα χρόνια, ο σύντροφος Τάκης έγινε διευθυντής της εφημερίδας μας, εγώ πέρασα στον αστικό Τύπο και το 1992 συνταξιοδοτήθηκα. Εγκαταστάθηκα λίγα χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα και η μόνη επαφή μας ήταν τηλεφωνικά, όποτε είχα ερωτήματα σε ιδεολογικά ζητήματα. Πέρσι επέστρεψα και βρέθηκα στην ίδια Οργάνωση Βάσης μαζί του. Φαντάζεστε τη συγκίνηση και των δυο μας.

Δεν πρόλαβα να χαρώ και μαθαίνω αναπάντεχα ότι δε θα 'ναι πια κοντά μας... Τώρα, η θέση του θα 'ναι κενή. Θα 'ναι για πάντα κενή η θέση του σαν καθοδηγητή, συμπαραστάτη, συντρόφου μ' όλη τη σημασία της λέξης, φίλου ειλικρινούς κι αναντικατάστατου.