«

Στοιχεία», που θύμιζαν κακής ποιότητας τηλεοπτική εκπομπή σαν αυτές που τείνουμε να συνηθίσουμε και στην Ελλάδα. «Στοιχεία», που έτσι και αλλιώς δεν είχαν καμιά σοβαρότητα, φτάνουν τώρα στο γελοίο όσο περνάει ο καιρός και τρέχουν οι διάφορες αποκαλύψεις... Για παράδειγμα, από τη Σουηδία, από το Διεθνές Ινστιτούτο Ερευνας για την Ειρήνη αποκαλύφτηκε πως τα «στοιχεία» του Κ. Πάουελ ήταν μαζέματα απ' όλη τη δεκαετία του '90. ΄Η στη Βρετανία αποκαλύφτηκε πως τα παραμύθια που αράδιασε στην «Εκθεσή του» ο Τ. Μπλερ ήταν διατριβή Ιρακινού φοιτητή, πριν ακόμα και το '90... Είναι σίγουρο πως θα βγουν κι άλλα...

Το ζήτημα όμως δεν είναι αυτό μόνο. Ακόμα και τα πιο αυθεντικά ντοκουμέντα να είχαν παρουσιαστεί στην έδρα των Ηνωμένων Εθνών από οποιοδήποτε υπουργό Εξωτερικών και πολύ περισσότερο από αυτόν των ΗΠΑ, το γεγονός είναι απαράδεκτο. Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο Κ. Πάουελ πέρα από τα γελοία «στοιχεία» που επιχείρησε να πλασάρει στον κόσμο, ταυτόχρονα πέρασε από την πίσω πόρτα στο μυαλό όλων μας πως έχει δικαίωμα και να το κάνει. Ποιος νομιμοποιεί τη μεγάλη ιμπεριαλιστική δύναμη να κάνει κατασκοπία και τα προϊόντα της να τα παρουσιάζει μονταρισμένα, χαλκευμένα ή αυθεντικά στο Συμβούλιο Ασφαλείας του διεθνούς συνασπισμού, που πρώτος ίσως απ' όλους θα έπρεπε να μην ανέχεται τέτοια πράξη;

Πού, δηλαδή, τραβιέται η γραμμή του «απαγορεύεται»; Αύριο, μεθαύριο για οποιαδήποτε χώρα τους καπνίσει ή δεν τους καπνίσει, με δεδομένη την ανάπτυξη της τεχνολογίας, οι ΗΠΑ νομιμοποιούνται να κατασκοπεύουν και ανάλογα να επεμβαίνουν; Αποδέχτηκε ο κόσμος κάτι τέτοιο και δεν το πήραμε είδηση; Η ιμπεριαλιστική δύναμη τη δουλιά της κάνει και επιβάλλει διεθνώς μεθόδους της λεγόμενης Νέας Τάξης, που έχει σκοπό να εγκαθιδρύσει. Εμμεσα, εκτός από τη νομιμοποίηση αυτών των μεθόδων, προειδοποιεί - τρομοκρατεί τους λαούς όλου του κόσμου πως, αν δεν υποταχτούν, «έρχεται η σειρά τους...».

Ομως εκεί που βρίσκεται η ιμπεριαλιστική δύναμή της, εκεί ταυτόχρονα βρίσκεται και η αδυναμία της. Η δύναμη ακριβώς βρίσκεται στο γεγονός της ανοχής του παραλογισμού που πηγάζει από τη φύση του εκμεταλλευτικού συστήματος. Οταν παύσει η ανοχή, καταρρέει και το σύστημα. Ομως, επειδή «όμοιος ομοίω αεί πελάζει...», η μη ανοχή δεν πρόκειται ποτέ να έρθει από τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, που δε βλέπουν την ώρα να αρπάξουν τώρα ό,τι μπορούν και καθώς δυναμώνουν, ίσως να πάρουν μελλοντικά τη θέση της ισχυρότερης ιμπεριαλιστικής δύναμης και να κάνουν με τη σειρά τους τα ίδια.

Τέτοιες αυταπάτες, εκτός του ότι δένουν χειροπόδαρα τις λαϊκές διεκδικήσεις, ετοιμάζουν και τους μελλοντικούς δημίους των λαών. Μάλιστα τους φέρνουν και ιδιαίτερα δυναμωμένους, αν έχουν εξασφαλισμένη και τη λαϊκή ανοχή. Ο αγώνας είναι αποτελεσματικός και σύμφωνος με τα πραγματικά λαϊκά συμφέροντα, μόνο όταν στρέφεται ενάντια σε κάθε μορφή ιμπεριαλισμού και τις μεθόδους του, μέχρι την τελική ανατροπή του άδικου συστήματος.