Το υποδαυλιζόμενο από τους Αμερικανοβρετανούς εισβολείς πλιάτσικο σε κυβερνητικά κτίρια και μαγαζιά στη Βαγδάτη και τη Βασόρα, αποσκοπεί, εκτός των άλλων, στο να αποκρύψει την πραγματική λεηλασία του τεράστιου πλούτου (πετρέλαιο) του Ιράκ που ακολουθεί. Είναι πασίδηλο ότι στο μεγάλο φαγοπότι, που έχει ξεκινήσει από τις πολυεθνικές, ο ιρανικός λαός όχι μόνο θα είναι ο μεγάλος απών, αλλά θα πληρώσει με περισσότερο αίμα και πιο σκληρή και άγρια εκμετάλλευση. Η σφαγή του ιρακινού λαού τούς άνοιξε την όρεξη και ήδη κατευθύνουν με τα αιμοσταγή σιδηρόφρακτα στρατεύματά τους για νέες «αλλαγές καθεστώτων» σε γειτονικές χώρες και την «απελευθέρωση» ολόκληρης της Μέσης Ανατολής.

Ο «νικητής» τα θέλει όλα και δεν πρόκειται βέβαια να δώσει μερίδιο στους «Ευρωπαίους», οι οποίοι παρουσιάζουν αξιοθρήνητο θέαμα, εκλιπαρώντας για συμμετοχή, έστω και συμβολική, στη μοιρασιά των λαφύρων. Σπεύδουν εναγωνίως να γεφυρώσουν το ευρωατλαντικό «χάσμα», αποδεχόμενοι, έμπρακτα, την ηγεμονία των ΗΠΑ και προσφέροντας τα απαραίτητα ανταλλάγματα. Οχι μόνο τη «νομιμοποίηση» του πολέμου μέσω ΟΗΕ, αλλά και τη σύμπλευση εφεξής πίσω από τις ΗΠΑ στη βάση «κοινών στόχων», όπως τους προσδιορίζει, βέβαια, η Ουάσιγκτον: «αντιτρομοκρατική εκστρατεία», «αλλαγή καθεστώτων», «προληπτικοί πόλεμοι»... Αυτό που προσπαθούν να αποφύγουν όπως μπορούν, σε αυτή τη φάση, οι ηγέτες της «παλαιάς Ευρώπης» είναι ένα άγριο στραπατσάρισμα από το «μεγάλο αφεντικό», που θα έσβηνε κάθε ελπίδα για έναν «πλανητικό ρόλο»...

Πρωταγωνιστής στην «ενσωμάτωση» στην (αμερικάνικη) «πραγματικότητα» είναι βέβαια η ελληνική κυβέρνηση. Ο Κ. Σημίτης ξεχνά πλέον να αναφερθεί στον «παράνομο» πόλεμο, ενώ δε θέλει ούτε να θυμάται την «ατυχή» φράση που εκστόμισε την περασμένη βδομάδα, όταν κατηγορούσε «εκείνους που κάνουν τον πόλεμο» ότι «θέλουν αδύναμη» την ΕΕ. Εγκαιρα αντιλήφθηκε ότι οι ΗΠΑ «μοιράζουν το παιχνίδι» και έσπευσε δεόντως να «συμμορφωθεί»...