Οι μάχες συνεχίζονται ακόμη στη Βαγδάτη και σε άλλες ιρακινές πόλεις, αλλά, καθώς ο άδικος και εγκληματικός αυτός πόλεμος κλείνει τρεις βδομάδες, ορισμένα συμπεράσματα έχουν γίνει περισσότερο κι από φανερά.

Πρώτον, το καθεστώς του Σ. Χουσεΐν δεν είχε - ακόμη κι αν είχε, δε χρησιμοποίησε - βιολογικά και χημικά όπλα μαζικής καταστροφής.

Δεύτερον, ο ιρακινός λαός δεν αντιμετώπισε και δεν αντιμετωπίζει τους Αμερικανοβρετανούς, ως απελευθερωτές, αλλά ως εχθρικές δυνάμεις εισβολής και κατοχής. Γεγονός, το οποίο δεν μπορεί να διαψευστεί από τις λίγες εικόνες των ολιγάριθμων πανηγυριζόντων Ιρακινών, που προβάλλουν και ξαναπροβάλλουν τα αμερικανικά τηλεοπτικά δίκτυα.

Τρίτον, οι ιρακινές ένοπλες δυνάμεις πρόβαλλαν γενναία και σθεναρή αντίσταση, με βασικό όπλο το φρόνημά τους. Συντριπτική ήταν η υπεροπλία των δυνάμεων εισβολής. Οχι μόνον, επειδή διέθεταν την απόλυτη και αποκλειστική κυριαρχία στον αέρα, αλλά και γιατί οι ιρακινές δυνάμεις διέθεταν οπλικά συστήματα και όπλα των περασμένων δεκαετιών και αυτά λιγοστά, κυρίως λόγω του 12ετούς εμπάργκο.

Τέταρτον, οι ηγεσίες των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας δεν έκαναν μόνο και συνεχίζουν να διεξάγουν έναν παντελώς αδικαιολόγητο, κατάφωρα άδικο και ολότελα παράνομο πόλεμο, αλλά γνώριζαν απ' την αρχή ότι θα πολεμούσαν εκ του ασφαλούς. Ηταν σίγουροι ότι θα σκόρπιζαν τον όλεθρο, χωρίς οι αμυνόμενοι να είναι σε θέση, να φέρουν αποτελεσματική αντίσταση και, κυρίως, να τους βλάψουν ουσιαστικά. Το μόνο που δεν υπολόγισαν, ήταν το πατριωτικό φρόνημα του ιρακινού λαού.