Την κρισιμότητα της εαρινής Συνόδου της Ευρωπαϊκής Ενωσης στις Βρυξέλλες ανέδειξε κατά τη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε χτες η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, σημειώνοντας μεταξύ άλλων πως βασικό θέμα αυτής της Συνόδου είναι η λήψη μέτρων για την επιτάχυνση των αντιδραστικών αποφάσεων της Λισαβόνας για τις εργασιακές σχέσεις, το σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης και συνταξιοδότησης.

«Θεωρήσαμε απολύτως απαραίτητο - σημείωσε εισηγητικά - να προχωρήσουμε σ' αυτή τη συνέντευξη Τύπου, δύο μέρες πριν ξεκινήσει η εαρινή Σύνοδος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, στις Βρυξέλλες. Βεβαίως δεν το κάνουμε αυτό σε κάθε Σύνοδο, όμως η επόμενη Σύνοδος έχει μεγάλη και κρίσιμη σημασία για όλους τους λαούς της Ευρώπης, για τους εργαζόμενους και, βεβαίως, για τον ελληνικό λαό.

Με δεδομένο ότι ένα απ' τα βασικά θέματα της εαρινής Συνόδου είναι να παρθούν μέτρα για την επιτάχυνση της υλοποίησης των αντιδραστικών αποφάσεων της Λισαβόνας, που αφορούν εκτός των άλλων τις εργασιακές σχέσεις, το σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης και ιδιαίτερα το σύστημα συνταξιοδότησης, κρίσιμα δηλαδή εργατικά και λαϊκά δικαιώματα».

Η Αλ. Παπαρήγα επισήμανε την έλλειψη οποιασδήποτε αναφοράς στην εαρινή Σύνοδο στις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης, αλλά και στην τοποθέτηση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όπως και στην ομιλία του προέδρου του Συνασπισμού και δηκτικά πρόσθεσε: «Λες και είναι ένα θέμα ρουτίνας, ενώ οι αποφάσεις αφορούν την επιτάχυνση μέτρων και μάλιστα ο ορίζοντας ο χρονικός της βασικής επιτάχυνσης καθορίζεται για το 2005».

«Εμείς - συνέχισε - δεν περιμένουμε να γίνει και να λήξουν οι εργασίες της Συνόδου, διότι όπως ξέρουμε έχει δρομολογηθεί η υπόθεση και αυτό που μένει είναι τι θα κάνουν οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη.

Το ερώτημα που εμείς θέτουμε είναι το εξής: Θα περιοριστούμε να αντιμετωπίσουμε τα νέα μέτρα που θα προκύψουν, με μια καταγγελία, με μια διαμαρτυρία; Η φιλοσοφία των μέτρων έχει ήδη προχωρήσει βεβαίως, αλλά με τα νέα πακέτα, τα καινούρια που έρχονται, τι θα κάνουμε;

Κατά τη γνώμη μας πρώτο και βασικό ζήτημα είναι ότι οι εργαζόμενοι σε όλες τις χώρες της Ευρώπης και στην Ελλάδα, που εμείς εν πάση περιπτώσει έχουμε ευθύνη, πρέπει να αντιμετωπίσουν αυτά τα μέτρα με την πολιτική γραμμή πάλης. Εμείς ως Κόμμα θα το κάνουμε, αλλά και μέσα στο μαζικό κίνημα πρέπει να υπάρξει ισχυρή αντίδραση, με τη θέση για απειθαρχία και ανυπακοή σ' αυτά τα μέτρα.

Θα μου πείτε, περιμένετε η κυβέρνηση της ΝΔ να απειθαρχήσει; Δεν περιμένουμε. Αλλά το κίνημα των εργαζομένων, όλα τα κοινωνικά κινήματα, δεν μπορεί να προσαρμόζονται στην κατεύθυνση της εκάστοτε κυβέρνησης. Πρέπει να κηρύξουν στάση απειθαρχίας και ανυπακοής. Και σ' αυτή τη βάση θα αναπτύξουν ισχυρές μαζικές δραστηριότητες, με όλες τις μορφές πάλης».

Αναφερόμενη άλλωστε στα μέτρα αυτά καθαυτά η Αλ. Παπαρήγα ζήτησε να επικεντρωθεί η προσοχή στα βασικά, τα οποία είναι:

«Ο τίτλος ως συνήθως είναι "Η προώθηση της κοινωνικής συνοχής". Αυτό είναι και το σύνθημα της κυβέρνησης της ΝΔ και των κομμάτων, που, ανεξάρτητα απ' το αν κάνουν ή όχι κριτική στην Ευρωπαϊκή Ενωση, έχουν σηκώσει τη σημαία του ευρωμονοδρόμου.

Κοινωνική συνοχή δεν μπορεί να υπάρξει μ' αυτά τα μέτρα. Ισα ίσα θα έχουμε ακόμα μεγαλύτερη όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων. Η σχέση με την καταπολέμηση δήθεν της ανεργίας και την ανάπτυξη της απασχόλησης. Ο υπότιτλος είναι περισσότερες και καλύτερες θέσεις. Πρόκειται για απάτη σε βάρος των λαών.

Στην πραγματικότητα αυτό που θα γίνει είναι να αξιοποιηθεί η ανεργία γενικά και ιδιαίτερα η ανεργία των νέων και των γυναικών, να αξιοποιηθούν ακόμα και οι συνταξιούχοι ή αυτοί που είναι κοντά στη συνταξιοδότηση, για να διευρυνθεί και να κυριαρχήσει κατά κράτος κατά κάποιο τρόπο η απασχολησιμότητα, οι ρευστές δηλαδή μορφές απασχόλησης, η μερική απασχόληση, η εποχιακή απασχόληση.

Αξιοποιείται η ανεργία, όχι μόνο για να περάσουν πιο πλατιά και πιο βαθιά οι νέες εργασιακές σχέσεις, αλλά και για να ρίξουν πιο κάτω τους μισθούς και τις συντάξεις. Η Ευρωπαϊκή Ενωση, κηρύσσοντας την πάλη κατά της ανεργίας, στην ουσία επιδιώκει να χρησιμοποιήσει τις στρατιές των ανέργων, τον εφεδρικό αυτό στρατό όπως λέγεται, για να ρίξει πολύ κάτω τα εισοδήματα και τις κοινωνικές παροχές των ήδη εργαζομένων.

Και αυτών δηλαδή που είναι και στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα και που υποτίθεται ότι λίγο-πολύ έχουν κανονική δουλιά. Και μάλιστα χρησιμοποιείται και μια καραμέλα. Π.χ., για τις γυναίκες και τους νέους, εμφανίζεται ότι ικανοποιεί η Ευρωπαϊκή Ενωση δική τους ανάγκη και δικό τους αίτημα. Μάλιστα και προεκλογικά θα είχατε ακούσει πάρα πολλές φορές τον κ. Ρέππα, π.χ., να λέει ότι αυτό το επιζητούν οι νέοι και οι γυναίκες, να δουλεύουν μισή δουλιά! Δηλαδή να έχουν μισή προσωπικότητα, μισό εισόδημα, μισά δικαιώματα.

Μάλιστα, για τις γυναίκες λένε ότι θα δημιουργηθεί ένα ευρύ δίκτυο παιδικών σταθμών, που η περιγραφή τους είναι παιδικοί σταθμοί πάρκινγκ, γιατί μια γυναίκα θα δουλεύει τέσσερις ώρες πότε το πρωί, ύστερα από δυο μέρες τέσσερις ώρες το απόγευμα, άρα θα υπάρχουν παιδοπάρκινγκ που θα πηγαίνει κάθε γυναίκα να αφήνει τα παιδιά. Ενδεχομένως μπορεί να λειτουργούν και 24 ώρες το 24ωρο σαν τα φαστ-φουντ. Συν το δόλωμα για τους ηλικιωμένους ή για τους ήδη συνταξιούχους. Είτε αυτοί που εργάζονται να παρατείνουν τον εργάσιμο χρόνο, ή και οι ίδιοι οι συνταξιούχοι να αναζητούν δουλιά και μάλιστα οι αμοιβές τους θα διαμορφώνονται ως εξής: Θα παίρνουν ένα τμήμα της σύνταξης αφού θα είναι και εργαζόμενοι και θα παίρνουν και ένα επίδομα για να συμπληρώνουν τη σύνταξη».

Συνεχίζοντας η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ υπογράμμισε: «Αυτή είναι η νέα ιδέα. Η παράταση του εργάσιμου χρόνου. Επίσης στα ντοκουμέντα της Ευρωπαϊκής Ενωσης γίνεται λόγος να αφαιρεθούν όποια εμπόδια υπάρχουν σε εθνικό επίπεδο για τη μερική απασχόληση. Εμείς θα το πούμε για το ελεύθερο σύγχρονο δουλεμπόριο. Γίνονται και προβληματισμοί, που αυτοί οι προβληματισμοί έχουν και μία εφαρμογή στα επιμέρους κράτη, όπως και στην Ελλάδα.

Αλλά γίνονται προβληματισμοί για την κατάργηση του επιδόματος ανεργίας και για προικοδότηση της εργοδοσίας να προσλαμβάνει ανέργους. Εχουμε ζήσει αυτό το μέτρο στην Ελλάδα, όπου και ένα μεγάλο μέρος της εργοδοσίας δεν το χρησιμοποιεί, διότι δεν μπορεί να προσαρμοστεί πάντα η παραγωγή σ' αυτούς που δουλεύουν για λίγο χρόνο και φεύγουν.

Επίσης, γίνονται προβληματισμοί, αλλά οι προβληματισμοί πριν τη Σύνοδο της Ευρωπαϊκής Ενωσης είναι αποφάσεις. Αυτά λύνονται πριν. Που αφορούν αυτό που λέμε τη μείωση κόστους εργασίας. Προσέξτε όμως τι εννοούν. Ασφαλιστικές εισφορές απ' την πλευρά της εργοδοσίας. Στην Ελλάδα έχουμε ζήσει αυτά τα μέτρα, αλλά αυτά θα γίνουν τώρα πιο πλατιά, πιο επίσημα, πιο καθαρά: Μείωση εισφορών για τα χρονοεπιδόματα και μείωση φόρων που πληρώνει η εργοδοσία και τα θεωρεί κοινωνικές παροχές. Π.χ., είναι οικογενειακά επιδόματα, είναι επιδόματα παιδικών σταθμών. Αυτά δηλαδή τα τμήματα που υποτίθεται η εργοδοσία επιβαρύνεται ή πληρώνει κάποιους φόρους από αυτά να απαλλαγεί εντελώς».

«Η κυβέρνηση - συνέχισε η Αλ. Παπαρήγα - δε μας είπε τι θα κάνει στη Σύνοδο των Βρυξελλών και δεν έχει σημασία αν εμείς ξέρουμε ή προβλέπουμε. Θα τα δεχτεί; Θα αντιπροτείνει; Και πρέπει να πούμε ότι ήδη η Σύνοδος των Βρυξελλών γίνεται κάτω απ' τη βαριά σκιά των ενδοκοινοτικών αντιθέσεων, που εμείς τις λέμε ενδοκαπιταλιστικές, ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και σ' αυτά τα ζητήματα.

Π.χ. δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι πριν την εαρινή Σύνοδο προϋπήρχε η συνάντηση της λεγόμενης τρόικας, δηλαδή της Γερμανίας, της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας, που συζήτησαν σε επίπεδο Προέδρων κρατών τα συστήματα συνταξιοδότησης. Δεν έχει ξαναγίνει αυτό το πράγμα. Καταλαβαίνετε δηλαδή, δεν πρόκειται για σκιά, εδώ πρόκειται για έναν πραγματικό εφιάλτη.

Και μάλιστα αυτές οι τρεις χώρες σ' αυτή την ισότιμη υποτίθεται εταιρική σχέση, θα πάνε καταθέτοντας το συγκεκριμένο και δικό τους απολογισμό. Π.χ., ο Πρόεδρος της Γαλλίας εκθειάζει τις μεταρρυθμίσεις με τίτλο "Ατζέντα 2010", όπου ήδη έχει αυξήσει τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, έχει αυξήσει τις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων, έχει προχωρήσει στην πιο έντονη διείσδυση των ασφαλιστικών εταιριών στα συνταξιοδοτικά συστήματα.

Και τέλος, θα καταθέσει αυτή η Σύνοδος των Βρυξελλών τις γνωστές ιδιωτικοποιήσεις στον τομέα της Παιδείας και της Υγείας του κ. Ραφαρέν. Ο Μπλερ προβάλλει πάρα πολύ το ότι έχει πετύχει να εγκριθούν απολύσεις 80 χιλιάδων εργαζομένων απ' το δημόσιο τομέα.

Ο δε Σρέντερ ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι προκειμένου να περάσει άνετα τα αντιδραστικά μέτρα στον τομέα των κοινωνικών υπηρεσιών, προτίμησε να παραιτηθεί από πρόεδρος της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας και να δημιουργήσει την εντύπωση ότι το κόμμα του είναι κοινωνικό, αλλά και ο ίδιος να δώσει "γην και ύδωρ" στους επιχειρηματίες».

Η Αλ. Παπαρήγα αφού επισήμανε πως στην Ελλάδα υπάρχει ήδη μια πείρα, μια και δεν πρόκειται για νέα μέτρα αλλά για επιτάχυνση στην εφαρμογή τους, έθεσε το κρίσιμο ερώτημα, «πώς θα αντιμετωπιστούν;» και τόνισε επ' αυτού:

«Για μας είναι καθαρό ότι πρέπει ένα μυριόστομο "όχι" να ακουστεί, αλλά κυρίως να μπουν εμπόδια από την πλευρά του εργατικού κινήματος, από την πλευρά του κινήματος των επαγγελματοβιοτεχνών και εμπόρων και της μικρομεσαίας αγροτιάς, γιατί τελικά όλα αυτά τα μέτρα αφορούν όλους και όχι μόνο τους εργατοϋπαλλήλους, και να υπάρξει προγραμματισμένος, συστηματικός αγώνας, όχι ο αγώνας που γνωρίσαμε τα προηγούμενα χρόνια, μερικές τουφεκιές στην κρίσιμη στιγμή και μετά τα κεφάλια μέσα.

Εδώ πρέπει να μπει η στρατηγική του κινήματος απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Εμείς κηρύσσουμε απειθαρχία, ανυπακοή. Και αυτό, διότι αυτή η θέση μπορεί να παρεμβάλει κάποια εμπόδια έστω, ας είναι φρέσκο το αποτέλεσμα των εκλογών. Αλλά πολύ περισσότερο αφήνει ανοιχτό στον ελληνικό λαό, όπως και στους λαούς της Ευρώπης, να οργανώσουν την αντεπίθεσή τους, με στόχο όχι απλά έναν ισχυρό αμυντικό αγώνα στο έδαφος των αποφάσεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά να ανοίξει η συζήτηση και η δράση για το τι μέλλει γενέσθαι στην Ευρώπη, για ποια Ευρώπη μιλάμε.

Εμείς απορρίπτουμε ριζικά την Ευρώπη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ή την Ευρωπαϊκή Ενωση της σημερινής Ευρώπης και θεωρούμε ότι σήμερα σε κάθε χώρα, σε κάθε λαϊκό κίνημα πρέπει να ανοίξεις, μακριά από τη φοβία που καλλιεργούν οι ευρωμονοδρομιστές και οι ευρωλάγνοι, χωρίς φόβο για το αν μπορεί μια χώρα να αναπτύσσεται υπέρ του λαού, αν μπορεί μια χώρα, ένας λαός, να επιφέρει ριζικές αλλαγές στο σύστημα της εξουσίας και ταυτόχρονα να κινείται μέσα στους μονόδρομους της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Εμείς θεωρούμε ότι το μέλλον της Ευρώπης πρέπει να είναι η πάλη για την αποδέσμευση των χωρών-μελών από αυτή την Ευρωπαϊκή Ενωση. Που σημαίνει πάλη όλων των λαών της Ευρώπης και σε κάθε χώρα αυτή η πάλη, όπου μπορεί, να φτάσει στον ανώτατο βαθμό. Πάλη για μια ενωμένη Ευρώπη, που κουμάντο κάνουν οι λαοί, οι ριζοσπαστικές δυνάμεις, οι αντικαπιταλιστικές δυνάμεις και δεν μπορούμε να ζούμε μέσα στη δικτατορία των ευρωπαϊκών μονοπωλίων».

Η Αλ. Παπαρήγα εκτίμησε πως καθόλου δεν αποκλείεται να δοθεί κατά την εαρινή Σύνοδο έμφαση στο θέμα της πάλης κατά της «παγκόσμιας τρομοκρατίας», όπως υπογράμμισε:

«Θέλω να θέσω ένα άλλο ζήτημα, το οποίο βεβαίως συνδέεται με την εαρινή Σύνοδο των Βρυξελλών, γιατί είναι πιθανό, δε θέλω να προδικάσω, αλλά είναι πιθανό να συντομευτεί η συζήτηση για την επιτάχυνση της Λισαβόνας και να δοθεί βάρος στη συζήτηση ορισμένων άλλων ζητημάτων, όπως αυτή η περίφημη πάλη κατά της παγκόσμιας απειλής της τρομοκρατίας. Δεν αποκλείεται η διαμόρφωση νέων ή να επιταχυνθούν οι αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης, στα σχετικά ζητήματα. Και είμαστε βέβαιοι, επίσης, ότι σε αυτή τη Σύνοδο των Βρυξελλών θα υπάρχει, είτε ανοιχτά είτε καλυμμένα, μια οξύτατη αντιπαράθεση και εντός Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά και της Ευρωπαϊκής Ενωσης με τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.

Θα μου πείτε, δεν είναι καλό να υπάρχει αντιπαράθεση από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Ενωσης προς τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής; Καλό είναι, το θέμα είναι γιατί τσακώνονται. Από τη στιγμή που και η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει υιοθετήσει ως στρατηγικό στόχο της Ευρώπης, όπως λέει, την αντιμετώπιση της παγκόσμιας απειλής της τρομοκρατίας, στην πραγματικότητα έχει ίδια, ταυτόσημη θέση με τη στρατηγική των Ηνωμένων Πολιτειών. Από εκεί και πέρα τσακώνονται για το πάπλωμα.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση ή ορισμένες ηγετικές δυνάμεις, θέλουν να κάνουν το δικό τους κουμάντο στην Ευρώπη, στην Αφρική, στη Μεσόγειο και δε θέλουν να είναι υπό την κηδεμονία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Πάντως, όσο και να οξυνθούν οι αντιθέσεις, δε θα αλλάξει η γενική ρότα. Ανταγωνίζονται μεταξύ τους, είναι αποφασισμένες όμως να χτυπάνε μαζί τους λαούς.

Επομένως για μας, το καινούριο που υπάρχει, είναι να αναγορευτεί πιο επίσημα και πιο καταλυτικά απ' ό,τι έχει γίνει μέχρι τώρα, το ΝΑΤΟ ως παγκόσμιος χωροφύλακας, οι Ηνωμένες Πολιτείες ως η χώρα εκείνη που καθορίζει εν πάση περιπτώσει την πάλη κατά της τρομοκρατίας, με τη συνεργία της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αυτές οι εξελίξεις είναι άκρως επικίνδυνες και για το άμεσο διάστημα, αλλά και μακροπρόθεσμα. Ενα κόμμα, ένα κίνημα, πρέπει να το ενδιαφέρει και το μεσοπρόθεσμο και το μακροπρόθεσμο.

Ενα ζήτημα: Η ελληνική κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ απέδειξαν ότι δεν πρόκειται να πουν κανένα "όχι", έστω και αν καταλαβαίνουν ότι το ΝΑΤΟ δεν πρόκειται να μας γλιτώσει από κανέναν κίνδυνο. Διότι το ΝΑΤΟ είναι ο υπ' αριθμόν 1 τρομοκράτης. Δεν πρόκειται να πουν ούτε ένα "όχι", ακόμα και αν αισθάνονται ότι αυτές οι εξελίξεις μπορεί να πλήττουν ακόμα και το ίδιο το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας.

Εδώ έχουμε ένα θέμα. Ηδη οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, με βάση στοιχεία που έχουν δημοσιευτεί, διαθέτουν σε όλο τον κόσμο 600.000 μικρές και μεγάλες εγκαταστάσεις, που έχουν σχέση με πολιτικοστρατιωτικούς σκοπούς. 250.000 Αμερικανοί στρατιώτες, ως αστακοί εξοπλισμένοι, είναι σπαρμένοι σε όλη τη Γη. Η παγκόσμια απειλή της τρομοκρατίας, όχι μόνο δεν έχει υποχωρήσει, αλλά αυξάνεται μέρα με τη μέρα.

Αν θέλετε, να προσθέσουμε και τις ευρωπαϊκές δυνάμεις που συμμετέχουν; Να προσθέσουμε το "διαίρει και βασίλευε" που εφαρμόζουν οι ηγετικές χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης στην Αφρική και αλλού;

Εμείς θεωρούμε - κατέληξε η Αλέκα Παπαρήγα - ότι αυτή τη στιγμή το αντιπολεμικό κίνημα πρέπει να συνδεθεί με όλα τα κινήματα, της εργατικής τάξης, των μικρομεσαίων, της αγροτιάς. Αυτό το κίνημα πρέπει να συμπεριλάβει, όχι μόνο το αίτημα "όχι στον πόλεμο", αυτό δε φτάνει σήμερα, αλλά πρέπει να ανοίξει ζήτημα απέναντι σε αυτή τη στρατηγική της απειλής της παγκόσμιας τρομοκρατίας».

Στη συνέχεια η ομιλήτρια αναφέρθηκε στα τελευταία δραματικά γεγονότα στην Παλαιστίνη. Η σχετική αναφορά υπάρχει σε άλλες στήλες της εφημερίδας.

Τέλος, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ τόνισε πως ο αγώνας πρέπει να γίνει ενιαίος, «με ριζική και κάθετη εναντίωση, χωρίς να χαριζόμαστε σε κανέναν. Ούτε στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, που σέρνουν το χορό, ούτε και στην Ευρωπαϊκή Ενωση που από δίπλα χορεύει με τα δικά της βήματα, αλλά και με τα βήματα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.

Ανυπακοή, απειθαρχία και ριζική ρήξη στην πορεία, είναι για μας η επιλογή. Και με αυτή την έννοια καλούμε όλες τις ριζοσπαστικές και προοδευτικές δυνάμεις, αλλά και τους εργαζόμενους, ανεξάρτητα πού κατατάσσουν τους εαυτούς τους, να απαντήσουμε με όρους κινήματος σε εθνικό επίπεδο και με πανευρωπαϊκό συντονισμό.

Η μεγαλύτερη συνεισφορά στην πανευρωπαϊκή συντονισμένη κίνηση είναι να είσαι πραγματικός αντίπαλος αυτής της πολιτικής σε εθνικό επίπεδο. Καλές είναι και οι ευρωπορείες, καλές είναι και οι κινητοποιήσεις, όταν γίνεται η Σύνοδος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, του ΝΑΤΟ ή και άλλων διεθνών ιμπεριαλιστικών οργανισμών, αλλά αυτό που θα τροφοδοτήσει το παγκόσμιο κίνημα, είναι η πάλη σε εθνικό επίπεδο.

Γι' αυτό και απορρίπτουμε όλες εκείνες τις θεωρίες που λένε ότι ο αγώνας θα είναι μόνο κοινοτικός και όχι σε εθνικό επίπεδο, ότι τα σύνορα έχουν εξασθενίσει, έχουν ξεπεραστεί, άρα παλεύουμε σε παγκόσμιο επίπεδο!

Οποιος θέλει να γλιτώσει την πάλη και τη ρήξη στη χώρα του, την αναμέτρηση με το κατεστημένο και την εξουσία της χώρας του, τα φορτώνει σε μια γενική και αφηρημένη παγκόσμια δράση».