Τους έπνιξαν! Κι ας μη σπεύσουν ορισμένοι να πουν πως "ήξεραν με τι σαπάκι ταξίδευαν". Ασφαλώς το ήξεραν. Οπως ξέρει ο ναυτικός του επιβατικού ότι το πλοίο του θα πάει από φωτιά, του γκαζάδικου από έκρηξη, του κοντέινερ από μπατάρισμα, του "μπαλκ κάριερ" από κόψιμο. Ο ναυτικός αποχαιρετά την οικογένειά του κάθε φορά για τελευταία φορά! Μα μέσα του πάντα ελπίζει ότι το σαπάκι θα τα βγάλει πέρα, ότι θα πιάσει λιμάνι. Και παλεύει γι' αυτό μέχρι την ύστατη ώρα.

Ο καπετάνιος που χάθηκε, ήταν 61 χρόνων. Επρεπε να μεγαλώνει τα εγγόνια του στη στεριά. Το χρέος του στη θάλασσα το είχε κάνει. Τα 'χε πληρώσει με αίμα ένα προς ένα τα ένσημά του μέχρι που βγήκε στη σύνταξη. Κι όμως η σύνταξη πείνας τον ανάγκασε να ξαναμπαρκάρει και μάλιστα με ανασφάλιστο, δηλαδή βαπόρι υψηλής κερδοφορίας για τον εφοπλιστή.

Στο πλοίο έμειναν εκείνη την ώρα μόνο ο πλοίαρχος και ο ασυρματιστής", δήλωσε ένας επιζών ναυτικός από τις Μαλβίδες. Αυτοί, δηλαδή, έκαναν ό,τι ακριβώς έπρεπε να γίνει, για να δικαιώσουν ως ναυτικοί την ιδιότητά τους. Οι άλλοι, εκείνοι που πάντα είναι εκτός πλοίου, αποφάσιζαν σε κάποια σαλόνια το επόμενο ναυάγιο. Γιατί όταν στέλνεις ένα 23χρονο σαπάκι στη θάλασσα της Κίνας, ναυάγιο αποφασίζεις, τίποτα άλλο.