Δισεκατομμύρια ξοδεύονται και σ' αυτές τις εκλογές από τους δυο τηλεμονομάχους για να μας πείσουν, ο καθένας για λογαριασμό του, ότι η εκλογή τους στις 22 του Σεπτέμβρη θα σημάνει αναγέννηση (sic) για τον τόπο κι ότι ο μέσος πολίτης θα χρησιμοποιεί στα γεύματά του χρυσά κουταλομαχαιροπίρουνα, κάτι που μέχρι σήμερα ήταν προνόμιο των μεγαλοαστών. Διαφημίσεις επί διαφημίσεων - που συχνά σ' εξοργίζουν για το θράσος τους, να κάνουν με τόσο αδιάντροπο τρόπο το άσπρο μαύρο - τόνοι χαρτιού - με τυπωμένα τα ηλίθια χαμόγελα των παχουλών καλοπερασάκηδων, από τον κρατικό κορβανά, βεβαίως - και εκατομμύρια ΘΑ, από τους πολιτικάντηδες, που δεν παραλείπουν στα παράθυρα της τηλεβλάκωσης και του αποπροσανατολισμού, να επιμένουν ότι είναι οι μόνοι ικανοί να σώσουν τον τόπο. Από τι άραγε; Οι καρπαζοεισπράχτορες των ΗΠΑ και του Διευθυντηρίου της ΕΕ σε ρόλο σωτήρα. Τι κρίμα που δε ζουν πια ο Βάρναλης ή ο Σκαρίμπας.Θα 'χαν να γράφουν μήνες για το γελοίον του πράγματος.

Δεν υπάρχει κωμικότερη σκηνή από το να προσπαθούν οι εκπρόσωποι της πασοκονεοδημοκρατίας να διαφοριστούν με λογής λογής ιδεολογήματα. Φυσικά, κανέναν δεν πείθουν και σχεδόν πάντα καταλήγουν στην ανικανότητα του κ. Εβερτ ή την αναξιοπιστία του κ. Σημίτη. Νεοφιλελεύθερος ο Σημίτης, σοσιαλιστής ο Εβερτ κι όποιον πάρει ο χάρος. Πλήρης τρέλα. Η, πιο σωστά ένα καλοφτιαγμένο θεατρικό σκηνικό. Για να παραπλανήσει τους πολίτες και να τους αποπροσανατολίσει από τα πραγματικά προβλήματα του τόπου. Και οι δυο υπόσχονται ανάπτυξη ως λύση της αφόρητης κατάστασης που και οι δυο είναι συνυπεύθυνοι. Συχνά επικαλούνται τη δεκαετία του εξήντα και τους υψηλούς ρυθμούς αύξησης του Εθνικού Εισοδήματος που είχε σημειωθεί. Και ναι μεν αυτό είναι αλήθεια, αλλά "ξεχνούν" κάποιες λεπτομέρειες. Οπως λ.χ. τη μαζική μετανάστευση που στέρησε τη χώρα από τα πιο παραγωγικά χέρια κι άδειασε την ύπαιθρο. Κι ακόμα ότι η ανάπτυξη αυτή διεύρυνε εξαιρετικά το χάσμα με το τι παράγουμε και τι καταναλώνουμε. Επίσης, ότι απόρροια αυτής της ανάπτυξης είναι η μόνιμη διαρθρωτική κρίση με κύρια χαρακτηριστικά την ανεργία και τον πληθωρισμό. Αλλά και για το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου που μετριέται από τη σχέση εισαγωγών - εξαγωγών και που είναι σε ποσοστό από τα χειρότερα του κόσμου (όχι μόνο της Ευρώπης) δεν ακούμε κουβέντα. Ισως επειδή η ραγδαία επιδείνωσή του ήταν αποτέλεσμα της εισόδου μας στην ΕΟΚ, που όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα, πλην του ΚΚΕ, θεωρούν ως μονόδρομο και ποιούν τη νήσσα, όταν ερωτηθούν γιατί δεν πάλεψαν για τη διενέργεια δημοψηφίσματος για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ ή τι περιθώρια άσκησης εθνικής οικονομικής πολιτικής υπάρχουν στα πλαίσια της ΕΕ.

Παραδοσιακοί κλάδοι της ελληνικής βιομηχανίας κλείνουν ή συρρικνώνονται (π.χ. ναυπηγεία, κλωστοϋφαντουργεία, χαλυβουργεία), γιατί είμαστε έξω από τους σχεδιασμούς των Βρυξελλών. Αλλοι έχουν τον πρώτο λόγο. Μέχρι και σήμερα το μεγαλύτερο ποσοστό των δημόσιων και ιδιωτικών επενδύσεων παραμένει προσανατολισμένο στις οικοδομές, την ενέργεια και τις επικοινωνίες. Η μεταποίηση ακόμα και τη "χρυσή δεκαετία" του '60 απορροφούσε μόνο το 15%. Τα όποια έργα γίνονται έχουν ως βασική προϋπόθεση, όχι την ισχυροποίηση της εγχώριας υποδομής, αλλά την εξυπηρέτηση και διευκόλυνση των γερμανογαλλικών επιχειρήσεων, με αποτέλεσμα να διευρύνεται η αποσάθρωση της οικονομίας μας. Αλλά κι ο αγροτικός τομέας της οικονομίας μας δοκιμάζεται τα τελευταία χρόνια. Στόχος, να υπάρχουν μόνο μεγάλες αγροτικές καλλιέργειες, έστω κι αν αυτό σημαίνει την περιθωριοποίηση εκατοντάδων χιλιάδων αγροτών. Προϊόντα, όπως το βαμβάκι, το λάδι, τα γαλακτοκομικά κ.ά. αργά ή γρήγορα θα εκλείψουν, αν δε γίνει κάτι. Κι αυτό το κάτι σίγουρα δε θα προέλθει από τις ηγεσίες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που αμφότερες έχουν τη μοναδική σε ευρωπαϊκό επίπεδο προθυμία να ακούν και να πράττουν με μεγάλη προθυμία όλα όσα τους "συμβουλεύουν" οι ισχυροί "εταίροι" μας.

Το χορό των μιζών γύρω από τα μεγάλα έργα είχαμε την ευκαιρία να αναλύσουμε σε παλιότερα σημειώματα. Πιο αναλυτικός ο Φ. Βασιλείου στο περιοδικό ΑΝΤΙ. Το ζήτημα είναι πόσο αυτά εξυπηρετούν την οικονομία μας. Καθοριστικά, μας λένε οι γαλαζοπράσινοι σοσιαλνεοφιλελεύθεροι. Καθόλου, απαντάμε εμείς. Τουλάχιστο για τα περισσότερα. Το ένα τρίτο του κόστους θα στοίχιζε το τραμ, καλύπτοντας πολλαπλάσιες γραμμές. Ομως επιλέχτηκε το βαρύ μετρό. Και τα έργα προχωράνε με ρυθμούς χελώνας, παρά τα πανωπροίκια που εξασφάλισε ο εργολάβος. Αλλα βέβαια λένε οι ιλουστρασιόν διαφημίσεις του χουβαρντά υπουργού ΠΕΧΩΔΕ. Το αεροδρόμιο στα Σπάτα εγκαινιάζεται κάθε προεκλογική περίοδο, χωρίς κανείς να μπαίνει στον κόπο να μας πείσει για την αναγκαιότητά του. Η βελτίωση των εγκαταστάσεων του Ελληνικού ή η επιλογή της Τανάγρας ήταν πιο συμφέρουσες λύσεις. Τα Σπάτα, όμως, σήμαιναν 1 τρισεκατομμύριο, που έπρεπε να ξεκοκαλίσουν εταιρίες ευρωπαϊκές. Οπότε... Βέβαια, το εάν καταστρέφεται μια αγροτική περιοχή που λειτουργούσε και σαν πνεύμονας της Αθήνας, ουδόλως απασχόλησε τους δυο τηλεμονομάχους. Και το Ελληνικό θα γίνει πράσινο; Αστειεύεστε; Οικοπεδάκια παραθαλάσσια. Η Εγνατία, αν και απαραίτητη, παραδέρνει μεταξύ των προχειροτήτων των κατασκευαστών και του ερασιτεχνισμού των υπηρεσιών του ΥΠΕΧΩΔΕ. Το Ρίο - Αντίρριο όλα δείχνουν ότι θα έχει την τύχη του Αχελώου. Ας μην ξεχάσουμε, τέλος, τις επιδόσεις και των δυο μεγάλων κομμάτων στις νομιμοποιήσεις των αυθαιρέτων και τα καμώματά τους με το Πάρκο Ελευθερίας που καταστρέφεται, γιατί έτσι θέλησε ο μεγαλοσυγκροτηματάρχης, που τον τρέμουν. Το μαύρισμα και των δυο στις 22 Σεπτεμβρίου και η ισχυροποίηση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας είναι η μόνη ελπίδα. Αλλά γι' αυτό θα συζητήσουμε το επόμενο Σάββατο.