"Ας ανοίξουμε μια παρένθεση, μέρες που είναι" είπε σε κάποια στιγμή ο Σπ. Χαλβατζής. "Ποια είναι η εικόνα της Αθήνας, ειδικά αυτές τις μέρες που οξύνεται το πρόβλημα; Χιλιάδες παιδιά στα φανάρια, άλλα παιδιά που πουλάνε λουλούδια τη νύχτα και στα φανάρια, πλήθος ανθρώπων αναπήρων και μη, οικονομικοί μετανάστες, ηλικιωμένοι που επαιτούν στους δρόμους, στα τρένα, στην αγορά. Ποια η απάντηση του κράτους και άλλων οργανισμών; Ο δήμαρχος της πρωτεύουσας, ίσως κι άλλοι, ετοιμάζονται να βγουν στις τηλεοράσεις την ώρα που θα μοιράζουν ένα κόκκινο αυγό και ένα πλαστικό πιάτο με μαγειρίτσα. Και εκμεταλλεύονται πραγματικές ανάγκες όχι για να λύσουν πραγματικά προβλήματα, αλλά για να εισπράξουν άλλα οφέλη. Κι ύστερα αστοί και μεγαλοαστοί αφού γλεντήσουν, θα πάνε ήρεμοι να κοιμηθούν, αφού θα έχουν πράξει το "καθήκον της φιλανθρωπίας". Ε, όχι, κύριοι ψεύτικοι και υποκριτές. Οι πραγματικά πάσχοντες αναγκάζονται μερικές φορές και να επαιτούν ένα πιάτο φαγητό. Πολλοί όμως αγωνίζονται. Εχουν αξιοπρέπεια. Παλεύουν για τη ζωή που τους ανήκει".