Ηρθα να περιγράψω την ασχήμια της εγκατάλειψης κι αιχμαλωτίζομαι στην ομορφιά της παγωμένης φύσης. Υπάρχει ο κίνδυνος να παρεκκλίνω του δημοσιογραφικού καθήκοντος κι αντί να παρουσιάσω τα προβλήματα των ανθρώπων, να χαθώ σε ταξιδιωτικές εντυπώσεις. (Σαν κάποια καλοβολεμένα πλουσιόπαιδα της πόλης που επιχειρούν να παρουσιάσουν ως φυσιολατρία την απομόνωση και την εγκατάλειψη, για να δικαιολογήσουν την αδιαφορία της επίσημης πολιτείας). Αλλά πώς ν' αντισταθείς στις αισθήσεις σου; Πώς να τιθασεύσεις το ορμέφυτο που σ' οδηγεί στην ομορφιά και απομακρύνει τη σκέψη σου από την ασχήμια;

Βρήκα τη λύση: Θα περιγράψω την ομορφιά της φύσης και την ωραιότητα της ψυχής των ανθρώπων της ξεχασμένης Ελλάδας, για να δείξω την ασχήμια και την απανθρωπιά των ανθρώπων της εξουσίας.

Κάτι μυστήρια πράματα. Εδώ δε μιλάς με φιοριτούρες, παρά με λόγια. Δεν κοιτάς κρυφά, αλλά κατάματα. Δεν κρύβεις την άγνοιά σου, τη συζητάς. Εδώ μαθαίνεις. Πώς η γέννηση ενός παιδιού προσθέτει ένα επώνυμο άνθρωπο κι όχι μια ακόμα ανώνυμη ύπαρξη. Το ζυμωτό ψωμί μπορεί να χορτάσει τη φτώχεια. Το ντύσιμο δεν ξεχωρίζει. Η ανηφόρα δεν κουράζει τη νιότη και η ανημποριά δεν απελπίζει τα γηρατειά. Ο θάνατος αποτελεί απώλεια, αλλά και συνέχεια της ζωής.

Δεν είναι εδώ οι παραπονιάρηδες και οι γκρινιάρηδες. Είναι εδώ οι απαιτητικοί και οι περήφανοι. Αλλωστε, τούτοι οι άνθρωποι ζουν σε αντίξοες συνθήκες χειμώνα καλοκαίρι, πάντα μόνοι τους επιχειρούν να λύσουν τα προβλήματα, αφού ποτέ δε βρίσκουν τη βοήθεια του κράτους. Είναι σκληραγωγημένοι και ανθεκτικοί. Δεν κλαίγονται, λοιπόν, για τον αποκλεισμό τους από το χιόνι, γιατί ποτέ δεν εχθρεύτηκαν τη φύση, με την οποία ζουν αρμονικά και δε φοβούνται τη μοναξιά. Θυμώνουν, όμως, που δεν έχουν να φάνε τα ζώα τους, που κλείνουν τα σχολεία των παιδιών τους, που οι άρρωστοι δεν μπορούν να πάνε για να γιατρευτούν. Κι οργίζονται που οι άχρηστοι, οι αδιάφοροι, οι μπαγαπόντηδες, οι κυνικοί και οι απάνθρωποι κυβερνώντες, τους θεωρούν πολίτες δεύτερης κατηγορίας.

Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ