Το ΚΚΕ μπορεί σε άλλους να αρέσει και σε άλλους να μην αρέσει. Με τις θέσεις του ΚΚΕ, άλλοι μπορεί να συμφωνούν και άλλοι όχι. Το αντικειμενικό γεγονός, όμως, είναι ένα: Το ΚΚΕ, όχι μόνον υπάρχει, αλλά είναι και το τρίτο σε δύναμη κόμμα στο ελληνικό Κοινοβούλιο. Αυτό σε κάποιους δεν αρέσει, αλλά τι να κάνουμε...

Υπενθυμίζουμε τα αυτονόητα, διότι χτες στο σύνολο του Τύπου υπήρξε μια εκπληκτική συγχορδία: Το τρίτο σε δύναμη κόμμα της κοινοβουλευτικής τους δημοκρατίας (σ.σ.: την οποία τόσο πολύ υπολήπτονται...) αποφάσισε να καλέσει το λαό να διαδηλώσει, να βγει στους δρόμους, να συμμετάσχει σε συλλαλητήρια, καταδικάζοντας το τελεσίγραφο του «σχεδίου Ανάν». Χρειάζεται πολύ μυαλό, για να αντιληφθεί κανείς ότι - ειδικά σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή για το Κυπριακό - αυτή η απόφαση του ΚΚΕ συνιστά (τουλάχιστον) είδηση; Χρειάζεται να έχεις το βραβείο «Πούλιτζερ» για να διαπιστώσεις ότι μια τέτοια πρωτοβουλία (από το τρίτο σε δύναμη κοινοβουλευτικό κόμμα) κατέχει αυτοδίκαια θέση στα «πρώτα θέματα» της επικαιρότητας;

Κι όμως, χτες, η συγκεκριμένη είδηση δεν εμφανίστηκε σε κανένα πρωτοσέλιδο των εφημερίδων. Κι όμως, χτες, αυτή η είδηση (οι όποιες εξαιρέσεις δεν αναιρούν τον κανόνα) είτε δεν «έπαιξε» καθόλου, είτε ενταφιάστηκε σε κάποια «θαμμένη παράγραφο» στα δελτία ειδήσεων των ηλεκτρονικών ΜΜΕ...

Αυτή η τακτική απέναντι στο ΚΚΕ δεν προκαλεί εντύπωση. Είναι μόνιμη. Ομως, αυτή τη φορά, η αποσιώπηση - δε χρειάζονται άλλες αποδείξεις - αφορά στον ίδιο το λαό. Κάποιοι θέλουν το λαό στη γωνία, όσον αφορά στο Κυπριακό. Αλλά γιατί φοβούνται το λαό; Για να τον φοβούνται, κάποιοι λόγοι θα υπάρχουν...