«Σήμερα είναι μια ευκαιρία για κοινή δράση και όχι μόνο. Η πάλη, για να παρεμποδιστούν τα σχέδια των ιμπεριαλιστών στην Κύπρο και την ευρύτερη περιοχή είναι ένα πεδίο λαμπρό γι' αυτούς που θέλουν να παλέψουν για τη λύση προβλημάτων και όχι για τη συγκάλυψή τους και το συσκοτισμό τους. Σήμερα, ούτε η σιωπή είναι καλή, ούτε η διγλωσσία προσφέρει στα λαϊκά συμφέροντα». Τα παραπάνω τόνισε ο Σπύρος Στριφτάρης, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, μιλώντας στη χτεσινή συγκέντρωση συμπαράστασης στον κυπριακό λαό και καταδίκης του απαράδεκτου «σχεδίου Ανάν», που διοργάνωσε η Κομματική Οργάνωση Αθήνας του ΚΚΕ, στα Προπύλαια. Δημοσιεύουμε στη συνέχεια ολόκληρη την ομιλία του Σπύρου Στριφτάρη.

«Συγκεντρωθήκαμε εδώ σήμερα, για να εκφράσουμε την αγωνιστική συμπαράσταση και αλληλεγγύη μας στον κυπριακό λαό, Τουρκοκύπριους και Ελληνοκύπριους», σημείωσε στην αρχή της τοποθέτησής του ο ομιλητής.

«Ηρθαμε εδώ», συνέχισε, «να διαδηλώσουμε, για άλλη μια φορά, πως ο κυπριακός λαός στον αγώνα του για Κύπρο ενιαία, ανεξάρτητη χωρίς επικυρίαρχους και κηδεμόνες, χωρίς ξένες βάσεις, δεν είναι μόνος του. Οπως δεν είναι μόνος του κανένας λαός που αγωνίζεται για εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία και ελευθερία, για να καθορίζει αυτός την τύχη του και όχι οι ιμπεριαλιστές.

Οσο και αν θέλουν και προσπαθούν να επιβάλουν, με την κρατική τρομοκρατία και τον πόλεμο, οι ιμπεριαλιστές, τη σιωπή των αμνών, πάντοτε και παντού θα υπάρχουν οι φωνές της εργατικής τάξης, ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων, θα υπάρχουν οι κομμουνιστές, οι προοδευτικοί άνθρωποι που θα συμπαραστέκονται στους λαούς και θα μπαίνουν εμπόδια στα σχέδια της "νέας τάξης πραγμάτων", που θέλουν να επιβάλουν Αμερικάνοι και Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές.

Είμαστε εδώ να θυμίσουμε σ' αυτούς, που τόσο εύκολα ξεχνούν, ότι η βάση πάνω στην οποία πρέπει να λυθεί το κυπριακό πρόβλημα είναι οι αποφάσεις και τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, και όχι το "σχέδιο Ανάν", που φέρνει την υπογραφή των Αγγλων και Αμερικάνων που επιμελώς έκρυβαν αρκετό καιρό τώρα».

«Αλήθεια, πότε όλοι αυτοί, που εργολαβικά πήραν την υπεράσπιση του "σχεδίου Ανάν" έλεγαν την αλήθεια στον ελληνικό και κυπριακό λαό;», παρατήρησε ο Σπ. Στριφτάρης. «Τα προηγούμενα 28 χρόνια, που βροντοφώναξαν ότι το Κυπριακό πρέπει να λυθεί στη βάση των ψηφισμάτων και αποφάσεων του ΟΗΕ ή τώρα, που τα ψηφίσματα και οι αποφάσεις του ΟΗΕ, πετάχτηκαν στο καλάθι των αχρήστων;

Μήπως, 28 χρόνια τώρα, δεν πίστευαν αυτά που έλεγαν και απλώς κορόιδευαν τον ελληνικό και κυπριακό λαό; Και περίμεναν πότε θα τα βρουν οι ιμπεριαλιστές μεταξύ τους, για να βάλουν τον κύριον Ανάν να εκπονήσει ένα σχέδιο, που διχοτομεί την Κυπριακή Δημοκρατία, και θεωρεί την Κύπρο φέουδο των ιμπεριαλιστών της Αμερικής και της ΕΕ;

Γιατί οι προτάσεις που είχαν γίνει πριν το 1999 άραγε δεν αποτελούσαν μοναδική και ιστορική ευκαιρία για τη λύση του Κυπριακού και τούτη είναι;

Μήπως δεν υπήρχε τότε το κοινοτικό κεκτημένο και οι κάθε λογής παλιοί και νέοι ευρωλάγνοι περίμεναν να γίνει αυτό πραγματικότητα;

Μήπως, όμως, γιατί οι προηγούμενες προτάσεις έπαιρναν υπόψη τους τα ψηφίσματα του ΟΗΕ και δεν ήταν πιστά αντίγραφα των σχεδίων των Αγγλων, Αμερικάνων και Τούρκων στρατοκρατών;

Μήπως γιατί τότε στη διαμόρφωση των αποφάσεων και ψηφισμάτων του ΟΗΕ συμμετείχε και η Σοβιετική Ενωση, που ήταν συμπαραστάτης των λαών και δεν μπορούσαν, τουλάχιστον τόσο ξεδιάντροπα, οι ιμπεριαλιστές να χρησιμοποιούν τον ΟΗΕ, όπως κάνουν σήμερα;

Αλήθεια, τι έχουν να μας πουν σήμερα, όλοι και ειδικά μερικοί, που θέλουν να λέγονται και αριστεροί, που χαιρέτισαν τις ανατροπές του σοσιαλιστικού συστήματος στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη;

Μήπως, γιατί χρειάστηκαν οχτώ χρόνια μετά τις ανατροπές του σοσιαλιστικού συστήματος, για να γεφυρώσουν τις διαφορές τους οι ιμπεριαλιστές του ΝΑΤΟ και της ΕΕ;

Δυστυχώς, για όλους αυτούς, η απόφαση είναι,

Ναι!»

«Περίμεναν», συνέχισε ο ομιλητής, «τη Σύνοδο των "8" στις 2 Ιούνη του 1999, για να αποφασιστεί εκεί η αποδιεθνοποίηση του προβλήματος της Κύπρου και να πάψει να είναι πρόβλημα εισβολής και κατοχής, αλλά πρόβλημα των δύο μερών, που κλήθηκαν να τα βρουν μεταξύ τους "χωρίς προϋποθέσεις".

Στα πλαίσια αυτά κινήθηκαν από τις 20/6/1999 και μετά όλες οι δηλώσεις του ΓΓ του ΟΗΕ.

Επαψε να γίνεται λόγος για "διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία", "Κοινότητες", "Κυριαρχία μία και αδιαίρετη" "μία και μόνη ιθαγένεια" αρχές πάνω στις οποίες είχε γίνει και ο επώδυνος συμβιβασμός της ελληνοκυπριακής πλευράς.

Ομως, αυτός ο συμβιβασμός δεν εξυπηρετούσε πλήρως τα σχέδια της νέας τάξης πραγμάτων, είτε στο τιμόνι της ήταν ο "δημοκράτης κεντροαριστερός" Κλίντον, είτε ο διάδοχός του "συντηρητικός" Μπους.

Γι' αυτό και γρήγορα στις 12/9/00 ο κ. Ανάν μίλησε για "πολιτική ισότητα" των δυο μερών, αφήνοντας έμμεσα πλην σαφέστατα ότι γίνεται λόγος για δυο ισότιμα κράτη, που "θα πρέπει να αναγνωρίζεται σαφώς στον τελικό διακανονισμό".

Στη συνέχεια του χορού που άνοιξαν οι "8" στην Κολονία μπήκαν και οι "15" της ΕΕ με τη γνωστή Σύνοδο Κορυφής στο Ελσίνκι στις 10-11/12/1999.

Εχει εδώ σημασία να υπενθυμίσουμε τους πανηγυρισμούς κυβέρνησης, αξιωματικής αντιπολίτευσης και του Συνασπισμού για τα αποτελέσματα αυτής της Συνόδου.

Μόνη παραφωνία και τότε το ΚΚΕ που στην ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ στις 14/12/1999 σημείωνε: "Στη Σύνοδο Κορυφής του Ελσίνκι, το Κυπριακό οδηγήθηκε στον οριστικό ενταφιασμό του. Πετάχτηκαν στον κάλαθο των αχρήστων οι αποφάσεις του ΟΗΕ, για δίκαιη και βιώσιμη λύση το Κυπριακού. Επιβεβαιώνεται ότι η Κύπρος, με ή δίχως την ένταξή της στην ΕΕ, οδεύει προς τη θεσμική διχοτόμηση".

Και μη μας πουν οι τότε πανηγυρίζοντες ότι δεν πρόσεξαν τη φράση που έλεγε στο σημείο 9 πως "το Συμβούλιο τονίζει ότι η πολιτική επίλυση του προβλήματος θα διευκόλυνε την προσχώρηση της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Εάν μέχρι την ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων προσχώρησης δεν έχει επιτευχθεί λύση, η απόφαση του Συμβουλίου όσον αφορά την προσχώρηση θα ληφθεί χωρίς το ανωτέρω να αποτελεί προϋπόθεση". Εν προκειμένω το Συμβούλιο θα λάβει υπόψη όλα τα "σχετικά" ούτε φυσικά μπορούμε να δεχτούμε ότι δεν ήξεραν τα σχετικά.

Από τότε, λοιπόν, είναι γνωστά τα βασικά σημεία του "σχεδίου Ανάν" και ας αφήσουν κυβέρνηση, αξιωματική αντιπολίτευση και μεγαλοκαναλάρχες, τα παραπονάκια ότι τους ήρθε κεραυνός σε ξάστερο ουρανό.

Ακολούθησαν συμβούλια και διαβούλια μυστικής διπλωματίας, και όργιο πιέσεων και εκβιασμών για να καταληχτεί το σχέδιο που έδωσε στη δημοσιότητα ο κ. Ανάν στις 10/11/02, και οι μόνοι που δε γνώριζαν ήταν οι λαοί της Ελλάδας της Τουρκίας και πρώτα και κύρια της Κύπρου».

«Κατηγόρησαν το ΚΚΕ», παρατήρησε ο ομιλητής, «γιατί βιάστηκε να πάρει θέση πριν καλά-καλά δει το σχέδιο.

Δε μας είπαν όμως πού το ΚΚΕ έπεσε έξω, στην τοποθέτησή του για το σχέδιο του Ανάν, που ένας καλολαδωμένος και καλά οργανωμένος μηχανισμός από κυβέρνηση, ΝΔ και μεγαλοκαναλάρχες, βοηθούμενος και από τη στάση του ΣΥΝ και όσων κόπτονται για την ενότητα του κινήματος πάνω στο πρόβλημα και συμβαδίζουν με τον ΣΥΝ και το ΠΑΣΟΚ στα "κοινωνικά φόρουμ", βάλθηκε όχι μόνο να εξωραΐσει ένα τόσο οφθαλμοφανές άδικο, διχοτομικό και υποδουλωτικό για τον Κυπριακό λαό σχέδιο.

Δε μας είπε κανένας απ' όλους αυτούς, γιατί αυτοί πριν καλά - καλά η κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας, τα πολιτικά κόμματα της Κύπρου ελληνοκυπριακά και τουρκοκυπριακά, αλλά και το Εθνικό Συμβούλιο της Κύπρου πάρουν θέση, βιάστηκαν να το κρίνουν σαν βάση για διαπραγμάτευση και ιστορική και μοναδική ευκαιρία;

Πώς θέλουν να τους πιστεύουμε, ότι η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάδα συμπαραστέκεται;

Οι ευθύνες της ελληνικής κυβέρνησης είναι ιστορικές για την τέτοια κατάληξη του Κυπριακού ζητήματος. Τεράστιες είναι και οι ευθύνες και όσων πολιτικών δυνάμεων της χώρας, οι οποίες προσδεμένες σ' ένα στείρο και άκαρπο ευρωκεντρισμό, συνέβαλαν στη δημιουργία κλίματος εφησυχασμού του λαού, αποκρύβοντας τους πραγματικούς κινδύνους που αντιμετώπιζε η Κύπρος και όλος ο λαός της από την επέλαση της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων στην περιοχή».

«Το ΚΚΕ», τόνισε ο Σπύρος Στριφτάρης, «μπροστά στις κρίσιμες στιγμές που αντιμετωπίζει ο κυπριακός λαός, με λύσεις υπαγορευμένες από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τις ηγετικές δυνάμεις της ΕΕ, που οδηγούν σε μια θεσμική πλέον αναγνώριση της διχοτόμησης και αποδοχής των τετελεσμένων της εισβολής και κατοχής θεωρεί το σχέδιο απαράδεκτο, επικίνδυνο, μη βιώσιμο.

Πρόκειται για σχέδιο-παγίδα για τα δικαιώματα του κυπριακού λαού, για τα συμφέροντα των λαών για την ευρύτερη περιοχή.

Και αυτό γιατί:

1. Καθιερώνεται ένα ιδιόμορφο καθεστώς κράτους, μοναδικού στα χρονικά του διεθνούς δικαίου, που αποτελεί μια συγκαλυμμένη αλλά σαφή μορφή Συνομοσπονδίας και μια συγκεκαλυμμένη διχοτόμηση.

Και αυτό γιατί δημιουργείται ένα νέο "κράτος" με "μια κυβέρνηση" που θα αποτελείται από δυο "συστατικά κράτη" που καθένα θα έχει το δικό του σύνταγμα, τους δικούς του νόμους και δε θα υπάρχει ιεραρχία ανάμεσα στους νόμους του κοινού κράτους και των συστατικών κρατών.

Γίνεται μόνο μια ευχή ότι το "κοινό κράτος" και τα "συστατικά κράτη" να σέβονται απόλυτα και να μην υπονομεύουν το ένα τις εξουσίες και λειτουργίες του άλλου.

2. Καθιερώνονται τρεις ιθαγένειας μία του κοινού κράτους και δύο των συστατικών κρατών.

3. Μπαίνουν περιορισμοί στην ελεύθερη διακίνηση των πολιτών και στην επιστροφή όσων από τους πρόσφυγες θέλουν να γυρίσουν στα σπίτια τους. Αν αυτά δε συνηγορούν ότι πρόκειται πράγματι για δύο κράτη ξεχωριστά σε συσκευασία του ενός για τα μάτια του κόσμου, τότε η λέξη διχοτόμηση δεν έχει το νόημα που ξέρουμε.

Δεν είναι μόνο αυτά. Το "σχέδιο Ανάν" νομιμοποιεί την εισβολή και κατοχή, αναγνωρίζοντας τα τετελεσμένα και πάνω σ' αυτά καλεί σε διαπραγμάτευση. Εξισώνονται οι θύτες με τα θύματα και καλούνται να δώσουν κάτι στο εδαφικό, παίρνοντας όλα τα άλλα, που με την εισβολή και κατοχή επιδίωξαν.

Με το "σχέδιο Ανάν" καταργείται κάθε έννοια δημοκρατικής συγκρότησης ενός κράτους, αφού καταργείται η αρχή της πλειοψηφίας, αλλά και της υλοποίησης των αποφάσεων της κεντρικής κυβέρνησης.

Υπονομεύεται η έννοια της εθνικής κυριαρχίας, με τον ορισμό ανωτάτου δικαστηρίου που θα αποτελείται από 9 άτομα, 3 Ελληνοκύπριους, 3 Τουρκοκύπριους και 3 που δε θα είναι Κύπριοι.

Ακόμη, με αποφάσεις όχι της κεντρικής κυβέρνησης, αλλά της Ελλάδας και της Τουρκίας θα μπορεί να χρησιμοποιείται το έδαφος και τα λιμάνια της Κύπρου για σκοπούς του ΝΑΤΟ και λοιπών ιμπεριαλιστικών οργανισμών.

Οπως και το σχέδιο της συνθήκης Λονδίνου -Ζυρίχης ήταν μη βιώσιμο, το ίδιο και το "σχέδιο Ανάν" είναι μη λειτουργικό και βιώσιμο, αφού η μειοψηφία θα μπορεί να μπλοκάρει κάθε απόφαση».

«Θέλουμε ακόμα», συνέχισε ο ομιλητής, «να καταγγείλουμε στον ελληνικό λαό ότι η χρονική στιγμή που επελέγη, για να παρουσιαστεί το σχέδιο αυτό δεν είναι καθόλου τυχαία.

Είδε το φως της δημοσιότητας σε περίοδο που οι Αμερικάνοι και Αγγλοι ιμπεριαλιστές ετοιμάζονται για την επίθεση στο Ιράκ, και έχουν ανάγκη τη βοήθεια της τουρκικής κυβέρνησης. Είναι περίοδος που το Παλαιστινιακό βρίσκεται σε μια από τις πιο οξυμένες φάσεις του και στην Τουρκία σχηματίζεται κυβέρνηση και στο Ισραήλ ετοιμάζονται για εκλογές.

Ακόμη, είναι μπροστά μας σε λιγότερο από ένα μήνα το Συμβούλιο Κορυφής της ΕΕ στην Κοπεγχάγη, που θα αποφασίσει για τη διεύρυνση της ΕΕ και την ένταξη της Κύπρου.

Γι' αυτό και στο "σχέδιο Ανάν" κυριαρχεί η λογική του εκβιασμού με την καθιέρωση τελεσιγραφικών χρονικών περιορισμών, για να αποσπαστεί άρον-άρον η αποδοχή από τις κυβερνήσεις και τα πολιτικά κόμματα της Ελλάδας και της Κύπρου, ότι θα αποτελέσει τη βάση για παραπέρα διαπραγμάτευση.

Οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές, ανάμεσα στις άλλες επιδιώξεις τους, εξασφαλίζουν έτσι και ένα μοχλό πίεσης για την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ, ενώ οι Βρετανοί πέρα από το ότι εξασφαλίζουν τη μόνιμη παραμονή τους σαν εγγυήτριας δύναμης και την παραμονή των στρατιωτικών τους βάσεων στο νησί, που στην ουσία αποτελεί μια τρίτη κρατική οντότητα, που όμως δεν υπάγεται στο "κεντρικό κράτος".

Μ' αυτό το σχέδιο, αν γίνει αποδεχτό, οι ηγετικές δυνάμεις της ΕΕ διασφαλίζουν μια πολιτική λύση στο Κυπριακό πριν την απόφαση ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ, στέλνοντας φυσικά περίπατο το περιβόητο "κοινοτικό κεκτημένο".

Με την ευκαιρία θέλουμε να θυμίσουμε ποιο κοινοτικό κεκτημένο επικαλούνται οι κάθε λογής ευρωλιγούρηδες.

Μήπως αυτό της ελεύθερης διακίνησης των πολιτών;

Τόσο εύκολα ξεχνούν το ξύλο που έφαγαν μερικοί από αυτούς και την απέλασή τους από την Ιταλία, πριν και μετά κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης στη Γένοβα.

Κι αν ακόμη μας πουν ότι γι' αυτό φταίει ο Μπερλουσκόνι θα τους θυμίσουμε το Γκέτεμποργκ της κεντροαριστερής Σουηδίας, και τη λειτουργία των μηχανισμών εκείνων, που σ' όλη τη δημοκρατική γι' αυτούς ΕΕ φακελώνουν και εμποδίζουν κάθε φωνή που λέει την αλήθεια και αγωνίζεται για τα δίκαια του εργάτη, του φτωχού αγρότη και μικροεπαγγελματία».

«Το ΚΚΕ σαν Κόμμα διεθνιστικό», σημείωσε ο Σπ. Στριφτάρης, ολοκληρώνοντας την ομιλία του, «έχει χρέος να συμπαρασταθεί στον κυπριακό λαό Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους κι αυτό κάνει.

Μαθήματα από καλοπληρωμένους κονδυλοφόρους κοσμοπολίτες και προπαγανδιστές της "νέας τάξης πραγμάτων" δεν παίρνει, όπως δεν παίρνει μαθήματα από τους απολογητές και συνηγόρους της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, αλλά και αυτούς που προσπαθούν να κάνουν τον καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο.

Εχοντας σαν στόχο του τη συσπείρωση πολιτικών, κοινωνικών δυνάμεων και προσωπικοτήτων στον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τα μονοπώλια θα συνεχίσει να είναι η φωνή της αντίστασης και της συνείδησης της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.

Σ' αυτή τη συσπείρωση έχουν όλοι θέση, όσοι είναι στην όχθη που βρίσκεται ο λαός, η εργατική τάξη, η φτωχή αγροτιά, οι μικροεπιχειρηματίες και η νεολαία.

Είναι και σήμερα μια ευκαιρία για κοινή δράση και όχι μόνο. Η πάλη για να παρεμποδιστούν τα σχέδια των ιμπεριαλιστών στην Κύπρο και την ευρύτερη περιοχή είναι ένα πεδίο λαμπρό γι' αυτούς που θέλουν να παλέψουν για τη λύση προβλημάτων και όχι για τη συγκάλυψή τους και το συσκοτισμό τους.

Σήμερα ούτε η σιωπή είναι καλή, ούτε η διγλωσσία προσφέρει στα λαϊκά συμφέροντα.

Η σιωπή και το πάτημα σε δύο βάρκες σημαίνει συνενοχή και αποδοχή των τετελεσμένων και το ΚΚΕ δε θα μπει στη λογική τόσα μας δίνουν, τόσα παίρνουμε.

Γιατί, αυτή είναι η λογική που μας έφερε εδώ που είμαστε.

Μας έφτασε, από τη μια να απεμπολούνται όχι μόνο κυριαρχικά δικαιώματα αλλά συνδικαλιστικές και δημοκρατικές ελευθερίες, το οχτάωρο, το δικαίωμα στην εργασία, τη μόρφωση, τον πολιτισμό, στην Υγεία και από την άλλη να συζητάμε όχι τι θα αποσπάσουμε από τους καπιταλιστές, αλλά πώς θα αφήσουμε απ' αυτά που είχαμε πάρει με τους αγώνες μας.

Κανένας δε δικαιούται να λέει ότι δεν ξέρω, δεν το έμαθα. Ολοι ξέρουμε, όλοι γνωρίζουμε πού το πάνε και για τον κυπριακό λαό γι' αυτό ας είμαστε ξάγρυπνοι και έτοιμοι για νέους αγώνες».