Μέσα σ' αυτό το κλίμα βέβαια υπάρχει χώρος δραστηριότητας σε επιμέρους «ομοιόχρωμες» ομάδες, σε μεγάλα ή μικρότερα οικονομικά τζάκια, αλλά και φιλικές - οικογενειακές ομαδούλες. Ολες αυτές οι ομάδες διαγκωνίζονται μεταξύ τους κάθε χρόνο, προκειμένου να προωθήσουν τους εκλεκτούς τους. Ενώ λοιπόν οι νεότεροι αξιωματικοί παρακολουθούν με απορία τα τεκταινόμενα (δηλαδή αξιωματικούς κατά γενική ομολογία άξιους να αποστρατεύονται), οι μεγαλύτεροι τα ξέρουν όλα αυτά και αναλόγως με τη συνείδησή τους, τις πεποιθήσεις τους και τις προσβάσεις που διαθέτουν, προσπαθούν ή όχι να... επιβιώσουν.

Ετσι λοιπόν συνήλθαν και φέτος τα «κατά νόμον» συμβούλια κρίσεων, αφού πήραν τις σχετικές οδηγίες της πολιτικής ηγεσίας. Φυσικά, είναι κατανοητό έως και θεμιτό, κάποιες επιθυμίες του εκάστοτε υπουργού να λαμβάνονται υπόψη, και τα συμβούλια να υλοποιούν κατά το λοιπό (μεγάλο) μέρος τις ετήσιες κρίσεις. Ο υπουργός όμως προηγουμένως άκουσε τις συμβουλές αυτών που κρατούσαν τα «μαύρα τεφτέρια» με τη δράση των αντιπάλων, εκείνων με αδιευκρίνιστες πεποιθήσεις (πάντως μη ημέτερων), αλλά και όσων θεωρήθηκε ότι ευνοήθηκαν από το πασοκικό κατεστημένο.

Καταστάσεις σαν και αυτές τις τελευταίες, δεν είναι δυνατό να δικαιολογηθούν στο βωμό καμιάς σκοπιμότητας. Είναι εξευτελισμός. Την κύρια ευθύνη βέβαια για τη γενικότερη κατάσταση, που διαμορφώνει αξιωματικούς έτοιμους να θυσιάσουν την αξιοπρέπειά τους, είτε ψάχνοντας για πολιτικό «στήριγμα», είτε κρίνοντας αποκλειστικά κατ' εντολή, φέρουν οι εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες.