«

Και δε μου λες ρε Μήτσο... Αντε και απεργήσαμε. Τι νομίζεις πως θα γίνει; Θα 'ρθει αύριο το αφεντικό και θα πει "πάρτε 40 ευρώ αύξηση και 10 χρόνια σύμβαση, γιατί φοβήθηκα"; `Η μήπως θα τον πιάσει ο πόνος να πληρώσει την υπερωρία, θα σταματήσει να μας σέρνει σαββατιάτικα στο εργοστάσιο να του τελειώσουμε την παραγγελία; Ασ' το ρε Μήτσο και τέσσερα στόματα περιμένουν στο σπίτι για να φάνε. Εφτακόσια; Εφτακόσια. Αλλά τουλάχιστον είναι κι αυτά. Δε βλέπεις τι γίνεται παραέξω; Χίλιοι περιμένουν, κι αν τύχει και στραβοπάτησες, κάνει μια έτσι το αφεντικό, τραβάει έναν από πάνω σου και τον βάζει στη δουλιά με τετρακόσια...».

Να πεις πως είχε άδικο, δεν είχε. Αλλά μια δεκαετία τώρα, κάθε που ήταν να γίνει απεργία στο εργοστάσιο, τα ίδια έλεγε. Ούτε που σκεφτόταν πως τα εφτακόσια που έπαιρνε γίνανε τόσα, από τα εξακόσια είκοσι, μέσα σε δέκα χρόνια, όταν το νοίκι ανέβηκε τρεις φορές. Και ότι τα λεφτά από τις απλήρωτες υπερωρίες να μάζευε μόνο, θα είχε τώρα δικό του σπίτι, και θα 'χε ξοφλήσει κι εκείνο το δάνειο που πήρε για το αυτοκίνητο. Εφτά ολόκληρα χρόνια είχε να κάνει Σάββατο στο σπίτι του. Βέβαια, από τότε που πρωτογνωριστήκανε στο διάλειμμα της βάρδιας -παραμονές απεργίας πάλι - τα πράγματα είχαν αλλάξει. Τότε χίμηξε να του βγάλει τα μάτια. «Τι απεργία ρε νιάτο; Ξέρεις πού ήρθες; Αντί να του φιλάς και το χέρι που σου 'δωσε ένα κομμάτι ψωμί να φας, θα του κόψεις και την είσπραξη; Κάτι τέτοιοι σαν και σένα διώχνουν τα εργοστάσια στις Βουλγαρίες και μένει ο κοσμάκης άνεργος».

Τότε, ήταν κολλητός με τα «στιχάρια». Ετσι έλεγε ο Μήτσος τον προσωπάρχη και την παρέα του, τρεις κουμανταδόρους στο σωματείο και δυο της πύλης που έλεγχαν τις κάρτες, παρομοιάζοντάς τους με τους πιτσιρικάδες που κουβαλάνε τα στεφάνια και τα εξαπτέρυγα στις κηδείες της επαρχίας, για να βγάλουν χαρτζιλίκι από το σόι του πεθαμένου. «Αυτοί που τώρα "λιβανίζεις", αύριο θα κάνουν και τη δική σου την κηδεία. Δεν είδες όταν το '96 φτιάξανε το πλάνο για να σωθεί το εργοστάσιο; Πρώτοι βγήκανε να ξεπροβοδίσουν τους 70 που απολύθηκαν και μείναμε τρεις κι ο κούκος χωρίς να ανοίξει ρουθούνι, για το "καλό" της εταιρίας». Είχε υπομονή ο Μήτσος, γιατί έβλεπε πως στο βάθος είχε καρδιά εργάτη, κι ας συγχρωτιζόταν με τους εργατοπατέρες από φόβο μη χάσει τη δουλιά του.

Τέλη Μάρτη, Σάββατο πρωί. Αλλοι δέκα στον «τάκο», για το «καλό» της εταιρίας, ανάμεσά τους αυτός και ο Μήτσος. Ετσι ξαφνικά, χωρίς να του πούνε τίποτα τα «στιχάρια», χωρίς να πάρει χαμπάρι την Παρασκευή που έφυγε τελευταίος από το εργοστάσιο. «Και τώρα ρε Μήτσο;». «Εσύ να μου πεις, εγώ στα φώναζα...». Κάνει να βγάλει τα τσιγάρα και από την τσέπη πέφτει η προκήρυξη για την περασμένη απεργία. «Να πεις μια κουβέντα στους "δικούς σου", ρε Μήτσο. Κι αν φύγουμε, να φύγουμε με το κεφάλι ψηλά...».