Στις 5 Απρίλη διεξάγονται οι φοιτητικές - σπουδαστικές εκλογές. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα ασφαλώς φορτίζεται έντονα από τους μεγάλους, σε ένταση και έκταση, αγώνες ευρύτερων στρωμάτων της Ελληνικής κοινωνίας. Δείχνουν μια ποιότητα, σηματοδοτούν τη δυνατότητα η συσσωρευμένη αγανάκτηση να πάρει αγωνιστικά - διεκδικητικά χαρακτηριστικά, με σταθερότητα και συνέπεια να σημαδεύεται ο κύριος ένοχος, να απαιτείται με τη δύναμη της ενότητας και της οργανωμένης πάλης μια άλλη πολιτική. Ετσι οι αγώνες των αγροτών και επαγγελματοβιοτεχνών όχι μόνο δείχνουν το δρόμο, αλλά μπορούν και να αποτελέσουν υποθήκη για όλο τον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία.

Επιπλέον απομυθοποιούν τις "κοινωνικές εκρήξεις", χαλάνε τη "σούπα" του κοινωνικού "εταιρισμού", καταστρέφουν στην πράξη τα υφάδια της συναίνεσης: κυβέρνηση και "μααστριχτική αντιπολίτευση", συνδικαλιστικές και συνεταιριστικές πλειοψηφίες, "επιτροπές" και "επιτροπάτα" που στήνονται.

Τούτοι οι αγώνες διαδέχτηκαν τον τρίμηνο αγώνα των σπουδαστών των ΤΕΙ, τις κινητοποιήσεις των μαθητών και των φοιτητών. "Υποκινητής των τελευταίων, η υποβάθμιση, τα χρονίζοντα προβλήματα και τα εντεινόμενα αδιέξοδα της εκπαίδευσης στο σύνολό της. Η προοπτική της ανεργίας για τη μεγάλη μάζα των αποφοίτων, η απαξίωση γενικά αλλά και μέσα στην αγορά εργασίας, των όποιων γνώσεων παρέχει το εκπαιδευτικό σύστημα. Η παραγωγή φτηνού και μισοειδικευμένου εργατικού - επιστημονικού δυναμικού.

Η πολιτική, δηλαδή, που αποδέχονται και εφαρμόζουν όλες οι ως τώρα κυβερνήσεις, που συντηρεί και οξύνει αυτά τα προβλήματα στην προσπάθεια να εξυπηρετηθούν τα πολιτικά, ιδεολογικά και οικονομικά συμφέροντα της άρχουσας τάξης, του ντόπιου και ξένου μονοπωλιακού κεφαλαίου. Πηγή της η "λυκοσυμμαχία" των πολυεθνικών της Ευρώπης, η Ευρωπαϊκή Ενωση. Η σχετικά "καινούρια" κατάσταση στην οποία πρέπει να προσαρμοστεί και η εκπαίδευση, είναι το καθεστώς της ελεύθερης αγοράς - ανταγωνισμού και οι αντίστοιχοι "νόμοι"... Η "απελευθέρωση" της κίνησης κεφαλαίων και εμπορευμάτων, των εργασιακών σχέσεων. Προβάλλει έτσι η ανάγκη για φτηνό, "ελαστικό", "κινητικό" εργατικό - επιστημονικό δυναμικό που θα "εκπαιδεύεται διά βίου" και θα "καταρτίζεται συνεχώς". Που θα παίρνει ένα πακέτο αποσπασματικών γνώσεων, το οποίο θα αχρηστεύεται όταν αλλάζουν οι "ανάγκες της αγοράς".

Πρακτικά σημαίνει την προώθηση των "μικρών και ευέλικτων ΑΕΙ", την ανοιχτή δυνατότητα των ιδιωτικών ΑΕΙ. Ολα αυτά συνεπάγονται και προϋποθέτουν την παράδοση της εκπαίδευσης στο μονοπωλιακό κεφάλαιο με κάθε τρόπο και μορφή.

Από την άλλη ο "υποκινητής" των αγώνων των αγροτών και των ΕΒΕ είναι η αντιαγροτική πολιτική που επιβάλει τις ποσοστώσεις, τους φόρους συνυπευθυνότητας, τη μείωση των τιμών των αγροτικών προϊόντων, το συνεχώς αυξανόμενο κόστος παραγωγής τους. Που προωθεί τον αφανισμό, δηλαδή την προλεταριοποίηση των μικρομεσαίων στρωμάτων της πόλης και του χωριού, μέσω της ασύδοτης δράσης των πολυεθνικών μεγαθηρίων. Η Κοινή Αγροτική Πολιτική και οι ευρύτερες συμφωνίες της ΓΚΑΤΤ δείχνουν ότι κοινός παρονομαστής και εδώ είναι η "ελεύθερη αγορά" και η "απελευθέρωση" κεφαλαίων. Που από τη μία επιβάλλουν το ξεκλήρισμα της αγροκτηνοτροφικής παραγωγής ενώ από την άλλη υποβαθμίζουν με κάθε τρόπο τις γεωτεχνικές επιστήμες, φέρνουν τεχνητούς διαχωρισμούς, σπέρνουν την αντιπαράθεση γεωπόνων - κτηνιάτρων "για το γάλα".

Ακριβώς γιατί σε μία σχεδόν κατεστραμμένη αγροτική παραγωγή τούτοι οι επιστήμονες θα είναι πλεονάζον δυναμικό και θα πρέπει να συναγωνιστούν μεταξύ τους για να "προσφέρουν" τις γνώσεις τους στο μικρό κομμάτι που θα απομείνει.

Και αυτός ο κοινός παρονομαστής δεν προκύπτει τυχαία. Ισα ίσα είναι η κόκκινη κλωστή που συνδέει όλα τα επιμέρους μέτωπα που ανοίγει η εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής, που σαρώνει, σε όλα τα επίπεδα, δικαιώματα και κατακτήσεις εργαζομένων και νεολαίας. Αναδεικνύει ταυτόχρονα και την αυξανόμενη ενσωμάτωση της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση, την υποτέλεια των ελληνικών κυβερνήσεων. Και εδώ ας επιτραπούν κάποιες "αφαιρέσεις". Η πολιτική που επιβάλει ποσόστωση π.χ. στο βαμβάκι, επιβάλει και μία άλλη ποσόστωση: στο τι είδους και πόση μόρφωση θα παίρνει το παιδί του αγρότη, στο πόσο θα μπορεί να την αξιοποιήσει για την ολόπλευρη κοινωνική του ένταξη, το πόσες δυνατότητες θα έχει για πρόσβαση στην επιστημονική γνώση.Η πολιτική που επιβάλλει το φόρο συνυπευθυνότητας στους "απείθαρχους" αγρότες επιβάλλει και έναν άλλο "φόρο": Τα 400 δισ. που καταβάλλουν επιπλέον οι "απείθαρχοι" γονείς για εξωσχολικά μαθήματα, προσπαθώντας όπως μπορούν και νομίζουν καλύτερα να μορφώσουν τα παιδιά τους.

Το "αντικειμενικό κριτήριο" του μικρομεσαίου, πέρα από τα υπόλοιπα, θα στερεί από το παιδί του τη δυνατότητα να παίρνει δωρεάν τα πανεπιστημιακά συγγράμματα, να απολαμβάνει σίτιση και στέγαση, να 'χει δικαίωμα, έστω στην όποια δημόσια - δωρεάν παιδεία.

Είναι τελικά η ίδια η πολιτική που επιβάλλει τη μείωση του "κόστους εργασίας για τον εργατοϋπάλληλο, το σάρωμα των εργασιακών σχέσεων, το μοίρασμα της ανεργίας. Ο μερικώς απασχολούμενος εργάτης δεν μπορεί να ανησυχεί μόνο γι' αυτό μα και για το ότι τα παιδιά του θα παίρνουν "μερική γνώση" μιας χρήσεως, θα 'χουν "μερικό" δικαίωμα στη ζωή.

Είναι η πολιτική υπηρέτησης του μονοπωλιακού κεφαλαίου που εφαρμόζουν οι ελληνικές κυβερνήσεις συμφωνώντας με τις εντολές της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Σε αυτήν χρειάζεται να αντισταθούμε όλοι μας διεκδικώντας ταυτόχρονα μια άλλη πολιτική που θα 'χει στο κέντρο της τον εργαζόμενο άνθρωπο, τον νέο και τις ανάγκες του. Παλεύοντας για να 'ρθει πιο κοντά η εξουσία των αντιιμπεριαλιστικών - αντιμονοπωλιακών δυνάμεων, συγκεντρώνοντας, συσπειρώνοντας δυνάμεις γύρω από το ΚΚΕ.

Η παιδεία κατέχει σημαντική θέση στις προτεραιότητες ακόμα και στη συγκρότηση αυτού του μπλοκ. Χρειάζεται να γίνουν πιο αποφασιστικά βήματα στη συγκρότηση του μετώπου παιδείας από όλους τους φορείς της εκπαίδευσης, δίπλα, παράλληλα και αλληλοτροφοδοτούμενοι με τους αγώνες των εργαζομένων, των αγροτών και των μικρομεσαίων. Που θα διαπερνά, στο περιεχόμενο και τις μορφές της πάλης τη συμμαχία τους που πρέπει να οικοδομείται.

Σε αυτήν την υπόθεση πρέπει να καταθέσουν όλοι τη συμβολή τους. Και οι φοιτητές - σπουδαστές που στις 5 Απρίλη ψηφίζουν. Μπορεί να γίνει ένα σοβαρό βήμα με την ουσιαστική και εκλογική ενίσχυση των Πανσπουδαστικών Κινήσεων Συνεργασίας. Του αγωνιστικού πόλου σε ΑΕΙ και ΤΕΙ που καταθέτει ενιαία πρόταση απάντησης και διεκδίκησης ενάντια στους πραγματικούς υπεύθυνους. Κόντρα στη συντήρηση και το συμβιβασμό. Που εγγυάται την ενότητα, τον αγωνιστικό προσανατολισμό του φοιτητικού κινήματος στο πλάι του εργατικού λαϊκού κινήματος.

Ετσι ώστε να βαδίσουμε "ενωμένοι" στο δρόμο των αγώνων, για μια άλλη πορεία στις σπουδές και στη ζωή μας.

Γιώργος ΧΑΡΙΤΟΣ

μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ