Χωρίστηκε στα δυο, λέει, η Ελλάδα από τους αγρότες που ξεσηκώθηκαν. Μα, χωρισμένη ανέκαθεν ήταν αυτή η χώρα και οι ξωμάχοι που έβγαλαν τα τρακτέρ στους εθνικούς δρόμους δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να σταθούν σε μία διαχωριστική γραμμή που είναι χαραγμένη από το ίδιο το σύστημα. Αν δεν υπήρχε, άλλωστε, αυτή η γραμμή, που ξεχωρίζει τους πολλούς από τους λίγους τους άρχοντες από τους πληβείους, τους αφέντες από τους κολίγους, τους "αναβάτες" από τα "υποζύγια", αν, λέγω, δεν υπήρχε αυτή η γραμμή, δε θα είχαμε και τον ξεσηκωμό που έχουμε τώρα.

Μ' αυτή τη "χαρακιά" στο μέσον του σώματός του γεννήθηκε τούτο το κράτος και με αυτή, δυστυχώς, πορεύεται μέχρι τώρα. Ο διαχωρισμός πάντοτε και παντού. Από τη μια πλευρά οι πολλοί, η "πλέμπα", που μοχθεί ολημερίς και χαφιρι και προκοπή δε βλέπει. Παραπεταμένο όλο αυτό το πλήθος στις άχρηστες συνοικίες, ζει τις περισσότερες φορές σε άθλια αυθαίρετα ή ανήλιαγα διαμερισματάκια, καταπίνει τις αναθυμιάσεις, που σκορπούν γύρω του τα φουγάρα εργοστασίων και αγωνιά μονίμως για το μεροκάματο και το αβέβαιο μέλλον του. Εργάτες και μικρομισθωτοί όσοι ανήκουν σ' αυτήν την τάξη σφυροκοπούνται συνεχώς από χίλια δυο δεινά: Ακρίβειες, ανεργίες, οικονομικές "κρίσεις" κλπ. Ακόμη και τα στοιχεία της φύσης, όταν ξεσπούν, επάνω τους πέφτουν. Τα δικά τους σπιτάκια "πνίγονται" στις πλημμύρες, αυτοί λιποθυμούν ή χάνονται στους καύσωνες. Κι αν φύγουμε λίγο από τις πόλεις, για να συναντήσουμε και τους πληβείους της υπαίθρου, θα δούμε τα ίδια και χειρότερα κι εκεί. Λίγα χωραφάκια το "έχει" κάθε φουκαρά και προσπαθεί μ' αυτά να τα φέρει βόλτα. Πώς όμως; Οι σπόροι, τα λιπάσματα, τα ζιζανιοκτόνα κοστίζουν όλο και περισσότερο και η τιμή του προϊόντος του μένει καθηλωμένη. Και φυσικά η σοδειά πάντοτε στο "έλεος του Θεού". Διότι έρχεται ξαφνικά μια πλημμύρα και σου κάνει "Γης Μαδιάμ" το νιόσπαρτο χωράφι ή έρχεται ένα χαλάζι και σου ξαπλώνει κάτω τον ώριμο σχεδόν καρπό. Και σαν να μη φτάνουν οι δυσκολίες, οι ατυχίες και οι αδικίες που αντιμετωπίζουν όλοι όσοι ανήκουν στις λαϊκές τάξεις, έρχεται η κάθε κυβέρνηση και σ' αυτές ρίχνει παντός είδους βάρη για την "κρίση", την "τρύπα", τη "σύγκλιση" κλπ.

Αυτή είναι η τραγική σχεδόν κατάσταση από τη μια πλευρά της διαχωριστικής γραμμής, ενώ από την απέναντι πλευρά των ολίγων και εκλεκτών του συστήματος όλα είναι διαφορετικά. Εκεί οι συνοικίες είναι κατάφυτες και καθαρές και τα σπίτια ευρύχωρα και ηλιόλουστα. Εκεί δεν υπάρχει το εξοντωτικό κυνήγι του μεροκάματου, αλλά ο εύκολος πλουτισμός με θεμιτά ή αθέμιτα μέσα. Εκεί δεν υπάρχει η απελπισία του σήμερα και το άγχος του αύριο, αλλά βασιλεύει η ευδαιμονία του παρόντος και η βεβαιότητα ότι και αύριο το ίδιο καλά θα είναι. Εκεί, τέλος, ούτε "κρίση" υπάρχει ούτε περιστολή των εσόδων έστω και κατ' ελάχιστον. Εκεί, με οποιαδήποτε κατάσταση υπάρχει ένα "κέρας της Αμαλθείας" που βγάζει συνέχεια πλούτη και αγαθά...

Σ' αυτήν, ακριβώς, τη διαχωριστική γραμμή της αδικίας και της εκμετάλλευσης έχουν στηθεί τώρα τα "οδοφράγματα" των αγροτών. Κι εκεί είναι βέβαιο ότι θα στήσουν τα δικά τους "ταμπούρια" και άλλες αδικημένες τάξεις. Ο κόμπος, βλέπετε, έχει φτάσει στο χτένι και ο ταλαιπωρημένος κόσμος της υπαίθρου και των πόλεων άρχισε να αντιδρά. Κατάλαβε ότι η μόνη διέξοδος είναι η πάλη. Κι αν την παρούσα στιγμή είναι ουτοπικό να μιλάμε για αγώνα εξαφάνισης της διαχωριστικής γραμμής, στο μέλλον ένα τέτοιο ενδεχόμενο δε θα φαντάζει καθόλου ουτοπικό.