Τη διαφορετική προσέγγισή του στο θέμα του Ενιαίου Φορέα Υγείας, από εκείνη του υπουργείου Υγείας, δημοσιοποίησε προχτές το βράδυ ο διοικητής του ΙΚΑ, Γρ. Σολωμός, μιλώντας σε εκδήλωση της Εταιρείας Φαρμακευτικής Ερευνας και Τεχνολογίας με θέμα: "Το μέλλον της υγειονομικής περίθαλψης στην Ελλάδα".

Ο Γρ. Σολωμός υποστήριξε ότι βασικό στοιχείο της όποιας μεταρρύθμισης επιχειρηθεί, είναι η ενοποίηση των χρηματοδοτικών πηγών της υγείας σε ένα κοινό ταμείο, που θα διοικείται από έναν ενιαίο φορέα. Στο φορέα αυτό, κατά τον Γρ. Σολωμό, θα αποδίδονται οι προοριζόμενες για την περίθαλψη εισφορές εργοδοτών και εργαζομένων, με εξαίρεση ένα ποσό που θα απαιτηθεί για την κάλυψη των παροχών σε χρήμα. "Ο φορέας, πρόσθεσε ο Γρ. Σολωμός, θα διαπραγματεύεται με το ΕΣΥ και θα καταβάλλει τα νοσήλια των νοσηλευθέντων μελών εκείνων των Ταμείων που θα έχουν ενταχθεί σ' αυτόν. Θα έχει αποκεντρωμένη δομή και το κάθε έλλειμμά του θα καλύπτει ο κρατικός προϋπολογισμός".

Ο διοικητής του ΙΚΑ διευκρίνισε ότι οι θέσεις αυτές δεν είναι κυβερνητικές, αλλά αποτελούν θέσεις του ίδιου (ο οποίος, σημειωτέον, έχει ταχθεί από μακρού υπέρ του ενιαίου φορέα γενικά στην κοινωνική ασφάλιση).

Η διαφορά της παραπάνω πρότασης με εκείνη του υπουργείου, όπως τουλάχιστον προκύπτει από διάφορα προσχέδια, είναι αφ' ενός, ότι προβλέπει την επιχορήγηση προς τα Ταμεία και αφ' ετέρου, θα υποχρεώνει τα Ταμεία να πληρώνουν με βάση το πραγματικό κόστος. Αυτό σημαίνει ότι θα τιναχτούν στον αέρα και τα Ταμεία, και τα νοσοκομεία - ιδίως της επαρχίας - θα συρρικνωθούν.

Και οι δυο, πάντως, απόψεις αναγνωρίζουν στον ΕΦΥ ρόλο διαπραγματευτή και αγοραστή των υπηρεσιών υγείας, στοιχεία ξένα προς τις αρχές του ΕΣΥ.

Ο Γρ. Σολωμός παρουσίασε μελέτη της Υγειονομικής Σχολής Αθήνας, σύμφωνα με την οποία, οι δαπάνες υγείας στην Ελλάδα ανέρχονται σε 10,35% επί του ΑΕΠ. Η κατανομή αυτών των δαπανών είναι: Δημόσιες 5.1%, ιδιωτικές 3,1%, δημόσιες επενδύσεις 0,25% και παραοικονομία 1,9%.

Το τελευταίο εξάμηνο του 1994 μειώθηκαν κατά το ένα πέμπτο οι μηνιαίες αυξήσεις των φαρμακευτικών δαπανών του ΙΚΑ, σε σχέση με τις αντίστοιχες αυξήσεις του 1993. Ο Γρ. Σολωμός το απέδωσε στα μέτρα που πήρε για τη συνταγογράφηση των φαρμάκων μετά τον Ιούνη του 1994.

Πέρα από οποιεσδήποτε ενστάσεις που εκδηλώθηκαν για τα μέτρα αυτά, εκείνο που αποδεικνύεται είναι ότι ο περιορισμός πιθανά μη απαραίτητων φαρμακευτικών δαπανών γίνεται με τη συμμετοχή των ασφαλισμένων στην αγορά φαρμάκων, όπως μελετάται ξανά, αλλά με ουσιαστικά μέτρα σε όλο το κύκλωμα του φαρμάκου.