"Ολοι λοιπόν εμείς, που γνωρίζουμε το δρόμο του αγώνα, εμείς που δεν ξεχάσαμε τα "πέτρινα χρόνια", εμείς που δεν ξεχάσαμε ιδέες και ιδανικά, εμείς που μάθαμε να ερμηνεύουμε τα φαινόμενα και να επιδιώκουμε σταθερά, αμετακίνητα χωρίς εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο, είδαμε στο χαμόγελο των μαθητών, το σαρκασμό των οραμάτων μας. Την εκδίκηση του "Γύφτου λαού" του Παλαμά και τον ερχομό των παιδιών που είναι ώριμα "τέκνα της ανάγκης" του Βάρναλη". Με αυτά τα λόγια η Ομοσπονδία Γονέων Αθήνας απευθύνεται στους γονείς των αγωνιστών μαθητών και τους καλεί "περήφανα να επιβεβαιώσουμε ότι είμαστε οι γονείς τους". Η επιστολή έχει ως εξής:

"Είναι αντιληπτό, ότι εμείς ως γονείς, με την όποια οπτική μπορούμε να έχουμε, είναι ιδιαίτερα δύσκολο να εκπροσωπήσουμε τα ίδια μας τα παιδιά, που αμφισβητούν τον κόσμο που τους φτιάχνουμε, έναν κόσμο δήθεν τέλους των ιδεολογιών. Ανακαλύπτουν την αιωνιότητα των ιδεών και ιχνηλατούν τους κόσμους των οραμάτων που εμείς, μυωπικά, αρνούμαστε να αγγίξουμε.

Το σημερινό μαθητικό κίνημα είναι το πιο ρωμαλέο και αυθεντικό κίνημα των τελευταίων χρόνων. Είναι τα παιδιά που αρνούνται την κλωνοποίηση. Είναι τα παιδιά, που "βγάζουν τη γλώσσα" τους στον κόσμο του περιτυλίγματος, των συμβιβασμών και των "δεικτών".

Είναι η γενιά που ανακαλύπτει μέσα από τα κόμπλεξ τον αυθεντικό ανθρώπινο πρωτογονισμό, που είναι τόσο δημιουργικός πριν "πακετοποιηθεί".

Σ' αυτή την καθαρότητα τη δική τους, εμείς, ως γονείς - τηλεθεατές και υπήκοοι ενός ιδιότυπου και εξωανθρώπινου "κυβερνοχώρου", γίναμε ξαφνικά οι θεματοφύλακες ενός πολιτικού πολιτισμού, που δε βιώνουμε πια.

Αφήνουμε να μετατρεπόμαστε σε μια τεράστια εφορευτική επιτροπή και ζητάμε να τηρήσουν οι μαθητές - τα παιδιά μας πρακτικά, να κάνουν μυστικές ψηφοφορίες, να μην αλληλοεπιρεάζονται και χίλια δυο τερτίπια προκειμένου να διαπιστώσουμε ότι "ψήφισαν δημοκρατικά", χωρίς καμιά αμφισβήτηση.

Ποιοι τα κάνουμε αυτά; Εμείς.

Εμείς, που ψηφίζουμε με βάση τις προσωπικές πελατειακές σχέσεις.

Εμείς, που ψηφίζουμε αφού έχουμε διαβάσει ή ακούσει δεκάδες δημοσκοπήσεις.

Εμείς, που εκχωρούμε τα όνειρά μας και τα όνειρα των παιδιών μας σ' εκείνους, που ξέρουν να πλέκουν τους ιστούς των συμβιβασμών και να μας φυλακίζουν με την ποινή του ισόβιου τηλεθεατή - καταναλωτή.

Τα παιδιά μας, που είναι πιο κοντά στον ανθρώπινο βιολογικό πολιτισμό, μπορούν ακόμα να "βγάζουν τη γλώσσα τους" σ' όλα αυτά.

Αυτό όμως για μας είναι "απόπειρα ανατροπής της τάξης".

Κάποιοι από μας νιώθουν την ανάγκη να γίνουν τα ΜΑΤ ενάντιά τους.

Γιατί, η σημερινή οικογένεια είναι το πρώτο σχολείο των συμβιβασμών. Αραγε, γιατί ορισμένοι γονείς θεωρούν τους κοινωνικούς αγώνες μάταιους ή και απαράδεκτους;

Οι λόγοι είναι φανεροί και είναι πολλοί.

Ας πούμε μερικούς:

Προδόθηκαν ελπίδες, οράματα και όνειρα.

Βολεύτηκαν μέσα από ατομικές επιλογές και συμβιβασμούς.

Φυλακίστηκαν στο σπίτι που χρωστάνε, βλέποντας στην τηλεόραση το κοινωνικό πρότυπο, που θέλουν να τους περάσουν, ακούνε τις ειδήσεις που τους σερβίρουν.

Σταμάτησαν να ζουν σαν οικογένεια, χάθηκαν στις δυο και τρεις δουλιές, κλείστηκαν ο καθένας στο δωμάτιό του με το "κανάλι" του, σταμάτησαν να σκέφτονται, να αισθάνονται και να συζητούν.

Νιώθουν ότι πρέπει να κοιτάξουν την "πάρτη τους".

Δε θέλουν να στιγματίζονται κοινωνικά και πολιτικά. Γίνονται φοβισμένοι και τρομαγμένοι υπήκοοι.

Οι αξίες και τα ιδανικά ακόμα και της αστικής επανάστασης χάθηκαν στη λαίλαπα του ολοκληρωτισμού της αγοράς.

Τα παιδιά μας λοιπόν, "ξανάνοιξαν" το βιβλίο της ιστορίας, που εμείς θεωρούσαμε κλειστό.

Αποκαλύπτουν ότι "ο βασιλιάς είναι γυμνός".

Και δεν είναι βασιλιάς.

Εμείς, γίναμε υπήκοοι.

Μας ξαναείπαν ότι δεν υπάρχει "μοίρα" και "γραμμένο".

Δεν είναι σημαντικό μόνο ότι τα αιτήματά τους είναι πράγματι σωστά και δίκαια.

Είναι σημαντικό ότι μας "ξυπνούν".

Ολοι λοιπόν εμείς, που γνωρίζουμε το δρόμο του αγώνα, εμείς που δεν ξεχάσαμε τα "πέτρινα χρόνια", εμείς που δεν ξεχάσαμε ιδέες και ιδανικά, εμείς που μάθαμε να ερμηνεύουμε τα φαινόμενα και να επιδιώκουμε σταθερά, αμετακίνητα χωρίς εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο, είδαμε στο χαμόγελο των μαθητών το σαρκασμό των οραμάτων μας. Την εκδίκηση του "Γύφτου λαού" του Παλαμά και τον ερχομό των παιδιών που είναι ώριμα "τέκνα της ανάγκης" του Βάρναλη.

Δεν είναι σαν το κίνημα του '90 - '91. Είναι το κίνημα που θέλει τον καινούριο αγώνα να είναι του ανθρώπου.

Μπορεί να μη το γνωρίζουν και τα ίδια.

Ομως, ας αφήσουμε τους ταπεινωμένους εγωισμούς μας και ας παραδεχτούμε ότι αυτή η γενιά, έχουμε υποχρέωση να μην ηττηθεί, γιατί σέρνει πολλές κληρονομιές.

Πρέπει να δικαιωθεί στο όνομα του ανθρώπου που μαθαίνει να αγωνίζεται. Θεωρούμε λοιπόν ότι πρέπει περήφανα να επιβεβαιώσουμε ότι είμαστε οι γονείς τους".