"Η Ευρώπη έχει ήδη αναγνωρίσει αυτό το πρόβλημα των αγροτικών προϊόντων με την ΚΑΠ, δηλαδή ένα σύστημα ενοποιητικών παρεμβάσεων, με στόχο τη συνοχή της ενιαίας ευρωπαϊκής αγοράς και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, ώστε να επέλθει ουσιαστική σύγκλιση και ολοκλήρωση αντί απόκλισης".

Σε αυτή την παραδοχή βασίζεται ο καθηγητής κ. Κ. Βεργόπουλος, για να βγάλει ορισμένα συμπεράσματα σχετικά με τις σχέσεις της ΟΝΕ και της ΚΑΠ. Συμπεράσματα που αποδίδονται με τον τίτλο του άρθρου του στην "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία" της 17/1/99 "ΟΝΕ εναντίον ΚΑΠ".

Για μεθοδολογικούς λόγους θα εξετάσουμε πρώτα την ορθότητα και ρεαλιστικότητα της παραδοχής, πάνω στην οποία οικοδομήθηκαν τα συμπεράσματα και ύστερα τα ίδια τα συμπεράσματα. Και αυτό γιατί αν η παραδοχή είναι αβάσιμη, τότε και τα συμπεράσματα είναι εξωπραγματικά.

Το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί και μάλιστα με οικονομικά στοιχεία και όχι με αυθαίρετες υποκειμενικές εκτιμήσεις, είναι αν η ΚΑΠ που εφαρμόζεται 18 χρόνια και στη χώρα μας συνέβαλε στην ουσιαστική σύγκλιση, αντί της απόκλισης στον τομέα της αγροτικής οικονομίας, γιατί εξ αντικειμένου δεν μπορούσε να συμβάλει σε μια γενικότερη σύγκλιση.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΕ, στην περίοδο 1981-95 μεγάλωσε η ψαλίδα ανάμεσα στο μέσο εισόδημα των μικρότερων και μεγαλύτερων αγροτικών εκμεταλλεύσεων και από 1 προς 20 το 1981 έγινε 1 προς 23 το 1995, παρά το γεγονός ότι στην περίοδο αυτή πολλά μικρά νοικοκυριά ξεκληρίστηκαν, με αποτέλεσμα η βάση σύγκρισης το 1995 να έχει ανέβει σε σχέση με το 1981.

Στην ίδια περίοδο διατηρήθηκε η διαφορά 1 προς 5 ανάμεσα στο εισόδημα του μέσου Ελληνα αγρότη, που ήταν το μικρότερο στην ΕΕ, και του μέσου Ολλανδού που ήταν το μεγαλύτερο, παρά το γεγονός ότι στην περίοδο αυτή τα απασχολούμενα άτομα στη γεωργία μειώθηκαν στην Ελλάδα κατά 28% και στην Ολλανδία μόνο κατά 1,6% και το μέσο εισόδημα υπολογίζεται σαν το πηλίκο του συνολικού αγροτικού εισοδήματος διά του αριθμού των απασχολουμένων.

Στην πενταετία 1988 - 1992 μεγάλωσαν οι διαφορές στο αγροτικό εισόδημα των περιφερειών, με αποτέλεσμα το μέσο γεωργικό εισόδημα των μη μειονεκτικών περιοχών να είναι 26% μεγαλύτερο από το μέσο κοινοτικό γεωργικό εισόδημα, ενώ των μειονεκτικών περιοχών μικρότερο κατά 19% και των ορεινών μικρότερο κατά 45% του μέσου κοινοτικού όρου.

Το 80% των κοινοτικών επιδοτήσεων το απορροφά το 20% των μεγάλων αγροτικών εκμεταλλεύσεων της ΕΕ και αντίστροφα μόνο το 20% των κοινοτικών επιδοτήσεων απορροφά το 80% των μικρών αγροτικών νοικοκυριών.

Στην πιο γεωργική χώρα της ΕΕ, δηλαδή στην Ελλάδα, το αγροτικό εμπορικό ισοζύγιο από πλεονασματικό έγινε ελλειμματικό, με τα ελλείμματα να αυξάνουν χρόνο με το χρόνο.

Τα στοιχεία αυτά αποδεικνύουν ότι η ΚΑΠ όχι μόνο την πραγματική σύγκλιση δεν προώθησε στις αγροτικές οικονομίες των χωρών της ΕΕ, αλλά επιτάχυνε τις διαδικασίες απόκλισης. Απλά και από την προκειμένη περίπτωση επιβεβαιώθηκε ο καπιταλιστικός χαρακτήρας της ΕΕ και η λειτουργία του νόμου της ανισόμετρης ανάπτυξης, βασικού νόμου του καπιταλισμού.

Γι' αυτό αποτελεί αυταπάτη το συμπέρασμα ότι η ΟΝΕ αντιφάσκει με τις καταστατικές αρχές που κατηύθυναν την πορεία της ευρωπαϊκής σύγκλισης, κατά την πρόσφατη 40ετία. Και ότι "το πρότυπο της ΟΝΕ επιβάλλεται εις βάρος εκείνου της ΚΑΠ", επειδή η Γερμανία και η Αυστρία αξιώνουν την εθνική ισοσκέλιση των κοινοτικών πληρωμών και εισπράξεων, σε συνδυασμό με την επιβράδυνση των κοινοτικών δαπανών ως ποσοστού επί του ΑΕΠ. Επειδή, με δυο λόγια, η Γερμανία και η Αυστρία, αλλά και άλλες χώρες θέλουν να πληρώνουν λιγότερα στον κοινοτικό προϋπολογισμό. Οσα περίπου παίρνουν.

Βέβαια, η γερμανοαυστριακή αξίωση επιταχύνει πιο πολύ τους ρυθμούς της διαδικασίας απόκλισης. Σε καμία, όμως, περίπτωση δεν ανατρέπει τη διαδικασία σύγκλισης για έναν πολύ απλό λόγο. Γιατί διαδικασία σύγκλισης δεν υπήρχε ποτέ στην ΕΕ, αλλά ούτε και η ΚΑΠ - όπως αποδείχτηκε από τα στοιχεία - αποτελούσε πολιτική σύγκλισης.

Γ. Σ.