Στους γύρω δρόμους χαλάσματα. Ντουβάρια που κρέμονται και μπάζα από πολυκατοικίες που έπεσαν σαν "χάρτινοι" πύργοι. Παντού ουρές, από κόσμο που κάτι ζητάει ή κάτι ψάχνει να βρει. Το σκηνικό συμπληρώνουν οι καταυλισμοί και οι σκηνές. Δυο σκηνές εδώ, δέκα παρά κει, ένας οργανωμένος χώρος λίγο πιο κάτω. Οταν θα δημοσιεύονται αυτές οι προτάσεις θα έχει περάσει σχεδόν - με μερικές ώρες διαφορά - μια βδομάδα από κείνο το μεσημέρι της Τρίτης που οι συνοικίες της Αττικής χτυπήθηκαν από τον Εγκέλαδο.

Δευτέρα πρωί και ο φακός της φωτογραφικής μηχανής δεν ξέρει τι ακριβώς να καταγράψει. Τα χαλάσματα, τον ανθρώπινο πόνο, τις συνθήκες διαβίωσης των άστεγων κατοίκων, τις ατελείωτες σειρές του συσσιτίου για ένα πιάτο φαϊ... Είναι και η απόγνωση στην ψυχή που δε φωτογραφίζεται. Η χαμένη ελπίδα για τις υποσχέσεις των κυβερνώντων ότι θα σταθούν στο πλάι των σεισμόπληκτων. Και εσύ εκεί χωρίς καν να έχεις εισπράξει εκείνο το καταραμένο - όπως το λες - "διακοσαχίλιαρο"...

Στο Μενίδι τίποτα δε δείχνει ότι τα πράγματα μπαίνουν σε κάποια σειρά, όπως διατυμπανίζουν οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης. Πάλι λείπουν σκηνές, σχεδόν 3.000. Οι χημικές τουαλέτες δεν έφτασαν στους πρόχειρους καταυλισμούς. Φαγητό όλες αυτές τις μέρες δε μοιράζεται. Το μόνο πράγμα που περισσεύει εκεί, στη δυτική εργατοσυνοικία, είναι η ανθρωπιά. Η αλληλεγγύη των ανθρώπων του μόχθου. Αυτό που φαίνεται να ξεπροβάλει είναι οι πρώτες προσπάθειες των κατοίκων να οργανώσουν επιτροπές διεκδίκησης των αιτημάτων τους.

Συμβολή των δρόμων Αριστοτέλους και Αγίας Τριάδας, μια περιοχή στο Μενίδι όπου η καταστροφή των κτιρίων είναι βιβλική. Σ' αυτό το σημείο υπάρχει ένας πρόχειρος καταυλισμός με περίπου 50 σκηνές. Οι άνθρωποι που ζουν εκεί δημιούργησαν μια επιτροπή για να διεκδικούν τα απαραίτητα για τη διαβίωσή τους και να παλέψουν για το μέλλον τους.

"Βγήκαμε στο δρόμο και τον κλείσαμε. Αν χρειαστεί θα το ξανακάνουμε. Τότε δε μας έδιναν σκηνές, αδιαφορούσαν για την καταγραφή των καταστροφών, αδιαφορούσαν που υπήρχαμε", μας είπε ο Ηλ. Καλαϊτζής μέλος της επιτροπής. Αύριο, συνέχισε, θα δώσουμε μάχη για να έχουμε καθημερινό συσσίτιο, χημικές τουαλέτες, για να γίνει απολύμανση της περιοχής, για υγειονομική περίθαλψη. Ξέρουμε ότι τίποτα, κατέληξε, δε γίνεται χωρίς να φωνάξουμε. Μπαίνει και ο χειμώνας, θα ζητήσουμε λυόμενα, κοντέινερ, χρήματα για να επισκευάσουμε τα σπίτια μας. "Αυτά στα λέει ένας άνθρωπος που έχει κάνει τρία "μπάι πας". Δε θα εγκαταλείψουμε τόσο εύκολα", ήταν τα τελευταία λόγια του Ηλ. Καλαϊτζή.

Η κατάσταση στον καταυλισμό είναι τραγική. Δεν υπάρχει τουαλέτα. Τα ποντίκια άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους. Τα σκουπίδια "πολιορκούν" τον καταυλισμό και η εμφάνιση των απορριμματοφόρων του δήμου γίνεται αραιά και πού... Για το καθημερινό πιάτο φροντίζουν εκείνοι οι κάτοικοι του Μενιδίου που έμειναν όρθια τα σπίτια τους. Ευτυχώς που υπάρχουν και οι βρύσες του πάρκου για να προμηθευτεί κανείς λίγο νερό.

"Οι σκηνές είναι λίγες. Μένουν δέκα άτομα μέσα σ' αυτές. Εχουμε μικρά παιδιά και μωρά. Ζούμε με τις προσφορές των φίλων και κάποιων ιδιωτών", μας λέει η Αν. Γιώργου."Ευτυχώς που υπάρχουν και οι γείτονες και τρώμε ένα πιάτο φαϊ. Οι αρμόδιοι είναι εξαφανισμένοι". Και συνεχίζει, ο σεισμός μας έφερε δίπλα στο συνάνθρωπό μας. Γνωριστήκαμε μεταξύ μας. Αναπτύξαμε αλληλεγγύη, γίναμε πιο ανθρώπινοι. Εγώ που είχα με μια γειτόνισσά μου να μιλήσω χρόνια, σήμερα μου φέρνει ένα φαγητό, γιατί αυτή είχε την τύχη να μην πάθει ζημιές. "Η κυβέρνηση και ο δήμος πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Πρέπει να δοθούν άμεσα λύσεις. Υπάρχουν μωρά παιδιά ανάμεσά μας και μεθαύριο ανοίγουν και τα σχολεία. Θα 'ρθουν και τα κρύα, δεν μπορούμε να μείνουμε στις σκηνές".

"Είμαι άστεγος και άνεργος. Σπίτι και μαγαζί σημαδεμένα. Πόσο καιρό θα μείνω χωρίς δουλιά. Είμαι σαράντα χρονών άνθρωπος και έχω τρία παιδιά μέσα σε μια σκηνή. Πόσο καιρό θα αντέξω ακόμα. Μέσα από την επιτροπή προσπαθούμε να λύσουμε βασικά ζητήματα επιβίωσης. Αυτοί είναι αποφασισμένοι να μας κάνουν μπαλάκι. Εδώ για τα διακόσια χιλιάρικα, πρέπει να αντέξεις τρεις μέρες ποδαρόδρομο και ορθοστασία, από το δήμο στη νομαρχία και από κει στην τράπεζα... ", μας λέει αγανακτισμένος ο Π. Παναγόπουλος.

Την ώρα που εγκαταλείπαμε τον καταυλισμό, κάποιες γυναίκες έφερναν ένα πιάτο φαϊ. Κάποια παιδιά έπαιζαν στην παιδική χαρά και μια μάνα άλλαζε το παιδί της. Εικόνες ελπίδας, εικόνες μοναδικές. Εικόνες που έρχονται σε αντίθεση με την κρατική αδιαφορία.