Πανίσχυρες μεν οι καταστροφικές δυνάμεις της φύσης, αλλά ο μηδαμινός μπροστά τους άνθρωπος ουδέποτε πρέπει να σταματήσει να τις αντιπαλεύει. Ενδεχομένως να είναι αδύνατον - και στο απώτερο μέλλον - να τις τιθασεύσει. Ομως, να περιορίσει τα καταστροφικά τους αποτελέσματα, σίγουρα μπορεί. Και ουδεμία ολιγωρία προς αυτή την κατεύθυνση δικαιολογείται από εμάς ατομικώς και πολύ περισσότερο από το κράτος.

Αν λόγου χάρη - για να έρθουμε στην τραγωδία των ημερών - κάποιοι αετονύχηδες δεν μπάζωναν ανενόχλητοι ρέματα για να τα πουλήσουν ως οικόπεδα, αν οι εργολάβοι δεν έχτιζαν ανεξέλεγκτοι με σκάρτα ή λειψά υλικά, αν οι εργοστασιάρχες δεν ύψωναν χάρτινες φάμπρικες, τότε ασφαλώς θα είχαμε πολύ λιγότερες υλικές καταστροφές και πολύ λιγότερους ανθρώπους θαμμένους κάτω από τα ερείπια. Με άλλα λόγια, σε αρκετές περιπτώσεις, άπληστοι ιδιώτες και οι σκοπίμως συνεργούντες στο έγκλημα ταγοί πήραν τον κοσμάκη στο λαιμό τους και ας μην το ξεχάσουμε αυτό ποτέ!

Αλίμονο, λοιπόν, σε όσους χάθηκαν, σε όσους μαυροφορέθηκαν, σε όσους είδαν τα σπίτια τους, για τα οποία πάλευαν μια ζωή, να διαλύονται. Ανέστιοι τώρα διαμένουν σε σκηνές υπό συνθήκες που τους υποβιβάζουν ως ανθρώπους και πολλαπλασιάζουν τα ψυχολογικά τους τραύματα που τους προκάλεσε η καταστροφική δόνηση της περασμένης Τρίτης. Τραγικό το παρόν τους και σκοτεινό σαφώς το μέλλον τους, αφού οι παχιές υποσχέσεις της κυβέρνησης για σύντομη αποκατάστασή τους δεν πείθουν. Ο χειμώνας που θα έρθει στις σκηνές θα τους βρει ασφαλώς να τρέμουν από το κρύο και από την οργή τους γι' αυτούς που τους βύθισαν στην απελπισία και ακολούθως τους λησμόνησαν εντελώς.

Τάσος ΑΥΓΕΡΙΝΟΣ