Για να πετύχουμε συσπειρώσεις, συνεργασίες «από τα κάτω», χρειάζεται πρώτα και κύρια να εμπνεύσουμε την προοπτική του Λαϊκού Μετώπου στις ΚΟΒ, στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, στις μαζικές οργανώσεις. Χρειάζεται να δώσουμε αέρα στα κομματικά μέλη, στους οπαδούς, στους φίλους, να δουλέψουν στον περίγυρό τους, να προβάλουν προβλήματα, να πάρουν πρωτοβουλίες, να αναδείξουν προβλήματα που αφορούν τους εργαζόμενους, τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους, της συνοικίας, να ασχοληθεί η ΚΟΒ με τα σχολεία, με τη νεολαία, με τον πολιτισμό, το περιβάλλον. Μιλάμε για κοινή δράση με στόχους αντιμονοπωλιακούς, αντιιμπεριαλιστικούς και να πάρουμε πρωτοβουλίες για κοινή δράση και με άλλες δυνάμεις στη βάση, με δυνάμεις που στις κορυφές δεν μπορούμε να πάμε μαζί.

Να δράσουμε συντονισμένα και να προωθήσουμε αποφασιστικά την τακτική για το σ.κ. που είναι η ένταση της αντιπαράθεσης με τις ηγεσίες του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, σε συνδυασμό με τη συσπείρωση των εργαζομένων στη βάση σε ταξική αγωνιστική κατεύθυνση. Πρέπει να συνδυάζουμε και τα δύο γιατί δε θα είμαστε αποτελεσματικοί. Σημαντική η πρωτοβουλία μας με το ΠΑΜΕ. Χρειάζεται όμως η διεύρυνσή του σε επίπεδο νομών, η λειτουργία των Συντονιστικών Επιτροπών των Σωματείων, οι Επιτροπές Αγώνα, η ένταση της δουλιάς μας στα πρωτοβάθμια.

Να καλύψουμε τους εργαζόμενους που δουλεύουν με ελαστικά ωράρια, με τις νέες εργασιακές σχέσεις. Εκεί υπάρχει και ο κίνδυνος της διάστασης. Να καλύψουμε τους αλλοδαπούς εργάτες, παράνομους και νόμιμους, τους ανέργους, τους υποαπασχολούμενους. Χωρίς αυτούς δεν μπορούμε να μιλάμε για συσπειρώσεις, για Λαϊκό Μέτωπο.

Δεν πρέπει να νομίζουμε ότι με κάποιες απεργίες τελείωσε το πρόβλημα. Χρειάζεται ιδεολογική παρέμβαση, ιδεολογική αντεπίθεση για να μη νομιμοποιηθούν αυτές οι αναδιαρθρώσεις στη συνείδηση της εργατικής τάξης, όπως κάναμε και στην περίπτωση του «κοινωνικού διαλόγου». Ετσι ώστε να μην περνάει η απογοήτευση και η λογική της αναποτελεσματικότητας των αγώνων.