Ενας κόκκινος ήλιος, πιο φλογερός από ποτέ, έλαμψε χτες στον Περισσό. Αγνόησε πάλι την «καταχνιά» που τον περιτριγυρίζει και «σκίζοντάς» την υψώθηκε πιο ψηλά, να ζεστάνει πιο πολύ τις καρδιές εκείνων που μοχθούν στις φάμπρικες και στους κάμπους, να στεγνώσει τον ιδρώτα της εκμετάλλευσης από τα μέτωπά τους.

«Φεγγοβόλησε» η έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ. Του Κόμματος που 82 χρόνια τώρα ανατέλλει από την ίδια πάντα μεριά, απ' τη μεριά των κολασμένων αυτής της Γης και πάντα θα ανατέλλει όσο αυτοί υπάρχουν, ζεσταίνοντας τις καρδιές, τις προσδοκίες και τους πόθους τους. Αυτούς τους πανανθρώπινους πόθους για την πανανθρώπινη κοινωνία. Του Κόμματος που ποτέ δεν έδυσε όσο κι αν κάποιοι το προσπάθησαν και το προσπαθούν. Σαν ήλιος...

... Ενας ήλιος που «σφράγισε με τη σφραγίδα της τιμής» όσους τον αντίκρισαν κατάματα και πορεύτηκαν μαζί του. Σαν όλους αυτούς, τους εκατοντάδες που χτες πέρασαν τις πύλες της έδρας του στον Περισσό. Ανθρωποι, σύντροφοι, με «χιονισμένα» μαλλιά, με ροζιασμένα χέρια... Αντρες, γυναίκες, μικροί και μεγάλοι. Εργάτες του χεριού και του πνεύματος, αγρότες, συνταξιούχοι, φοιτητές. «Απαντες παρόντες» κι αυτή τη φορά όπως και στο κάθε, ανά τετραετία, αγωνιστικό προσκλητήριο του Συνεδρίου. Τ' άφησαν όλα. Ταξίδεψαν ώρες από κάθε γωνιά της χώρας για να είναι συνεπείς στο «ραντεβού» που μετρά περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Στη δουλιά την πιο σημαντική. Για να κρίνουν με ελεύθερη σκέψη και τόλμη τι έπραξαν και κυρίως τι δεν έπραξαν και γιατί. Για να αποφασίσουν τι θα πράξουν στα τέσσερα επόμενα χρόνια, ώστε να πάρει σάρκα και οστά το Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Λαϊκό Μέτωπο.

Επιφορτισμένοι με ένα καθήκον τεράστιο, ίσως θα έλεγαν πολλοί μεγαλύτερο από τις δυνάμεις του σώματός τους, «όχι όμως και της ψυχής τους» όπως λένε οι ίδιοι. Ενα καθήκον που το αναλαμβάνουν ευχαρίστως. Χωρίς φόβο για τις θυσίες που αναμφισβήτητα θα απαιτηθούν. Με την αισιοδοξία που μόνο το δίκιο δίνει και η πίστη σε μια θεωρία που πέρασε όλες τις δοκιμασίες και άντεξε, βγαίνοντας πιο δυνατή. Με τη βεβαιότητα πως σιμά είν' η μέρα που ο κόκκινος ήλιος θα λαμπρύνει το κοινωνικό στερέωμα. Το επιτάσσει, άλλωστε, η ζωή. Κι αυτή η βαθιά πεποίθηση, σαν αρχέγονο ένστικτο που πάντα κουβαλάμε και μας ωθεί στην εκπλήρωση των αδήριτων αναγκών μας, ειπώθηκε από πολλούς χτες και σ' άλλους τόσους ήταν αποτυπωμένη στα σπινθηροβόλα μάτια τους.

Κάπως έτσι ήταν οι αίθουσες της έδρας της ΚΕ του ΚΚΕ, λίγο πριν αρχίσουν οι εργασίες του 16ου Συνεδρίου του, ασφυκτικά γεμάτες από συλλογικό όραμα και πίστη, αποφασιστικότητα και αγωνιστική ανάταση, συνειδήσεις που δε βολεύονται με «λιγότερο ουρανό», δε συμβιβάζονται. Πλημμυρισμένες οι αίθουσες από «ευωδιές» που μόνο τα γνήσια και τα αυθεντικά αναδίνουν.

Ηταν γύρω στις 10 το πρωί που οι σύνεδροι από κοινού με τους δεκάδες αντιπροσώπους από τρίτες χώρες και τους προσκεκλημένους έπαιρναν τις θέσεις τους στην κυρίως αίθουσα, πανέτοιμοι να πράξουν το καθήκον τους απέναντι στην εργατική τάξη, συνειδητά, υπεύθυνα, συλλογικά, με κατάθεση ψυχής. Οπως έπραξαν πολλοί άλλοι πριν απ' αυτούς. Αυτοί, των οποίων οι θέσεις χτες στην αίθουσα ήταν κενές. Βασίλης Εφραιμίδης, Αντώνης Καλαμπόγιας... μοιάζει ατέλειωτος ο κατάλογος αυτών που έφυγαν, ατέλειωτος όσο το μεγαλείο της ψυχής τους. Δείγμα εκτίμησης προς τους «απόντες» το «ενός λεπτού σιγή» που ζήτησε από το Σώμα ο Ορέστης Κολοζώφ, που προήδρευσε στην πρώτη - ανοιχτή - περίοδο των εργασιών του Συνεδρίου και που ολόψυχα ανταποκρίθηκαν όλοι οι αντιπρόσωποι και προσκεκλημένοι, μαζί και οι 83 ξένες αντιπροσωπείες από 53 χώρες που παρευρέθηκαν στην εναρκτήρια συνεδρίαση.

«Απ' αυτή τη στιγμή λειτουργούμε ως 16ο Συνέδριο του ΚΚΕ». Η φωνή της Αλέκας Παπαρήγα, λίγο μετά από την ψηφοφορία που ομόφωνα μετέτρεπε τη συγκέντρωση των εκλεγμένων αντιπροσώπων σε συνεδριακό Σώμα, έδινε το σήμα για την έναρξη του πιο σημαντικού γεγονότος όχι μόνο για τους κομμουνιστές μα για όλους τους ανθρώπους του μόχθου. Και η «καρδιά» του Συνεδρίου άρχισε να χτυπά.

Τα δυνατά, παρατεταμένα χειροκροτήματα που ακολούθησαν σηματοδότησαν τον τρόπο με τον οποίο οι σύνεδροι υποδέχτηκαν το 16ο Συνέδριο, έχοντας πλήρη γνώση της σπουδαιότητάς του, και όσες φορές αυτά τα χειροκροτήματα δόνησαν την αίθουσα από κει και πέρα ήταν απλά προς επικύρωση των όσων διακήρυττε από βήματος Συνεδρίου η ΓΓ της απερχόμενης ΚΕ του ΚΚΕ. Επικύρωση της αυτοκριτικής και των δεσμεύσεων που το ΚΚΕ αναλαμβάνει απέναντι στην εργατική τάξη της χώρας. Χειροκροτήματα που μίλαγαν, βροντοφώναζαν, έστελναν μήνυμα στον ελληνικό λαό: Πρόσκαιρη είναι η καταχνιά και μεις διαθέτουμε δυνατά φώτα πορείας, την ενότητα, τη συσπείρωση, τον αγώνα, το Λαϊκό Μέτωπο. Ικανά να μας πάνε ως τη λαϊκή εξουσία!